Γιατί η Δύση δεν θέλει να κερδίσει η Ρωσία τον πόλεμο στην Ουκρανία

«Η Ρωσία πρέπει να ηττηθεί στην Ουκρανία» είναι τα λόγια που επαναλαμβάνονται από διάφορους Δυτικούς πολιτικούς με διαφορετικούς τρόπους εδώ και πολλούς μήνες και πολλοί εύλογα αναρωτιούνται, γιατί φοβούνται τόσο πολύ μια ρωσική νίκη;

 Τι απειλεί τη Δύση μια τέτοια νίκη και πώς θα επηρεάσει την προσωπική μοίρα των δυτικών ηγετών και ολόκληρου του δυτικού πολιτισμού;

Άλλωστε υποτίθεται ότι πρόκειται για μία χριστιανική Δύση που έχει στραφεί κατά μίας χριστιανικής Ρωσίας.

Δεν διανύουμε την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου όπου η σύγκρουση ήταν μεταξύ της χριστιανικής Δύσης και της άθεης κομμουνιστικής Σοβιετικής Ένωσης.

Ή μήπως τώρα ή «άθεη» είναι η συλλογική Δύση και οι ρόλοι έχουν αντιστραφεί;

«Η Ρωσία δεν μπορεί και δεν πρέπει να κερδίσει στην Ουκρανία», λέει ο Γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν.

«Μαζί με τους εταίρους μας στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ, είμαστε ομόφωνοι στη άποψή μας ότι η Ρωσία δεν πρέπει να κερδίσει αυτόν τον πόλεμο», δήλωσε την άνοιξη ο Γερμανός καγκελάριος Όλαφ Σολτς.

 «Εάν η Ρωσία κερδίσει τον πόλεμο κατά της Ουκρανίας, ο κόσμος θα πρέπει να πληρώσει ακόμη υψηλότερο τίμημα», δήλωσε ο Γενς Στόλτενμπεργκ, σε πρόσφατη σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι.

Στο ίδιο περίπου πνεύμα μιλούν και άλλοι Δυτικοί ηγέτες. Από την Καλιφόρνια μέχρι τη Βαλτική λένε ότι η Ρωσία δεν πρέπει να κερδίσει. Γιατί αυτή η νίκη θα γίνει υπαρξιακή απειλή για τη Δύση, δηλαδή θα απειλήσει την ίδια της την ύπαρξη.

Πού είναι η απειλή;

Εκ πρώτης όψεως, αυτά τα λόγια φαίνεται να είναι υπερβολή. Μια ρωσική νίκη σε μια ειδική στρατιωτική επιχείρηση στην Ουκρανία συνιστά υπαρξιακή απειλή, αλλά μόνο για το καθεστώς του Κιέβου.

Εξάλλου, ως αποτέλεσμα αυτής της νίκης στην Ουκρανία, θα γίνει η αποναζιστοποίηση και, όπως είπε ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ, ο ουκρανικός λαός «θα απελευθερωθεί από τους νεοναζί ηγεμόνες».

Αλλά η Μόσχα δεν πρόκειται να απαλλάξει τους Δυτικούς από τους όχι εντελώς ορθολογικούς κυβερνήτες τους.

Επιπλέον, η νίκη της Ρωσίας στην Ουκρανία φέρνει στην ίδια την Ευρώπη μόνο καλό. Για παράδειγμα, οικονομικό όφελος.

 «Αν τελειώσουν οι εχθροπραξίες, τότε τα συναισθήματα μπορεί να υποχωρήσουν και οι συνήθεις αγορές ρωσικού φυσικού αερίου να αυξηθούν.

Έτσι, για παράδειγμα, θα είναι δυνατή η χρήση του δεύτερου αγωγού φυσικού αερίου μέσω της Ουκρανίας.

