Σπύρος Χατζηαγγελάκης: Στο κρατητήριο για φάρσα για βόμβα στο θέατρο Ακάδημος

Ο ηθοποιός Σπύρος Χατζηαγγελάκης, συνελήφθη από αστυνομικούς της ΟΠΚΕ για «διασπορά ψευδών ειδήσεων» καθώς τηλεφώνησε στο θέατρο που εργάζεται ισχυριζόμενος ότι δήθεν υπάρχει βόμβα, με αποτέλεσμα να προκληθεί πανικός.

Ο ηθοποιός ζήτησε εκ των υστέρων δημόσια συγγνώμη κυρίως επειδή η υπόθεση της σύλληψής του… είδε το φως της δημοσιότητας.

Επιρρίπτει μάλιστα ευθύνες στα ΜΜΕ που ασχολήθηκαν με το περιστατικό, ζητώντας να «μην πιάνει μια θέση στην επικαιρότητα σε τόσο πραγματικές σοβαρές ειδήσεις», «ούτε να κλέβει το χώρο της επικαιρότητας που αναλογεί στον κλάδο μου που παλεύει να ισορροπήσει σε ένα τεντωμένο σκοινί για τρίτη συνεχόμενη χρονιά».

Ο Σπύρος Χατζηαγγελάκης που «τίναξε στον αέρα» την Πρωτοχρονιάτικη παράσταση στο θέατρο «Νέος Ακάδημος» με το «τηλεφώνημα για βόμβα» αναγκάστηκε να ζητήσει δημόσια συγγνώμη, όχι μόνο επειδή η ανεύθυνη και ανώριμη συμπεριφορά του προκάλεσε μεγάλη αναστάτωση σε υπαλλήλους και θεατές, στην Ελληνική Αστυνομία και στους κατοίκους των Εξαρχείων αλλά γιατί, όπως γράφει στην ανάρτησή του, όφειλε να δώσει εξηγήσεις επειδή απασχόλησε τα μέσα ενημέρωσης, τρεις μέρες μετά το συμβάν.

«Κλείνοντας, νομίζω όφειλα να δώσω εξηγήσεις, εφόσον έστω και τρεις μέρες μετά απασχόλησε η ιστορία αυτή ως «θέμα» αναφέρει στο κείμενο που ανήρτησε στη σελίδα του στο Facebook, θεωρώντας ότι η υπόθεση του δεν είναι «είδηση».

Ο ηθοποιός έγραψε στην ανάρτησή του: «Επέλεξα μέσα από εδώ και μόνο, το προσωπικό μου προφίλ να σας πω δυο λόγια για την ιστορία που ίσως ακούσατε. Μια αθώα φάρσα παρέα με τον υπόλοιπο θίασο της παράστασης που συμμετέχω προς τους υπόλοιπους εργαζόμενους του ίδιου θεατρου-μια πλάκα μεταξύ συνεργατών- που εξελίχθηκε σε τραγελαφικό γεγονός. 40 λεπτά πριν την παράσταση μας, την ημέρα της πρωτοχρονιάς, όλοι μας μέσα σε αυτό που λέμε γιορτινό και ανάλαφρο κλίμα, εγώ και οι υπόλοιποι ηθοποιοί βρισκόμασταν στη σκηνή. Μεταξύ άλλων αστείων έπεσε η ιδέα σαν δεκαπεντάχρονα να κάνουμε μια πλάκα στα παιδιά που ήταν στην υποδοχή , στον πρώτο όροφο και συγκεκριμένα στο ταμείο. Έτσι πήρα την πρωτοβουλία να εκτελέσω με τον πιο γραφικό/γλαφυρό τρόπο το περίφημο «τηλεφώνημα για βόμβα». Έκανα λοιπόν ως όφειλα την φωνή του μπαμπούλα και είπα πολλές φορές τη λέξη «βόμβα» καθώς γελούσαμε. Το τηλέφωνο έκλεισε και περιμέναμε να κατέβουν κάτω τα παιδιά καθώς ήταν σίγουρο για μας ότι με είχαν καταλάβει.

Αντί για τα παιδιά, σε είκοσι λεπτά, εμφανίστηκε έξω από το θεατρο μια μεγάλη ομάδα αστυνομικών δυνάμεων. Εκείνη τη στιγμή ήταν που ενημερωθήκαμε και εμείς απ τον υπεύθυνο του θεατρου ότι κινδυνεύουμε και πρέπει να αποχωρήσουμε γιατί υπάρχει βόμβα στο θεατρο. Αντανακλαστικά έτρεξα σοκαρισμένος να εξηγήσω στην αστυνομία τι είχε συμβεί, να αναλάβω την ευθύνη με στόχο να λήξει το σήμα και να μην υπάρξει περαιτέρω κινητοποίηση και ταλαιπωρία. Μαζί μου έτρεξε και όλος ο θίασος, αδυνατώντας να κατανοήσουμε τη διάσταση που πήρε η βλακώδης φάρσα βλέποντας αυτήν την εικόνα. Ενώ προφανώς καθησυχάστηκαν αμέσως όλες οι πλευρές και κατάλαβε η αστυνομία ότι πρόκειται για εσωτερική φάρσα προθυμοποιήθηκα να ακολουθήσω όλες τις προβλεπόμενες ενέργειες με σκοπό να μην επιβαρυνθεί κανένας άλλος.

Έτσι οδηγήθηκα στο Α.Τ όπου και πέρασα την πιο ιδιαίτερη πρωτοχρονιά της ζωής μου καθώς έμεινα εκεί όλο το βράδυ. Αντιλαμβανόμενος το παράλογο του πράγματος και ταυτόχρονα την ταλαιπωρία που υπέστησαν εξαιτίας μου οι αστυνομικές αυτές δυνάμεις θεώρησα χρέος μου να τους προσκαλέσω στην παράσταση, όπως κι έκανα. Και μιας και μιλάμε για ταλαιπωρία θα ήθελα να ζητήσω μια τεράστια συγνώμη από την παραγωγή του θεάτρου και τους θεατές μας, κυρίως για αυτούς που είχαν προλάβει να προσέλθουν, που μας τιμούν με την παρουσία τους αυτούς τους πολύ δύσκολους καιρούς για όλους τους καλλιτέχνες και τα θέατρα. Κλείνοντας, νομίζω όφειλα να δώσω εξηγήσεις, εφόσον έστω και τρεις μέρες μετά απασχόλησε η ιστορία αυτή ως «θέμα» , μπορείτε να κρίνετε όπως θέλετε αυτήν την αποτυχημένη εφηβική φάρσα αλλά παρακαλώ ας μην πιάνει μια θέση στην επικαιρότητα ανάμεσα σε τόσο πραγματικά σοβαρές ειδήσεις, ούτε να κλέβει το χώρο της επικαιρότητας που αναλογεί στον κλάδο μου που παλεύει να ισορροπήσει σε ένα τεντωμένο σκοινί για τρίτη συνεχόμενη χρονιά».