Γνωστός Έλληνας ηθοποιός αποκαλύπτει: «Από 12 χρονών ήμουν μάστορας στα ξύλινα πατώματα»

Η υπαρξιακή μαύρη κωμωδία «Οι λαντζέρηδες» του πολυβραβευμένου Καναδού συγγραφέα Morris Panych ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα, στο Σύγχρονο Θέατρο, με την καλλιτεχνική υπογραφή της ομάδας «Νάμα» (Ελένη Σκότη – Γιώργος Χατζηνικολάου).

Η Σάσα Σταμάτη συνάντησε τον δημοφιλή ηθοποιό Τάσο Κωστή, ο οποίος, μαζί με τον Γιάννη Σαρακατσάνη, τον Κώστα Λάσκο και τον Αλέξανδρο Μανωλίδη, συμμετέχει στην παράσταση και σε μια συνέντευξη από καρδιάς μάς στην εφημερίδα «Secter» αποκάλυψε άγνωστες πτυχές της προσωπικής του ζωής, μίλησε για τη μεγάλη του αγάπη, τον Ολυμπιακό, ενώ εξήγησε γιατί απέχει από την τηλεόραση.

Μίλησέ μας για την παράσταση «Οι λαντζέρηδες», όπου πρωταγωνιστείς, στο Σύγχρονο Θέατρο.
Πλένουμε πιάτα εδώ. Τα «άπλυτα» του κόσμου. Δεν σπάμε πιάτα και καθαρίζουμε αυτά τα υπολείμματα που αφήνουν οι από «πάνω», γιατί εμείς οι λαντζέρηδες είμαστε κάτω. Είναι λίγο υπαρξιακό το έργο, μαύρη κωμωδία και θέτει κάποια ερωτήματα με ευχάριστο τρόπο. Ο κόσμος το βλέπει ευχάριστα, αλλά και προβληματίζεται. Έχει κάτι να σκεφτεί, κάτι να πάρει μαζί του. Δεν είναι μια κωμωδία που σε «γαργαλάει» μόνο.

Εσύ έχεις χρειαστεί να κάνεις άλλες δουλειές για να επιβιώσεις;
Από 12 χρόνων δουλεύω. Ήμουν μάστορας στα ξύλινα πατώματα. Στα 18 μου χρόνια ήμουν μάστορας και ο βοηθός μου ήταν 42. Όπου με έστελνε η ζωή να δουλεύω το έκανα με το κέφι μου. Είμαι λίγο σαν τον πρωταγωνιστή, τον Ντρέσερ, προσπαθώ να το κάνω με κέφι και να βρω την ομορφιά της ζωής. Άσχετα αν θα καθίσω μόνιμα ή όχι ή είμαι περαστικός. Βρες την ομορφιά εκεί που είσαι και πέρνα καλά. Μία είναι η ζωή και σύντομη. Μέχρι να το καταλάβεις, τελείωσε.

Πώς και δεν σε βλέπουμε στην τηλεόραση, σε κάποιο σίριαλ;
Δεν χρειάζεται, μεγάλωσα πια. Κάνω δύο θέατρα. Δεν χρειάζεται να κάνω τόσο πολλά. Γιατί σε κάτι δεν θα είμαι καλός στο τέλος. Είδες την παράσταση, κατάλαβες τι κάνω εδώ. Δεν κοροϊδεύω. Νομίζεις ότι βλέπεις έναν λαντζέρη. Η ομορφιά της δουλειάς μας δεν είναι να παίζω έναν ρόλο, αλλά να είμαι ο ρόλος.

Τι γινόταν τότε που έπαιζες στο «Ρετιρέ»; Τι σου έλεγε ο κόσμος;
Περνάγαμε ωραία. Εχω περάσει πολλά τέτοια. Η πρώτη μου επιτυχία δεν ήταν στο «Ρετιρέ». Ησουν αγέννητη. Την έκανα το 1981. Ο,τι γίνεται τώρα με τις «Αγριες μέλισσες» γινόταν τότε με το «Ρετιρέ». Είχα την τύχη να μου δίνουν δουλειές που να γίνονται επιτυχίες. Το απολάμβανα.

Την «ψώνισες» ποτέ;
Στην αρχή. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην καβαλήσεις το καλάμι. Νιώθεις ότι κάποιος είσαι. Οταν ξαφνικά εκεί που δεν είσαι τίποτα και ξεκινάς, είσαι παρθένος, κάνεις μια επιτυχία και λες «ωχ, έγινε αυτό», όχι με την κακή έννοια, με την καλή, θα ψωνιστείς. Δεν γίνεται να μη σου αρέσει αυτό που κάνεις και να μην αισθάνεσαι όμορφα που σε αναγνωρίζουν – εκεί που δεν σε ήξερε κανένας, παρά μόνο η θεία σου η Φωτούλα. «Ξεκαβάλησα» και κατάλαβα ότι αυτή είναι η δουλειά και δεν είναι η ζωή.

Βλέπεις τηλεόραση;
Δεν παρακολουθώ πολύ. Τα αθλητικά μου αρέσουν.

Τι ομάδα είσαι;
Ολυμπιακός ως Πειραιώτης. Γεννήθηκα και μεγάλωσα μέσα στο Καραϊσκάκη. Μέχρι πριν από μερικά χρόνια είχα δύο γραμμές στο μέτωπό μου, που ήταν από το κάγκελο όπου ακουμπούσα πιτσιρίκος για να δω τον αγώνα. Είμαι φίλαθλος, δεν είμαι οπαδός. Παθιάζομαι με ό,τι κάνω.

Είχες μια σοβαρή περιπέτεια με την υγεία σου, πέρασες καρκίνο. Φοβάσαι τον θάνατο;
Όχι, γιατί δεν τον ξέρω. Τι να φοβηθώ; Θα φοβάμαι πριν πεθάνω; Οταν πεθάνω, θα πεθάνω κάποια στιγμή. Κανείς δεν θέλει να πεθάνει. Εγώ θέλω να πεθάνω όρθιος, με αξιοπρέπεια και να μη λέω «πώς κατάντησα;».

Θες ταφή ή καύση;
Και ταφή να γίνει, αν πάμε πολλά χρόνια πίσω, τα κόκκαλα έχουν εξαφανιστεί. Τόσος κόσμος που πεθαίνει θα είχε γεμίσει η Γη κόκκαλα. Υπάρχει τίποτα από αυτό; Σκάβουν, σκάβουν, δεν βρίσκουν συνέχεια κόκκαλα. Τόσα δισεκατομμύρια άνθρωποι που έχουν πεθάνει πάνω στη Γη δεν θα έπρεπε να είναι μια κοκκαλοθήκη;

Τι θέλεις να σου φέρει το 2020;
Να έχω την υγεία μου και δουλειές.