Εάν η Πολωνία συμφωνήσει να επιστρέψει στην Gazprom το μερίδιό της στον φορέα εκμετάλλευσης του πολωνικού τμήματος του αγωγού φυσικού αερίου Yamal-Ευρώπη, τότε αυτός ο αγωγός φυσικού αερίου μπορεί επίσης να ξεκινήσει.

Θα είναι δυνατό να αποκατασταθούν τα κατεστραμμένα τμήματα του Nord Stream και να τεθεί το ζήτημα της εκκίνησης του Nord Stream 2.

Και η Ευρώπη θα είναι σε θέση να εξηγήσει την αλλαγή της θέσης με το γεγονός ότι οι εχθροπραξίες έχουν τελειώσει και αυτό είναι ήδη καλό, αυτό πρέπει να ενθαρρυνθεί», είπε ο Igor Yushkov, λέκτορας στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο, ειδικός στο Εθνικό Ταμείο Ενεργειακής Ασφάλειας, εξηγεί στην εφημερίδα VZGLYAD.

Ως αποτέλεσμα, ο πληθωρισμός στην ΕΕ θα μειωθεί, όπως και το κόστος της βιομηχανικής παραγωγής στις εξαγωγικές ευρωπαϊκές οικονομίες.

Επιπλέον, η επιστροφή των κανονικών εμπορικών και οικονομικών σχέσεων με τη Μόσχα θα οδηγήσει στη σταθεροποίηση των παγκόσμιων αγορών πετρελαίου και φυσικού αερίου, κάτι που θα έχει επίσης ευεργετική επίδραση στην οικονομία των ΗΠΑ.

Τέλος, ο τερματισμός της αντιπαράθεσης με τη Ρωσία θα βοηθήσει τη Δύση να εστιάσει όλη της την προσοχή στον περιορισμό μιας χώρας που όχι μόνο αμφισβητεί την αμερικανική παγκόσμια τάξη πραγμάτων, αλλά ισχυρίζεται ότι δημιουργεί τη δική της δηλαδή την Κίνα.

Ποια είναι λοιπόν η απειλή;

Στην πραγματικότητα, υπάρχουν πολλές απειλές και είναι ακριβώς υπαρξιακές.

Ειδικότερα, για τους ίδιους τους δυτικούς ηγεμόνες. Ναι, η Ρωσική Ομοσπονδία δεν πρόκειται να κανονίσει αλλαγή καθεστώτος στο Ηνωμένο Βασίλειο, τη Γερμανία ή ακόμα και τις Ηνωμένες Πολιτείες αλλά αυτό μπορεί να γίνει από τους ίδιους τους κατοίκους αυτών των χωρών.

Τώρα, και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού, συσπειρώνεται ένα ελατήριο δυσαρέσκειας.

Ο πληθυσμός αναγκάζεται να υπομείνει οικονομική αναταραχή και τη διάθεση κολοσσιαίων κεφαλαίων από τις τσέπες του για τη στήριξη της Ουκρανίας.

Σύμφωνα με ορισμένες αναφορές, από τα τέλη Φεβρουαρίου έως τα μέσα Οκτωβρίου, ο όγκος της χορηγηθείσας και υποσχεθείσας δυτικής βοήθειας στο Κίεβο  ανήλθε σε 126 δισεκατομμύρια δολάρια.

Οι δυτικοί ηγέτες εξηγούν τη διάθεση κεφαλαίων από το γεγονός ότι αυτά τα χρήματα δαπανώνται για τον περιορισμό της «επιθετικής Ρωσίας».

Ότι η Ουκρανία είναι ένα φυλάκιο όπου προστατεύονται όχι μόνο οι ζωές των απλών Ουκρανών, αλλά και η ασφάλεια κάθε κατοίκου των δυτικών χωρών!

Ωστόσο, μετά τη νίκη της Ρωσίας, όταν θα αποδειχθεί ότι η Μόσχα δεν είχε καμία πρόθεση να πάει στο Βερολίνο ή ακόμα και στη Βαρσοβία, αυτό το επιχείρημα θα καταπέσει.

