Νέα μελέτη: Η εμπειρία ή το ένστικτο μπορεί να σας πει γιατί κλαίει το μωρό σας;

Είναι το γονεϊκό ένστικτο ή η εμπειρία ο παράγοντας που καθορίζει αν κάποιος μπορεί να αντιληφθεί το λόγο πίσω από τον οποίο κλαίει το μωρό του; Αυτή η μελέτη που θα διαβάσετε δίνει την απάντηση.

Τι σημαίνει το κλάμα ενός μωρού; Σημαίνει πόνο; Αγωνία; Δυσφορία; Πείνα; Η εμπειρία, και όχι το γονεϊκό ένστικτο, μπορεί να είναι ο τρόπος με τον οποίο το καταλαβαίνετε, σύμφωνα με μια νέα μελέτη.

Η μελέτη ρίχνει φως στη συμπεριφορά των μωρών καθώς και το πώς οι ενήλικες γύρω τους το αντιλαμβάνονται και στη συνέχεια αντιδρούν.

Τα μωρά κλαίνε. Στην πραγματικότητα, εκτός από τον ύπνο και το φαγητό, αυτό είναι ουσιαστικά σχεδόν το μόνο που κάνουν για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα.

Αυτό είναι ένα γεγονός που πολλοί γονείς αναγκάζονται να αντιμετωπίσουν, και μπορεί να είναι αρκετά απογοητευτικό και κουραστικό. Όχι μόνο επειδή ο θόρυβος του κλάματος μπορεί να είναι πολύ ενοχλητικός, αλλά επειδή μπορεί να μην γνωρίζετε πώς να το σταματήσετε.

Για να το θέσω αλλιώς, μπορεί να μην ξέρετε γιατί κλαίει το μωρό σας και, επομένως είναι δύσκολο να ξέρετε τι χρειάζεται.

Το γεγονός ότι τα μωρά κλαίνε τόσο πολύ είναι λογικό, καθώς δεν ξέρουν ακόμα πώς να μιλήσουν. Ως εκ τούτου, αυτός είναι πραγματικά ο μόνος τρόπος που μπορούν να επικοινωνήσουν το πρόβλημά τους.

Αλλά ενώ μπορεί να μην ξέρετε πώς να ερμηνεύσετε το νόημα πίσω από το κλάμα, αυτό δεν ισχύει για όλους, ειδικά για άτομα που έχουν εμπειρία με μωρά. Πολλοί γονείς και επαγγελματίες φροντιστές είναι σε θέση να διακρίνουν τις κραυγές και να εξακριβώσουν το νόημά τους και τις ανάγκες του βρέφους.

Στην πραγματικότητα, μερικοί από αυτούς είναι σε θέση να προσδιορίσουν το νόημα των κραυγών ενός μωρού – ιδιαίτερα των κραυγών πόνου – ακόμα κι αν δεν έχουν συναντήσει το μωρό πριν.

Φυσικά δεν υπάρχει «μεταφραστής παιδικών κραυγών ή επιλογή για υπότιτλους», για κάποιους ανθρώπους. Πώς είναι λοιπόν σε θέση να ερμηνεύουν το κλάμα του βρέφους;

Αυτό ακριβώς προσπάθησαν να απαντήσουν οι ερευνητές πίσω από αυτή τη μελέτη.

Συγκεκριμένα, οι ερευνητές ήθελαν να μάθουν αν η κατανόηση και η αποκωδικοποίηση του κλάματος ανάγεται στην εμπειρία και πρακτική δημιουργίας τέλειων ή γονικών ενστίκτων.

Για να το δοκιμάσουν αυτό, οι ερευνητές κατέγραψαν δύο διαφορετικά είδη κλάματος μωρού. Το πρώτο προοριζόταν να υποδηλώνει ήπια ενόχληση κατά τη διάρκεια του μπάνιου, ενώ το δεύτερο ήταν πόνος από τον εμβολιασμό.

