Αλίκη Διπλαράκου: Η πρώτη Μις Ευρώπη με την απαράμιλλη ομορφιά ήταν Ελληνίδα

Η Αλίκη Διπλαράκου ήταν η πρώτη Ελληνίδα που είχε στεφθεί Μις Ευρώπη και γοήτευσε τον πλανήτη.

Γεννήθηκε στις 28 Αυγούστου 1912 στην Αθήνα, με καταγωγή από τη Μάνη και ήταν μία από τις τρεις κόρες του δικηγόρου Γεωργίου Διπλαράκου και της Έλενας Νικολέση.

Το πραγματικό επίθετο του πατέρα της ήταν Βαβούλης, αλλά για οικογενειακούς λόγους υιοθέτησε το επίθετο της μητέρας του.

Παντρεύτηκε δύο φορές, αρχικά με τον Γάλλο αεροπόρο και επιχειρηματία Πολ – Λουίς Βεγιέρ, στη συνέχεια με τον Άγγλο σερ Τζον Ράσελ, απόγονο του 6ου Δούκα του και από αυτό το γάμο πήρε τον τίτλο της Λαίδης Ράσελ.

Η Αλίκη Διπλαράκου βρέθηκε υποψήφια στα καλλιστεία του 1930, από καθαρή τύχη, αφού κάποιος γνωστός της την είχε δηλώσει ως υποψήφια στο διαγωνισμό. Τα καλλιστεία, εκείνα τα δύσκολα χρόνια, ήταν ιδιαίτερο και επίσημο θέαμα για την Ελλάδα, ενώ τα διοργάνωνε η Ένωση Συντακτών.

Ένα κυριακάτικο απόγευμα του Ιανουαρίου κι ενώ παρακολουθούσε με την οικογένειά της τον διαγωνισμό στο θέατρο «Ολύμπια», άκουσε ξαφνικά το όνομά της από ένα μέλος της κριτικής επιτροπής, που την κάλεσε στη σκηνή για να διαγωνισθεί.

Όταν προσπάθησε να αρνηθεί, ο τότε πρωθυπουργός Αλέξανδρος Ζαΐμης, της είπε αυστηρά πως πρόκειται “εθνικό ζήτημα”. Τη βραδιά εκείνη, στέφθηκε “βασίλισσα της ομορφιάς”, κερδίζοντας τη Θεσσαλονικιά, Ρωξάνη Στεργίου, που έπεσε στη 2η θέση.

Η Διπλαράκου, ήταν 1,68, καστανή με αδύνατο σώμα σε σχέση με τις καμπυλωτές γυναίκες εκείνης της εποχής, ενώ είχε διαπεραστικά, μελαγχολικά καστανά μάτια.

Την ίδια μέρα, η εφημερίδα “Βραδυνή”, έγραψε για τη Διπλαράκου: «…φοράει ένα γαλάζιο πενουάρ με μια γουνίτσα λευκή στο λαιμό που κυματίζει αρμονικά, σύμφωνα με τις κινήσεις του φιδίσιου κορμού, που όλο μαζί είναι ένα ποίημα. Ηγεμονικό παράστημα, χάρις και αρμονία κινήσεων, βάδισμα μεγαλοπρεπές, ελαφρότης νεράιδας».

«Τα δυο υπογάλανα μάτια της σπινθηροβολούν ασυνήθιστα, δείχνουν ένα πάθος ακαθόριστο, μια μελαγχολική διάθεση, που είναι αποτέλεσμα υπερβολικής αισθηματικότητας.(…) Κι έπειτα τα λεπτότατα χείλη που υπομειδιούν διαρκώς, με μια ανείπωτη γλυκύτητα».

«Λαιμός χυτός, χέρια λεπτά, μπράτσα τορνευτά, που λεπταίνουν όσο ανεβαίνουν και απολήγουν σε λεπτότατα δάκτυλα, όπως μια μελωδία που σβήνει. Και το φινάλε, τα μακριά υπόξανθα μαλλιά, που κυματίζουν πάνω στους ώμους»!

Μετά τη νίκη της στον ελληνικό διαγωνισμό, σειρά είχε ο ευρωπαϊκός διαγωνισμός, ο οποίος διεξήχθη για πρώτη φορά εκείνο το έτος. Στις 6 Φεβρουαρίου 1930 η Αλίκη Διπλαράκου κατέκτησε τον τίτλο και της Μις Ευρώπη, όπως προέβλεψαν τα προγνωστικά.

