Διασκέδαση
Το περασμένο τριήμερο οι αίθουσες είδαν συνολικές εισπράξεις να βουτάνε κάτω από τις 10.000 σε ένα αδιανόητο ιστορικό χαμηλό, ένα εγχώριο industry που αυτή τη στιγμή μοιάζει με ζόμπι καθώς οι πανδημικές συνθήκες ολοένα και χειροτερεύουν. Υπήρξε πρεμιέρα της προηγούμενης εβδομάδας (το οικογενειακό fantasy “Ο Μυστικός Κήπος”) που κατέγραψε ημερήσιο μέσο όρο ανά αίθουσα 3μιση εισιτήρια. (876 εισιτήρια σε 64 αίθουσες από 22 ως 25 Οκτωβρίου, κάντε κι εσείς τις αποκαρδιωτικές διαιρέσεις αν θέλετε.)
Σε αυτό το κλίμα ανοίγουν 5 ταινίες κι αυτή την εβδομάδα, καθώς γίνεται όλο και πιο επίπονα εμφανές πως και κάποιου είδους στήριξη πρέπει να υπάρξει στο κύκλωμα, και κάποιες εναλλακτικές μέθοδοι διανομής πρέπει πιθανώς να εξερευνηθούν.
Οι κριτικές της εβδομάδας:
Το Θαύμα του Άγνωστου Αγίου
(“Le Miracle du Saint Inconnu / The Unknown Saint”, Άλα Έντι Ατζέμ, 1ω40λ)
2,5/5
Στα περίχωρα ενός απομονωμένου, εγκαταλελειμμένου χωριού, ένας κλέφτης προλαβαίνει να θάψει τα κλοπιμαία του σε ένα λόφο στιγμές πριν τη σύλληψή του. Χρόνια αργότερα, μετά την αποφυλάκισή του, επιστρέφει στο ίδιο σημείο για να βρει τα λεφτά, όμως αντικρύζει έναν βωμό λατρείας προς έναν Άγνωστο Άγιο, που στο μεταξύ έχει χτιστεί ακριβώς πάνω από τα λεφτά του. Σα να μην έφτανε κι αυτό, ένα ολόκληρο νέο χωριό έχει ζωντανέψει γύρω από τον βωμό, καθώς πλέον λειτουργεί σαν πόλος έλξης και λατρευτικός θρησκευτικός προορισμός.
Με μια αισθητική και ένα στεγνό χιούμορ που κάνει εμφανή την επιρροή του Καουρισμάκι (και που θυμίζει αρκετά και Ελία Σουλεϊμάν), ο Μαροκινός συγγραφέας Άλα Έντι Ατζέμ πραγματοποιεί το κινηματογραφικό του ντεμπούτο με μια ταινία που ταξίδεψε στην Εβδομάδα Κριτικής των περσινών Καννών. Μέσα από τις πράξεις και τις αντιδράσεις του λιγομίλητου ήρωά του και τον τρόπο με τον οποίο αλληλεπιδρά με τους πιστούς που συναντά, εξερευνά την ιδέα της λατρείας και το πώς λειτουργεί στον κάθε άνθρωπο. Πλέκει ιστορίες διαφόρων χαρακτήρων γύρω από αυτή την ιδέα του Αγίου, μια ταπετσαρία από πορτρέτα και ζωές καθορισμένες από την αναζήτηση του αγνώστου, κάτω από τεράστιους ουρανούς που κυριαρχούν στην εικονογραφία του φιλμ. Έχει τις στιγμές του και μια σπαρταριστή κεντρική ιδέα αλλά δεν καταφέρνει ποτέ να κορυφωθεί σε κάτι αληθινά αποκαλυπτικό ή μοναδικό, ούτε η νοηματική του πυκνότητα είναι τέτοια που συγχωρεί πάντα τους αργούς ρυθμούς.
