Α.Μπαντέρας: «Είμαι δημοκράτης αλλά μας κυβερνούν μειονότητες – Έχει δημιουργηθεί μία νέα λογοκρισία»

Ο Αντόνιο Μπαντέρας τα τελευταία χρόνια έχει εγκατασταθεί μόνιμα στη Μάλαγα της Ισπανίας. Εκεί ανεβάζει παραστάσεις και έχει μετατρέψει την πόλη σε καλλιτεχνικό κέντρο παραστάσεων που ξεφεύγουν από τα ευρωπαϊκά δεδομένα. Σε εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη που παραχώρησε στην ισπανική εφημερίδα «El País», μίλησε για τα σχέδια του, αλλά και για την πολιτική.

Επιστρέφοντας στην Ισπανία αντιμετώπισε μια άλλη πραγματικότητα. «Οι πολίτες έχουμε γίνει καχύποπτοι. Υπάρχουν πράγματα που κάνουν μεγάλη εντύπωση, η μεγάλη ευκολία που είχαμε να γίνουμε αυτό που κατακρίνουμε», τόνισε. Αναφερόμενος στις εντάσεις που υπάρχουν μεταξύ βορρά και νότου είπε: «Θεωρώ τον εαυτό μου δημοκράτη που σέβεται βαθύτατα την απόφαση της πλειοψηφίας. Μας κυβερνούν, όμως, πολλές μειονότητες».

Ποτέ του δεν έκρυψε τις οικολογικές του ανησυχίες και συχνά μέσω social media αναφέρεται στην κλιματική αλλαγή. «Είχα συνεργαστεί για πολλά χρόνια με τα Ηνωμένα Έθνη. Πολλά θα μπορούσαν να διορθωθούν, αλλά θα χρειαζόντουσαν 40 ή 50 χρόνια και οι πολιτικοί θέλουν απλώς γρήγορες απαντήσεις».

«Έχει δημιουργηθεί μια νέα λογοκρισία»

Αναφέρθηκε μεταξύ άλλων και στην τυραννία του πολιτικά ορθού. «Έχει δημιουργηθεί μια νέα λογοκρισία. Τι κάνουμε με τον Οθέλλο του Σαίξπηρ; Το καίμε στην πυρά σαν τους ναζί με τα βιβλία; Αυτό που συνέβη με το «Όσα Παίρνει ο Άνεμος» είναι πολύ περίεργο, γιατί ο κεντρικός χαρακτήρας είναι μια γυναίκα με τεράστια στήθη σε εποχές που τα πρότυπα δεν ήταν τέτοια. Και αυτό ξεχνιέται αυτοστιγμής, γιατί μας μένει η μαύρη υπηρέτρια. Όσα συμβαίνουν με τη μαύρη υπηρέτρια ζουν μέχρι σήμερα οι αφροαμερικάνοι (…)».

Η νέα του ζωή μετά από το έμφραγμα

«Όταν έπαθα το έμφραγμα και συνειδητοποίησα ότι πρόκειται να πεθάνω πήρα αποφάσεις πως θέλω να κάνω πράγματα που μου δίνουν ευχαρίστηση. Αν πεθάνω, τι να τα κάνω τα χρήματα; (…) Οι άνθρωποι ζούμε σαν να μην επρόκειτο να πεθάνουμε. Κάθε μέρα μου γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρο: αν πρόκειται να πεθάνεις, φίλε, τι στο διάολο κάνεις εκεί μαζεύοντας μ….; Αλλά όμως συνεχίζουν να το κάνουν, μέχρι να πάθουν καρδιακή προσβολή εις διπλούν», δήλωσε.

Και όπως αναφέρει χαρακτηριστικά, το έμφραγμα του άλλαξε τη ζωή. «Είναι ό,τι καλύτερο έχει συμβεί στη ζωή μου. Εκείνες τις στιγμές σκέφτεσαι την κόρη σου, αλλά και παράλογα πράγματα, όπως το πώς θα παίξει την Κυριακή η Μάλαγα. Όταν ξέρεις ότι πρόκειται να πεθάνεις, επαναπροσδιορίζεις τα πάντα με βάση τη σημαντικότητα».

Το πάθος του

«Χάνω χρήματα, αλλά αν ήθελα να βγάλω χρήματα, δεν θα μπορούσα να βάλω 26 μουσικούς στην ορχήστρα του θεάτρου, θα έβαζα μόλις επτά και θα προηχογραφούσα», δήλωσε για τις παραστάσεις που ανεβάζει και συνεχίζει: «Θέλω να φτιάξω (στη Μάλαγα) κι ένα δεύτερο θέατρο, μια σχολή για τεχνικούς και θεατρική διαχείριση – παραγωγή, μια σχολή φωνητικής για τραγουδιστές όπερας ή τζαζ, ένα τεράστιο αμφιθέατρο για μεγάλα φεστιβάλ. Ο κόσμος τώρα βλέπει αυτό που κάνω ως κάτι τοπικό, μικροσκοπικό, αλλά εγώ το οραματίζομαι μεγάλο, και πιστεύω ότι μπορεί να φύγει από τα στενά σύνορα της Μάλαγα σε εθνικό και να πάει σε διεθνές επίπεδο. Για το Chorus Line είχαμε επαγγελματική πρόταση να το μεταφέρουμε στο Μπρόντγουεϊ για πρώτη φορά στα Ισπανικά, δυστυχώς μας πρόλαβε η πανδημία».