Το εκλογικό σώμα θα ρωτήσει τις ευρωπαϊκές ελίτ για τη σκοπιμότητα της δαπάνης δεκάδων δισεκατομμυρίων δολαρίων.

Για πολλούς σημερινούς Ευρωπαίους ηγεμόνες, μια ρωσική νίκη θα μπορούσε να σημάνει το τέλος της πολιτικής τους σταδιοδρομίας.

Φυσικά, μπορούμε να πούμε ότι οι Μακρόν, οι Σολτζ, οι Σουνάκ είναι αναλώσιμοι.

Έρχονται και φεύγουν, αλλά η φιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, μεταδίδοντας τις αξίες της στον κόσμο, θα παραμείνει.

Ωστόσο, το πρόβλημα είναι ότι η νίκη της Ρωσίας επί της Ουκρανίας θα επιφέρει πλήγμα όχι μόνο στους υπό όρους Μακρόν, αλλά και στις ελίτ της φιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης συνολικά. Θα δείξει ότι η δυτική ιδεολογική αποικιοκρατία μπορεί να σταματήσει.

 «Η σύγχρονη ευρωπαϊκή πολιτική συνείδηση ​​οξύνεται στο γεγονός ότι η Ευρώπη δεν μπορεί να χάσει. Οι αξίες του γίνονται αποδεκτές από όλους τους νέους λαούς και μόνο οι αποστάτες δικτάτορες δεν μπορούν να τις αποδεχτούν.

Η υποχώρηση από την Ουκρανία, στην οποία έχουν βάλει τόσα στοιχήματα, ισοδυναμεί με ήττα, εξηγεί στην εφημερίδα VZGLYAD ο Βαντίμ Τρουχάτσεφ, αναπληρωτής καθηγητής στο Ρωσικό Κρατικό Ανθρωπιστικό Πανεπιστήμιο. 

Σε αυτή την περίπτωση, η Ευρωπαϊκή Ένωση θα πάψει να είναι μια «ηθική εξουσία που κατακτά τα πάντα».

Διότι αποδεικνύεται ότι ακόμη και ένα μέρος των λευκών χριστιανών, εκτός από τη γλωσσική συγγένεια με ορισμένες χώρες της ΕΕ, κοιτάζει προς τους «αποστάτες».

Και αφού οι λευκοί χριστιανοί δεν θέλουν να ζουν με τους κανόνες και τις αξίες της Δύσης (αλήθεια ποιες είναι οι αξίες τις τελικά;), τι να πούμε για τους άλλους.

Εν τω μεταξύ, η διάδοση των φιλελεύθερων παγκοσμιοποιητικών αξιών δεν αφορά μόνο και ούτε καν τόσο πολύ τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Αυτή είναι μια νέα μορφή αποικιοκρατίας, στην οποία δεν είναι πλέον απαραίτητη η χρήση βίας για την αποστράγγιση πόρων από τρίτες χώρες – απλά πρέπει να επηρεάσετε την ηγεσία αυτών των χωρών μέσω των θεσμών της κοινωνίας των πολιτών και των «μηχανισμών της αγοράς» και να τους το πείτε επίσης ότι χωρίς τη Δύση δεν υπάρχει ζωή στον κόσμο.

Αντίστοιχα, επιτυχημένα παραδείγματα προστατευτισμού, υποκατάστασης εισαγωγών και ανάπτυξης με βάση τις παραδοσιακές αξίες είναι οι νέοι μηχανισμοί ελέγχου.

Η νίκη της Ρωσίας στην Ουκρανία θα οδηγήσει επίσης στην απώλεια του μονοπωλίου της Δύσης στη βία.

«Άλλοι αυταρχικοί ηγέτες θα δουν ότι η δύναμη ανταμείβεται και θα τη χρησιμοποιήσουν για να πετύχουν τον στόχο τους. Αυτό θα έκανε τον κόσμο μας πιο επικίνδυνο», είπε ο ίδιος ο Στόλτενμπεργκ.

