Διεθνής Πολιτική
Το Πριγκιπάτο της Σεμπόργκα (Seborga) έχει ήδη τη δική του σημαία, τον εθνικό του ύμνο, διαβατήρια, γραμματόσημα, νόμισμα και, φυσικά, έναν μονάρχη. Ελπίζει να τα υποστηρίξει μια μέρα με τη νομική αναγνώριση της κυριαρχίας του, την οποία επιδιώκει από τη δεκαετία του 1960.
Προς το παρόν, ωστόσο, η Σεμπόργκα είναι απλώς ένα γραφικό χωριουδάκι στη βόρεια ιταλική επαρχία Imperia, κοντά στη Γαλλία, με λίγο περισσότερους από 300 κατοίκους και έκταση περίπου πέντε τετραγωνικών μιλίων.
Ο δρόμος που οδηγεί στην πόλη έχει μια ανεπίσημη συνοριακή διάβαση, με ένα φυλάκιο βαμμένο στα χρώματα της σημαίας της Σεμπόργκα, το οποίο κατά καιρούς επανδρώνεται από αυτοαποκαλούμενους συνοριοφύλακες.
Σε μια πανέμορφη τοποθεσία, η Σεμπόργκα έχει εκπληκτική θέα στη Ριβιέρα, συμπεριλαμβανομένου του Πριγκιπάτου του Μονακό – ίσως το πιο διάσημο μικροκράτος στον κόσμο και έμπνευση για τη συνεχή προσπάθεια της Seborga για ανεξαρτησία.
«Οι δικηγόροι το επεξεργάζονται», λέει η Αυτού Μεγαλειότης Πριγκίπισσα Νίνα της Σεμπόργκα, «γι’ αυτό εκλέχτηκα Πριγκίπισσα».
Αρχαία ιστορία
Στη Σεμπόργκα, όπου η μοναρχία δεν είναι κληρονομική, οι εκλογές πραγματοποιούνται κάθε επτά χρόνια και η πριγκίπισσα Νίνα είναι η πρώτη γυναίκα που κατέχει τη θέση.
Γεννημένη στη Γερμανία, η Nina Döbler Menegatto ζούσε στο Μονακό όταν ανακάλυψε τη Σεμπόργκα πριν από 15 χρόνια με τον πρώην σύζυγό της και πρώην πρίγκιπα, Marcello I, ο οποίος παραιτήθηκε το 2019.
«Αρχικά σκέφτηκα ότι η όλη ιστορία ήταν αρκετά αστεία και δεν την πήρα στα σοβαρά», λέει για την αξίωση της Σεμπόργκα για ανεξαρτησία, «αλλά στη συνέχεια διάβασα και όλα είναι αλήθεια».
Η διεκδίκηση προέρχεται από τις αρχές της δεκαετίας του 1960, όταν ο Giorgio Carbone, ο οποίος διηύθυνε έναν τοπικό συνεταιρισμό καλλιεργητών λουλουδιών, έψαξε την ιστορία της πόλης και διαπίστωσε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά.
Η Σεμπόργκα δωρήθηκε σε βενεδικτίνους μοναχούς το έτος 954, μέχρι που την πούλησαν το 1729 στο Βασίλειο της Σαρδηνίας, το οποίο αργότερα θα γινόταν μέρος του Βασιλείου της Ιταλίας. Όμως, σύμφωνα με τον Carbone, δεν υπάρχει καμία ιστορική καταγραφή της πώλησης, πράγμα που σημαίνει ότι η Seborga δεν υπήρξε ποτέ νόμιμα μέρος της Ιταλίας.
«Είναι δύσκολο να σκεφτεί κανείς ότι, σχεδόν 300 χρόνια αργότερα, αυτή η απουσία τεκμηρίωσης αποτελεί ρεαλιστική βάση για να οικοδομηθεί μια νομική αναγνώριση», λέει ο Graziano Graziani, Ιταλός ειδικός σε θέματα μικροεθνών. «Ωστόσο, η κοινότητα που πιστεύει στην ανεξαρτησία της Σεμπόργκα βασίζει τα αιτήματά της ακριβώς σε αυτό».
Τόσο το ιταλικό Συνταγματικό Δικαστήριο όσο και το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων έχουν προηγουμένως απορρίψει την αίτηση της Σεμπόργκα, αλλά η πριγκίπισσα δεν πτοείται. «Προφανώς δεν πρόκειται για μια εύκολη υπόθεση», λέει η ίδια. «Δεν θα συμβεί σήμερα ή αύριο, αλλά τίποτα δεν είναι αδύνατο: κοιτάξτε το Brexit».
Η πριγκίπισσα Νίνα παραδέχεται ότι η ιστορία είναι καλή για τις επιχειρήσεις. «Είναι σπουδαίο και για τον τουρισμό, ας μην το αρνούμαστε αυτό. Ποιος δεν θέλει ένα παραμύθι, μια πριγκίπισσα και μια άμαξα με άλογα; Οπότε ναι, είναι ένα τουριστικό αξιοθέατο, αλλά είναι επίσης μέρος της ιστορίας της Σεμπόργκα», λέει.
