Κόσμος
Στο παραθαλάσσιο χωριό Cwm-yr-Eglwys, της Ουαλίας, ζεί ο Norman Thomas και είναι ο μόνος ντόπιος κάτοικος.
Όταν ο Norman Thomas μετακόμισε σε αυτό το πανέμορφο παραθαλάσσιο χωριό πριν από 55 χρόνια, ήταν μια ακμάζουσα κοινότητα με αγροκτήματα και καταστήματα και πέντε πολυσύχναστες παμπ.
Όμως, τα περισσότερα από τα γειτονικά του σπίτια αγοράστηκαν ως δεύτερες κατοικίες από ξένους που έλκονται από τις βραβευμένες παραλίες και το σχεδόν μεσογειακό μικροκλίμα του.
Τώρα, ο 88χρονος χήρος λέει ότι είναι ο μόνος Ουαλός που έχει απομείνει στο Cwm-yr-Eglwys, στην ακτή του Pembrokeshire, και ένας από τους ελάχιστους κατοίκους που ζουν εκεί όλο τον χρόνο.
Όταν τελειώνει το καλοκαίρι, ο Norman λέει πως οι γείτονές του επιστρέφουν στα αστικά τους σπίτια, αφήνοντας το χωριό απόκοσμα ήσυχο για το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου.
Ο συνταξιούχος φροντιστής της λέσχης σκαφών ανέφερε συγκεκριμένα:
«Πριν από δέκα χρόνια άρχισε να γίνεται δύσκολη η κατάσταση – δεν υπήρχαν φώτα τη νύχτα στα σπίτια.
Φαίνεται τόσο σκοτεινό και κρύο τον χειμώνα, επειδή δεν κατοικούν πολλοί άνθρωποι.
Δεν βλέπεις κανέναν, μπορείς να οδηγήσεις στον δρόμο με κλειστά μάτια γιατί δεν υπάρχει κανείς στον δρόμο.
Υπάρχουν τρία σπίτια κατειλημμένα και είμαι ο μόνος “ντόπιος, ντόπιος”».
Ο Norman ζει σε ένα σπίτι με τέσσερα κρεβάτια και θέα στην παραλία, το οποίο ανήκει στην οικογένεια της αείμνηστης συζύγου του από το 1919.
Μετακόμισε εκεί τη δεκαετία του 1960 και μεγάλωσε εκεί τα τέσσερα παιδιά του.
Από τα περίπου 50 ακίνητα στο χωριό, τα περισσότερα είναι τώρα εξοχικές κατοικίες και το ένα τρίτο θεωρείται ότι αξίζει πάνω από 1 εκατομμύριο λίρες.
Ένα φέρεται να πωλήθηκε πρόσφατα σε ιδιώτη για 1,3 εκατ. λίρες, σχεδόν επτά φορές πάνω από τον εθνικό μέσο όρο.
Αλλά ο Norman ισχυρίζεται ότι είναι ο τελευταίος ομιλητής της ουαλικής γλώσσας εκεί:
«Δεν ακούς ούτε μία λέξη από τα ουαλικά να μιλιέται εδώ τώρα. Μιλάω ουαλικά σε όλους!» παραδέχεται.
Οι άλλοι δύο μοναδικοί μόνιμοι κάτοικοι -η Elizabeth και ο Harry Broughton- είναι επίσης ογδοντάρηδες και ήρθαν στο χωριό από το Lancashire το 1968.
Ο Norman δεν έχει τίποτα εναντίον των παραθεριστών.
Χαρακτηριστικά, υποστηρίζει:
«Στην πραγματικότητα, ξοδεύουν πολλά χρήματα στην περιοχή μας χτίζοντας καλύτερα σπίτια. Γνωρίζουμε όλους αυτούς που έρχονται εδώ, είναι όλοι καλοί άνθρωποι».
Ωστόσο, εξηγεί πως «δεν υπάρχουν καθόλου δουλειές στο μέρος αυτό, αν και όταν ήμουν νεότερος υπήρχαν».
«Είχαμε 62 αγροκτήματα απλωμένα στην ενορία, αλλά τώρα δεν υπάρχει ούτε ένας παραγωγός γάλακτος.
Όλοι τα παράτησαν γιατί δεν μπορούσαν να πληρώσουν.
Πολλές από τις μικρότερες φάρμες έκλεισαν και όλες ενώθηκαν για να δημιουργήσουν μεγαλύτερες μονάδες.
Υπήρχαν τέσσερα ή πέντε παντοπωλεία στο χωριό, ωστόσο τώρα είναι μόνο δύο.
Υπήρχε μάλιστα και σιδεράς, ο οποίος έχει φύγει.
Υπήρχαν πέντε παμπ, και τώρα υπάρχουν μόνο δύο.
Έχω έναν φίλο που πρέπει να ταξιδεύει περίπου 65 χιλιόμετρα την ημέρα για να πάει για δουλειά.
Τον χειμώνα υποφέρουν πραγματικά» περιγράφει.