Οι ελληνικές εφημερίδες διέδωσαν το νέο και στην Αθήνα οι πολίτες γέμισαν την Ερμού για να την υποδεχτούν επευφημώντας. Η εφημερίδα “Καθημερινή” έγραψε την επομένη της νίκης, «…Ολόκληρος η ελληνική παροικία των Παρισίων πανηγυρίζει από της χθες τον ωραίον θρίαμβον της ελληνικής καλλονής».

«Η εκλογή της ελληνίδος υποψηφίας ως «Μις Ευρώπη» αποτελεί το θέμα όλων των συζητήσεων, ιδίως μεταξύ των καλλιτεχνικών κύκλων, οι οποίοι αποδίδουν εις την θριαμβευτικήν νίκην της «Μις Ευρώπη» την σημασίαν αισθητικού γεγονότος, συμβολίζοντος την επάνοδον της συγχρόνου τέχνης εις τα αιώνια και άφθαστα πρότυπα της αρχαίας ελληνικής παραδόσεως».

«Γενικώς τονίζεται ότι η χθεσινή νίκη της ωραίας Ελληνίδας αποτελεί δια την Ελλάδα, την ωραιοτέραν διαφήμισιν και πανηγυρικήν αναγνώρισιν της ελληνικής ευγενίας και συγχρόνως την λαπροτέραν εισαγωγήν εις τας προσεχείς εορτάς της Εθνικής εκατονταερτηρίδος…».

Στη συνέχεια, η Διπλαράκου, παραβρέθηκε στο Ρίο Ντε Τζανέιρο για να διαγωνισθεί για Μις Υφήλιος. Εκεί κατέκτησε τη 2η θέση, αφού ηττήθηκε από τη  «Μις Βραζιλία», Γιολάντα Περέιρα.

Μια ακόμα ιστορία που είναι γνωστή για την Αλίκη Διπλαράκου, αφορά το γεγονός ότι καθώς βρισκόταν στο πλοίο του 1ου συντρόφου της, του εφοπλιστή Μωράν, της έδωσε την ιδέα να ντυθεί ναύτης για να μπορέσει να πατήσει στη Μονή Βατοπεδίου, στην οποία απαγορεύεται να μπουν γυναίκες.

Η πράξη της αποκηρύχτηκε από το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Όταν μετά το περιστατικό η Διπλαράκου αρρώστησε βαριά, έστειλε μία επιστολή στον ηγούμενο της Μονής Διονυσίου, Γέροντα Γαβριήλ, ο οποίος ήταν τότε Αντιπρόσωπος της Μονής στην Κοινότητα, στις Καρυές και του ζητούσε συγχώρεση.

Έγραψε: «Εν Νταβός Ελβετίας. Σεβάσμιοι Πατέρες, σας εξομολογούμαι ολοψύχως το σφάλμα που διέπραξα τον περασμένον Μάιον εις την Μονήν Βατοπαιδίου… Εφθασα εκεί διά πλοίου του μνηστήρος μου κ. Μωράν, και συνέπεσε να είναι αγκυροβολημένα εκεί και τα θωρηκτά Λήμνος και Κιλκίς, οπότε ο πονηρός μοι ενέβαλε την σκέψην να ανέλθω εις την Μονήν καίτοι εγνώριζα ότι απαγορεύετο».

«Και δανεισθείσα ναυτικήν στολήν εισήλθον μετά του μνηστήρος μου και περιήλθον εκκλησίας και άλλα μέρη ως ναύτης, χωρίς να με γνωρίσει κανείς… Εκτοτε, Πατέρες μου, έχασα την υγείαν μου και κατήντησα εδώ εις τα σανατόρια της Ελβετίας διά την σωτηρίαν μου, και δυστυχώς δεν βλέπω βελτίωσιν».

«Εγνώρισα όμως και το πιστεύω ακράδαντα ότι είναι τιμωρία εκ μέρους της Παναγίας προς την οποίαν ησέβησα, δεν έπρεπε εγώ μορφωμένη κοπέλα να κάμω αυτό που έκαμα, και μετανοώ τώρα παρακαλώντας την Παναγία μου να με συγχωρέσει».

«Παρακαλέσατε και σεις άγιοι Πατέρες. Προς τούτο, δεχθήτε δε και 5.000 δραχμές, ίνα κάμετε λειτουργίας και παρακλήσεις δια την υγείαν μου.».