Τονίζει ότι δεν υπάρχει τίποτα παράνομο στις δραστηριότητες του Πριγκιπάτου – τα διαβατήρια είναι απλώς για διασκέδαση και το τοπικό νόμισμα, το Luigino, γίνεται δεκτό στα καταστήματα της πόλης, αλλά ουσιαστικά είναι αναμνηστικό.
Ωστόσο, ο Giorgio Carbone, ο οποίος κυβέρνησε ως πρώτος πρίγκιπας της Σεμπόργκα μέχρι τον θάνατό του το 2009, το προχώρησε λίγο παραπέρα.
«Τη δεκαετία του 1960 έκλεινε τα σύνορα και δεν άφηνε κανέναν πια να ανέβει, αρνιόταν να πληρώσει φόρους στην Ιταλία και κυκλοφορούσε μόνο με μια πινακίδα από τη Σεμπόργκα στο αυτοκίνητό του», λέει.
Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, αυτά τα κόλπα έβαλαν τη Σεμπόργκα στο χάρτη, προσθέτοντας τουρισμό στην καλλιέργεια λουλουδιών και ελιών, τα βασικά προϊόντα της τοπικής οικονομίας. Ο Carbone μνημονεύεται με αγάπη. «Αυτό που έκανε αυτός ο άνθρωπος ήταν απίστευτο, του αξίζει ένα μνημείο», λέει η πριγκίπισσα.
Πριν δεχτεί πλήγμα από τον Covid, η πόλη προσέλκυε τουρίστες μέχρι και από την Ιαπωνία, αν και με μια ουσιαστικά διαφορετική ατμόσφαιρα από την αίγλη του κοντινού Μονακό.
«Η Σεμπόργκα είναι το αντίθετο του Μονακό από πολλές απόψεις – είναι πολύ προσγειωμένη, ήσυχη και μαγική, και οι άνθρωποι που ζουν εκεί είναι πολύ φυσιολάτρεις και φιλόξενοι», λέει η Kaidi-Katariin Knox, μια κάτοικος της Σεμπόργκα που κατάγεται από την Εσθονία. «Όταν πηγαίνεις στο μπαρ στην πλατεία, γνωρίζεις τους πάντες με το όνομά τους».
Ένα αποτυχημένο πραξικόπημα
Το 2016, ο Nicolas Mutte, ένας Γάλλος υπήκοος, αυτοανακηρύχθηκε νέος πρίγκιπας ενώ το βασιλικό ζεύγος βρισκόταν στο εξωτερικό, σε ένα γεγονός που περιγράφηκε στον τοπικό Τύπο ως πραξικόπημα.
«Οι μιμητές και οι απατεώνες είναι το ζητούμενο όταν πρόκειται για μικροκρατίδια που διεκδικούν να γίνουν πραγματικά κράτη», λέει ο Graziani. «Αυτό γίνεται πιθανότατα προκειμένου να διεκδικήσουν κυριαρχία και συναφή δικαιώματα σε περίπτωση που, στο μέλλον, κάποια αρχή αποφασίσει να αναγνωρίσει την ανεξαρτησία της Σεμπόργκα ή ακόμη και για να μπορούν απλώς να παρουσιάζονται ως “ευγενείς” από ένα μικροσκοπικό ευρωπαϊκό κράτος».
Ο Mutte είναι μόνο ένας από τους πολλούς διεκδικητές του θρόνου που έχουν εμφανιστεί κατά τη διάρκεια των ετών. Το Πριγκιπάτο δημοσιεύει έναν κατάλογο ως προειδοποίηση: περιλαμβάνει προφίλ στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και ιστότοπους, που συχνά πωλούν εμπορεύματα ή νομίσματα, που υποτίθεται ότι ανήκουν στη νόμιμη κυβέρνηση της Σεμπόργκα.
Η ίδια η κυβέρνηση δηλώνει ότι δεν απονέμει σε κανέναν τίτλους ευγενείας και αποτελείται από μόλις εννέα υπουργούς, καθώς και από ένα συμβούλιο από άτομα γεννημένα και μεγαλωμένα στη Σεμπόργκα, το οποίο φτιάχνει τους δικούς του νόμους, αλλά προς το παρόν δεν έχουν καμία νομική αξία και η πραγματική εξουσία βρίσκεται στα χέρια ενός τακτικά εκλεγμένου αξιωματούχου. «Η Σεμπόργκα έχει όντως έναν Ιταλό δήμαρχο», εξηγεί η πριγκίπισσα Νίνα. «Επίσημα, θα έπρεπε να είμαστε σε πόλεμο – αλλά ανεπίσημα, είμαστε φίλοι».
