Η «απάντηση» των Σκοπιανών στους Βουλγάρους για την γλώσσα: «Δεν είναι βουλγαρικά γιατί να μην λεγόμαστε Βούλγαροι»

Μετά τις πρόσφατες εξελίξεις που σχετίζονται με την πιθανή έναρξη διαπραγματεύσεων με την ΕΕ για ένταξη και τα αιτήματα της Βουλγαρίας να μην ονομάσει τη γλώσσα μας ως «μακεδονική», αλλά ως «επίσημη γλώσσα της Δημοκρατίας της Βόρειας Μακεδονίας», οι επιστήμονες του… Ινστιτούτου Μακεδονικής Γλώσσας “Krste Misirkov” – στα Σκόπια, παρουσίασαν τις θέσεις τους, γράφει το ιδιωτικό πρακτορείου ειδήσεων Makfax.

«Όταν έχουμε κατά νου τη γλώσσα, πρέπει να αναφερθούμε στον Ευρωπαϊκό Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων, του οποίου το άρθρο 22 αναφέρει:

«Η Ένωση σέβεται την πολιτιστική, θρησκευτική και γλωσσική πολυμορφία».

Πιστεύουμε ότι σε όλες τις συζητήσεις που αφορούν θέματα γλώσσας και ταυτότητας, κάθε κράτους μέλος της ΕΕ πρέπει να σέβεται αυτήν την ευρωπαϊκή δέσμευση.

Στην πραγματικότητα, αυτό το άρθρο τροποποιεί την πίεση από τη Βουλγαρία ως άσκοπη, αλλά θέτει επίσης το ζήτημα της έλλειψης αντίδρασης από την ΕΕ, σχετικά με τις προαναφερθείσες πιέσεις.

Όσον αφορά τις αρνητικές απόψεις που εξέφρασε η βουλγαρική πλευρά και τις απόψεις ότι η σλαβομακεδονική γλώσσα φέρεται να δημιουργήθηκε το 1944, πρέπει να λάβουμε υπόψη τη διαδικασία ανάπτυξης της σλαβομακεδονικής γλώσσας.

Στη γλωσσολογία, τα γεγονότα γίνονται αποδεκτά και τεκμηριώνονται επιστημονικά ότι η διαφοροποίηση της διαλέκτου στη Βόρεια Μακεδονία ξεκίνησε από τον 11ο αιώνα, όταν μπορούν να ακολουθηθούν πολλές καινοτομίες και τα βασικά χαρακτηριστικά των σλαβομακεδονικών διαλέκτων που εντοπίζονται στη μετάβαση από τον 13ο έως τον 14ο αιώνα.

Κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα, εμφανίστηκαν πολλά πρόσωπα στην περιοχή της Βόρειας Μακεδονίας, τα οποία ασχολήθηκαν διεξοδικά με τα ειδικά γλωσσικά χαρακτηριστικά των ομιλιών της σλαβομακεδονικής σε σύγκριση με τις ομιλίες της Βουλγαρίας και της Σερβίας, όπως: Χ. Ματόφ, Π. Ζογκράφσκι, Ε. Σπροστράνοφ, Τ. Κιτάντσεφ και άλλοι.

Η αυθεντική δραστηριότητα και η γλωσσική έκφραση του Γκιοργκίγια Πουλέφσκι, στο λεξικό των τριών γλωσσών το 1875 σημειώνει:

«Η πατρίδα μας ονομάζεται Μακεδονία και εμείς επομένως ονομαζόμαστε Μακεδόνες», αυτό ανοίγει το δρόμο για τη σλαβομακεδονική διάλεκτο σε εγχειρίδια, λεξικά και βιβλία και στην επεξεργασία της ιστορίας στο βιβλίο «Γενική Ιστορία της Σλαβικής Μακεδονίας» [„Славјанско-македонска општа историја“].

Προς το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα, στη περιοχή της Μακεδονίας άρχισαν να εκδίδονται εγχειρίδια ομιλιών της σλαβομακεδονικής από τον Ντιμίταρ Β.Μακεντόνσκι, Ντιμιταρ Χ. Ουζούνοφ, Κούζμαν Σαρκάρεφ, Βενιαμίν Μασουκόφτσι και άλλους και τα βουλγαρικά εγχειρίδια άρχισαν να απορρίπτονται ως ακατανόητα για τους μαθητές.

Το 1891, ιδρύθηκε η «Λογοτεχνική Εταιρεία Νέων Σλαβομακεδόνων», η οποία εκδίδει το περιοδικό “Loza”, το οποίο χρησιμοποιεί ορθογραφικούς κανόνες που τονίζουν τις γλωσσικές ιδιαιτερότητες της σλαβομακεδονικής ομιλίας.

Μια πραγματική άρθρωση της ιδέας μιας σλαβομακεδονικής φιλολογικής γλώσσας είναι το βιβλίο του Krste Misirkov, «Για τις μακεδονικές υποθέσεις» [„За македонцките работи“] από το 1903,στο οποίοι παρουσιάζεται τα βασικά κριτήρια τυποποίησης της σλαβομακεδονικής γλώσσας.

Μέσω αυτού του βιβλίου και στο περιοδικό «Βαρδάρης» [„Вардар“] ο Misirkov προωθεί τον ορθογραφικό κανόνα μέσω της φωνητικής έκφρασης των κεντρικών σλαβομακεδονικών ομιλιών (διαλέκτων).

Η Σλαβομακεδονική γλώσσα το 1903 ήταν επίσης η επίσημη γλώσσα της Σλαβομακεδονικής Επιστημονικής-Λογοτεχνικής Εταιρείας στην Αγία Πετρούπολη, με επικεφαλής τον Κ. Μισίρκοφ και Ντ. Σουπόφσκι.

«Αποδεχόμενοι τις βασικές παραδοχές του Μισίρκοφ για την τυποποίηση της (σλαβο)μακεδονικής γλώσσας και την επεξεργασία της, ολοκληρώθηκε η κωδικοποίηση της σλαβομακεδονικής γλώσσας το 1944, του οποίου ο γλωσσικός κανόνας έγινε ευρέως αποδεκτός σε όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής», δήλωσαν οι γλωσσολόγοι.

ΠΗΓΗ