Οι ενήλικες συμμετέχοντες στη συνέχεια υποβλήθηκαν σε ένα ψυχοακουστικό πείραμα, (σ.σ. ο όρος ψυχοακουστική αναφέρεται στο πεδίο μελέτης του τρόπου με τον οποίο οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται τους ήχους και τις ψυχολογικές αντιδράσεις σε διαφορετικούς ήχους).

Οι συμμετέχοντες χωρίστηκαν σε μερικές κατηγορίες: γονείς με παιδιά πέντε ετών και άνω, γονείς με παιδιά κάτω των δύο ετών, επαγγελματίες φροντιστές χωρίς να είναι οι ίδιοι γονείς, άτομα με μικρή εμπειρία εξαιτίας της φροντίδας μικρότερων αδερφών και άτομα χωρίς καμία απολύτως εμπειρία με μωρά.

Η πρώτη φάση της μελέτης, περιελάβανε την έκθεση του κάθε συμμετέχοντα επί δύο ημέρες σε οκτώ διαφορετικές κραυγές δυσφορίας.

Η δεύτερη φάση, η δοκιμαστική φάση, πραγματοποιήθηκε λίγες ώρες μετά, όπου οι συμμετέχοντες άκουσαν κραυγές δυσφορίας και κραυγές πόνου. Συγκεκριμένα, σε κάθε συμμετέχοντα είχε ανατεθεί ένα μωρό στη φάση της μελέτης και οι κραυγές που άκουσαν σε εκείνη τη φάση προέρχονταν μόνο από αυτό το μωρό. Αλλά στη φάση της δοκιμής, άκουσαν δύο κραυγές πόνου και δύο κραυγές δυσφορίας από το μωρό τους και δύο κραυγές πόνου και δύο κραυγές δυσφορίας από ένα μωρό που δεν είχαν ακούσει ποτέ πριν.

Σε αυτό το σημείο, οι συμμετέχοντες έπρεπε να αντιληφθούν αυτές τις κραυγές και στη συνέχεια να τις χαρακτηρίσουν είτε ως κραυγές δυσφορίας είτε ως κραυγές πόνου.

Τα αποτελέσματα αυτής της μελέτης έδειξαν ότι η προηγούμενη εμπειρία με τα μωρά είχε μεγάλη σημασία για τον εντοπισμό των κραυγών. Η λιγότερη εμπειρία με τα μωρά γενικά συσχετίζεται με λιγότερη ικανότητα αναγνώρισης των κραυγών.

Ωστόσο οι γονείς με παιδιά ηλικίας πέντε ετών και άνω καθώς και οι μη γονείς που δεν είχαν μεγάλη εμπειρία με μωρά δεν τα κατάφεραν τόσο καλά.

Συγκεκριμένα, δεν μπόρεσαν να αναγνωρίσουν τη φύση του κλάματος ενός μωρού όταν ήταν ένα άγνωστο μωρό. Η μόνη ομάδα που μπόρεσε να το κάνει αυτό ήταν οι γονείς που είχαν παιδιά ηλικίας δύο ετών και κάτω.

Όσο για το γιατί συνέβη αυτό, υπάρχει στην πραγματικότητα ένας λόγος. Ουσιαστικά, η υπερβολική τριβή σε αυτά τα κλάματα μπορεί να σημαίνει ότι ο ακροατής είναι ανθεκτικός σε αυτά. Συνεπώς η ευαισθησία τους μειώνεται και ως αποτέλεσμα, δεν είναι σε θέση να αναγνωρίσουν το κλάμα του πόνου τόσο εύκολα.

Έχοντας αυτό κατά νου, το συμπέρασμα της μελέτης είναι ότι όταν πρόκειται για την κατανόηση του κλάματος του μωρού, δεν πρόκειται για γονικά ένστικτα, αλλά για εξάσκηση και εμπειρία με τα μωρά.