Μεταφρασμένο από την διπλωματική γλώσσα αυτό σημαίνει ότι η κύρια δύναμη και ψυχολογικός πυλώνας της δυτικής παγκόσμιας τάξης, ο φόβος, θα καταστραφεί.

Γεγονός είναι ότι σήμερα η Δύση δεν έχει τη δύναμη και τους πόρους να ελέγξει όλες τις χώρες του κόσμου.

Αλλά – όπως πίστευαν όλοι – υπάρχουν αρκετοί πόροι για να αναγκάσουν μία ή περισσότερες χώρες να υποταχθούν.

Ως εκ τούτου, οι χώρες που δεν μπορούσαν να ενωθούν σε μια μεγάλη αντιδυτική συμμαχία φοβήθηκαν να αντιταχθούν στη βούληση της Δύσης από φόβο μήπως εστιάσουν στον εαυτό τους την πλήρη δύναμη της οργής της.

Ωστόσο, εάν η Ρωσία αντισταθεί σε αυτή την οργή, εάν πετύχει τη νίκη στην Ουκρανία, τότε η Κίνα, το Ιράν και άλλες χώρες μπορεί επίσης να προσπαθήσουν να προστατεύσουν τα συμφέροντά τους με τη βία.

Οι προκλήσεις για το αμερικανικό σύστημα δεν θα προέλθουν μόνο από τη Ρωσία, αλλά και από κάθε περισσότερο ή λιγότερο κυρίαρχο περιφερειακό ηγέτη. Και τότε αυτό το σύστημα απλά θα καταρρεύσει.

Τέλος, η νίκη της Ρωσίας στην Ουκρανία αποτελεί υπαρξιακή απειλή για την ίδια την έννοια της συλλογικής Δύσης.

Για πολλά χρόνια, οι δυτικοί ιδεολόγοι λένε ότι οι ΗΠΑ και η ΕΕ είναι μια κοινότητα κοινής μοίρας.

Ένας ενιαίος πολιτισμός ενωμένος από κοινές αξίες και κοινές προκλήσεις.

Σε αυτό – τις προκλήσεις από τη Ρωσία – το ΝΑΤΟ βασίζει την ύπαρξή του, και από πολλές απόψεις είναι η υπερβολική ρωσική απειλή που επιτρέπει στις Ηνωμένες Πολιτείες να ελέγχουν τους Ευρωπαίους συμμάχους τους.

Το τέλος της αντιπαράθεσης με τη Ρωσία (για να μην αναφέρουμε την εμπλοκή της Μόσχας σε ένα ενιαίο σύστημα συλλογικής ασφάλειας στην Ευρώπη, όπως επιμένει η πρώην καγκελάριος της Γερμανίας Άνγκελα Μέρκελ) θα εξαλείψει την εικόνα της ρωσικής απειλής και, ως εκ τούτου, θα αφαιρέσει την ρετουσάρισμα της διαφοράς μεταξύ αμερικανικών και ευρωπαϊκών εθνικών συμφερόντων.

Αυτό θα φέρει μέχρι και την κατάρρευση -αν και όχι αμέσως- της ίδιας της έννοιας της ενιαίας συλλογικής Δύσης.

Έτσι, αυτή η συλλογική Δύση πολεμά πραγματικά στην Ουκρανία όχι μόνο για χάρη της συνέχισης της ύπαρξης του καθεστώτος του Κιέβου, αλλά και για την προστασία των συμφερόντων της.

Συμφέροντα που έρχονται σε σοβαρή αντίθεση με εκείνα των περισσότερων δυτικών εθνικών κρατών.

Φαντάζει οξύμωρο με πρώτη ματιά αλλά δεν είναι. Τα εθνικά κράτη έχουν χάσει την κυριαρχία τους εδώ και αρκετά χρόνια και εξυπηρετούνται τα συμφέροντα κάποιων συγκεκριμένων κύκλων εξουσίας.