Η Ελπίδα του Κόσμου
(“Gloria Mundi”, Ρομπέρ Γκεντιγκιάν, 1ω47λ)
2/5
Ο Ρομπέρ Γκεντιγκιάν, σαν Γάλλος Κεν Λόουτς, χαρτογραφεί την εργατική τάξη της Μασσαλίας αλλά το κάνει μέσα από ένα ελαφρώς σαπουνοπερατικό στόρι πολλές στιγμές του οποίου καταλήγουν να μην λειτουργούν ή να είναι θεματικά προφανείς. Στη Μασσαλία, κατά την γέννηση της μικρής Γκλόρια, μια οικογένεια αντιμετωπίζει ένα βουνό από δυσκολίες καθώς εξαρτώνται από δουλειές ενός-ενός μισθού. Την ίδια ώρα, ο παππούς της μικρής αποφυλακίζεται και επανενώνεται μαζί τους.
Ο Γκεντιγκιάν στο πρόσφατο, επίσης άνισο, “Σπίτι Δίπλα στη Θάλασσα” είχε παραδώσει μια αξέχαστη αφηγηματική κορύφωση, αντίστοιχη δύναμη της οποίας κάπως απουσιάζει εδώ. Ο σκηνοθέτης έχει πάντα το βλέμμα του στραμμένο στον τρόπο με τον οποίο οι κοινωνίες μπορούν να ξεχνούν ή ακόμα και να φέρονται εχθρικά σε εργάτες που βλέπουν σχεδόν ως παράσιτα, αλλά η ιστορία του χρειαζόταν κάποιο ραφινάρισμα. Ωστόσο η Αριάν Ασκαρίντ βραβεύτηκε για την ερμηνεία της στο Φεστιβάλ Βενετίας το 2019.
Συνεχίζεται
Η Φωλιά
(“The Nest”, Σον Ντέρκιν, 1ω47λ)
3/5
Ο Ρόρι είναι ένας φιλόδοξος επιχειρηματίας που φέρνει την Αμερικάνα γυναίκα και τα παιδιά τους στην γενέτειρά του Αγγλία προκειμένου να ερευνήσει νέες επιχειρηματικές ευκαιρίες. Όμως έχοντας εγκαταλείψει την γνώριμη και ασφαλή προαστιακή ζωή τους, η οικογένεια βρίσκεται βυθισμένη στην απόγνωση καθώς η ζωή σε μια απαρχαιωμένη έπαυλη απειλεί να τους καταστρέψει.
Μια εντυπωσιακά ψυχρή σκιαγράφηση μιας οικογένειας σε κρίση της οποίας η κενή κορύφωση είναι σχεδόν το ίδιο της το point. Χτισμένο με όρους θρίλερ από τον Σον Ντέρκιν του “Martha Marcy May Marlene”, το φιλμ σχεδόν ακολουθεί δύο παράλληλες φιλμικές διακλαδώσεις μέσα από την ιστορία του ζευγαριού. Ο προβλέψιμος απατεωνίσκος του Τζουντ Λο (χαρισματικός ακόμα κι ως προφανής ψεύτης) κρεμάει το οικονομικό μέλλον του ίδιου και της οικογένειάς του σε συμφωνίες που μοιάζουν προφανή αδιέξοδα καθώς περιμένουμε πότε θα καταρρεύσουν όλα εντυπωσιακά. Η απομονωμένη σύζυγος της Κάρι Κουν (η πιο εντυπωσιακά θλιμμένη ερμηνεύτρια του Αμερικάνικου σινεμά και τηλεόρασης τα τελευταία χρόνια) μοιάζει σχεδόν παγιδευμένη σε μια τεράστια, άδεια έπαυλη που, αν την βλέπαμε σε μια άλλη ταινία, θα ήταν σίγουρα στοιχειωμένη.
