Κόσμος
Πέθανε ο τελευταίος ηγέτης της Σοβιετικής Ένωσης, Μιχαήλ Γκορμπατσόφ σε ηλικία 91 ετών, «μετά από μακρά και σοβαρή ασθένεια», όπως ανακοίνωσε το Κεντρικό Κλινικό Νοσοκομείο της Μόσχας .
Σύμφωνα με το γραφείο Τύπου του Γκορμπατσόφ, νοσηλευόταν στο νοσοκομείο για θεραπεία.
Ο πρώην σοβιετικός ηγέτης υπέφερε από μακροχρόνια προβλήματα στα νεφρά και βρισκόταν σε αιμοκάθαρση, σύμφωνα με αναφορές. Κατά τη διάρκεια της πανδημίας του Covid, φέρεται να ήταν έγκλειστος σε κλινική. Η σύζυγος του Γκορμπατσόφ, Ράισα, πρώην πρώτη κυρία της Σοβιετικής Ένωσης, είχε πεθάνει το 1999.
Ο Γκορμπατσόφ ήταν ο τελευταίος ηγέτης της Σοβιετικής Ένωσης και κατά πολλούς υπεύθυνος και για την κατάρρευσή της, λόγω των πολιτικών του. Στη Ρωσία μέχρι και σήμερα ήταν ιδιαίτερα αντιδημοφιλής.
Ενδιαφέρον παρουσιάζει και πως θα επιλέξει ή αν θα επιλέξει το ρωσικό κράτος να τον τιμήσει στην κηδεία του, καθώς και ποιοι θα παρευρεθούν, αφού ο Γκορμπατσόφ είχε άσχημες σχέσεις με τον Πούτιν.
Ποιος ήταν ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ
Ο Μιχαήλ Σεργκέγιεβιτς Γκορμπατσόφ γεννήθηκε στις 2 Μαρτίου 1931. Ήταν Ρώσος πολιτικός και πρώην ηγέτης της Σοβιετικής Ένωσης από το 1985 μέχρι το 1991. Οι προσπάθειές του για μεταρρύθμιση βοήθησαν να έρθει το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, αλλά και τελείωσαν την πολιτική υπεροχή του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης. Το 1990 πήρε το Βραβείο Νόμπελ ειρήνης.
Ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ εφάρμοσε οικονομικές μεταρρυθμίσεις που ήλπιζε ότι θα βελτίωναν το βιοτικό επίπεδο και την παραγωγικότητα των εργαζομένων ως τμήμα του προγράμματος Περεστρόικα (αναδιάρθρωση).
Έχοντας μικτή ρωσική και ουκρανική καταγωγή, ο Γκορμπατσόφ γεννήθηκε στο Πριβόλνογιε του Κράι Σταυρούπολης σε μια φτωχή οικογένεια αγροτών. Μεγαλώνοντας στην εποχή του Ιωσήφ Στάλιν, στα νιάτα του δούλευε σε θεριζοαλωνιστικές μηχανές σε συλλογικό αγρόκτημα πριν από την ένταξή του στο Κομμουνιστικό Κόμμα.
Ενώ σπούδαζε στο Κρατικό Πανεπιστήμιο της Μόσχας, παντρεύτηκε τη συμφοιτήτριά του Ράισα Τιταρένκο το 1953, πριν πάρει το πτυχίο του το 1955. Μετακόμισε στη Σταυρούπολη, όπου εργάστηκε για την τοπική Κομσομόλ και έγινε ένθερμος υποστηρικτής της αποσταλινοποίησης, που προωθούσε ο Νικίτα Χρουστσόφ. Διορίστηκε Γραμματέας της Περιφερειακής Επιτροπής της Σταυρούπολης το 1970, όπου επέβλεψε την κατασκευή του Μεγάλου Καναλιού της Σταυρούπολης.
Το 1974 μετακόμισε στη Μόσχα για να γίνει ο Πρώτος Γραμματέας του Ανωτάτου Σοβιέτ και το 1979 έγινε υποψήφιο μέλος του πολιτικού γραφείου του κόμματος. Μέσα σε τρία χρόνια από το θάνατο του Σοβιετικού ηγέτη Λεονίντ Μπρέζνιεφ και μετά τα σύντομα καθεστώτα των Γιούρι Αντρόποφ και Κονσταντίν Τσερνιένκο, το πολιτικό γραφείο εξέλεξε τον Γκορμπατσόφ ως Γενικό Γραμματέα, ντε φάκτο επικεφαλής της κυβέρνησης, το 1985.
Αν και υποσχόταν τη διατήρηση του Σοβιετικού κράτους και της σοσιαλιστικής ιδεολογίας, ο Γκορμπατσόφ πίστευε στην ανάγκη για σημαντική μεταρρύθμιση, ιδιαίτερα μετά το ατύχημα του Τσερνομπίλ τον Απρίλιο του 1986. Αποσύρθηκε από τον Σοβιετοαφγανικό Πόλεμο και ξεκίνησε στις συνόδους κορυφής με τον Αμερικανό πρόεδρο Ρόναλντ Ρέιγκαν για τον περιορισμό των πυρηνικών όπλων και το τέλος του Ψυχρού Πολέμου.
Στην εγχώρια αγορά, η πολιτική της Γκλάσνοστ («διαφάνεια») επέτρεψε βελτιωμένη ελευθερία του λόγου και τύπου, ενώ η «περεστρόικα» («αναδιάρθρωση») προσπάθησε να αποκεντρώσει τη διαδικασία λήψης οικονομικών αποφάσεων για τη βελτίωση της αποδοτικότητας. Τα μέτρα εκδημοκρατισμού και ο σχηματισμός του εκλεγμένου Κογκρέσου των Αντιπροσώπων του Λαού υπονόμευσε το μονοκομματικό κράτος. Ο Γκορμπατσόφ αρνήθηκε να παρέμβει στρατιωτικά, όταν διάφορες Ανατολικές χώρες εγκατέλειψαν τη Μαρξιστική-Λενινιστική διακυβέρνηση το 1989-90. Εσωτερικά, το αυξανόμενο εθνικιστικό συναίσθημα απείλησε να φέρει τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης.
Ως αποτέλεσμα αυτών των πολιτικών, η Σοβιετική Ένωση διαλύθηκε στις 26 Δεκεμβρίου του 1991, τέσσερις μήνες μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα του Αυγούστου. Ο Γκορμπατσώφ παραιτήθηκε μία ημέρα πριν, στις 25 Δεκεμβρίου.
Το 1992 ίδρυσε το ίδρυμα Γκορμπατσόφ. Κράτησε επικριτική στάση απέναντι στους μετέπειτα Ρώσους Προέδρους Μπόρις Γέλτσιν και Βλαντιμίρ Πούτιν, ενώ είναι κεντρικό πρόσωπο του ρωσικού σοσιαλδημοκρατικού κινήματος. Υπήρξε παραλήπτης πολλών βραβείων από δυτικούς οργανισμούς, μεταξύ άλλων και του Βραβείου Νόμπελ Ειρήνης το 1990.
Μάλιστα δεν δίστασε να πρωταγωνιστήσει σε διαφημίσεις για μεγάλες Αμερικανικές πολυεθνικές όπως η Πίτσα Χατ.