Τα νήματα των προσωπικών τους αγωνιών, της μοναξιάς και της αγανάκτησης πλέκονται με μια νεκρικά αποστασιοποιημένη υστερία από τον Ντέρκιν, που μοιάζει να αφήνει την ταινία του κούφια σε κάθε πιθανό βήμα, με αποκορύφωμα το ονειρωδώς αγωνιώδες φινάλε. Κινηματογραφεί άδειους, ψυχρούς χώρους που κατοικούνται από ανθρώπους που αδυνατούν να συνεννοηθούν μέσα τους, να επικοινωνήσουν. Ακόμα και οι σταδιακές μικρο-εκρήξεις συναισθήματος μοιάζουν να χάνονται, σβησμένες μες στην απεραντοσύνη του άψυχου σκηνικού. Δεν είναι η πιο εύκολη ή ευχάριστη φιλμική εμπειρία αλλά αποτελεί μια αληθινά ενδιαφέρουσα άσκηση ύφους πάνω στην αποτύπωση όχι απλά της μοναξιάς, αλλά και την αίσθηση του να απομακρύνεσαι από τον άνθρωπο που έχεις δίπλα σου, νιώθοντας όλο και εντονότερα πως δεν ανήκεις στον ίδιο σου τον γνώριμο χώρο.
Κυκλοφορούν Επίσης
Έλα να Παίξουμε
(“Come Play”, Τζέικομπ Τσέις, 1ω36λ)
1.5/5
Ένα μοναχικό, αυτιστικό αγόρι βρίσκει διέξοδο σε ένα παιχνίδι στο τάμπλετ του στο οποίο εθίζεται. Ένα μυστηριώδες πλάσμα θα προσπαθήσει να εκμεταλλευτεί τον Όλιβερ και τις συσκευές του για να εισέλθει στον κόσμο μας. Εντελώς τυπικής δομής και αναμενόμενων τιναγμάτων Χάλογουιν κατασκεύασμα με μόνη διαφορά πως κάθε παραδοσιακό τρόμαγμα συμβαίνει μέσα από την τάμπλετ οθόνη του μικρού πρωταγωνιστή. Η θεματική του φιλοδοξία πάνω στην μοναξιά της τεχνολογίας δεν φτάνει κάτι σαν το κλασικό γιαπωνέζικο “Pulse”, η σύνδεση χαρακτήρων και τεράτων δεν είναι αντάξια ενός “Babadook” και ακόμα και η ιδέα της οθόνης ως ενδιάμεσος του υλικού κι ενός πνευματικού κόσμου εξερευνήθηκε με πολύ πιο ενδιαφέροντα και ανατριχιαστικό τρόπο στην εξαιρετική περσινή σειρά “Evil” (από τους δημιουργούς του “Good Wife”). Περνάει η ώρα και υπάρχουν κάποια έξυπνα τρομάγματα, αλλά βάσει της κεντρικής της ιδέας η ταινία είναι περισσότερο μια συμβατικά κατασκευασμένη χαμένη ευκαιρία.
Υπόθεση Κολλίνι
(“Der Fall Collini / The Collini Case”, Μάρκο Κρόιτζπέιντερ, 1ω58λ)
2/5
Άπειρος δικηγόρος αναλαμβάνει υψίστης σημασίας υπόθεση, να υπερασπιστεί τον ύποπτο μιας υπόθεσης δολοφονίας που αποσπά το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης. Στην πορεία, αναζητώντας το κίνητρο του πολυσυζητημένου εγκλήματος, θα ανακαλύψει τη σύνδεση του κατηγορούμενου (ο οποίος αρνείται να πει το παραμικρό) με ένα σκοτεινό παρελθόν που φτάνει δεκαετίες πίσω. Βασισμένο σε best seller, συμπαθέστατα τηλεοπτικίζον, χολιγουντιανής κοπής δικαστικό θρίλερ.
Σαν το Σκύλο με τη Γάτα 3
(“Cats & Dogs 3”, Σον ΜακΝαμάρα, 1ω24λ).
Δεύτερο σίκουελ του γνωστού παιδικού franchise στο οποίο η εμπλοκή ενός παπαγάλου διαταράσει την ειρήνη ανάμεσα στους σκύλους και τις γάτες.
