Η «Ξανθή αγαπημένη Παναγιά» του Τ.Βοσκόπουλου δε «μένει» πια εδώ – Η θυελλώδης σχέση και το τραγούδι-σταθμός (βίντεο)

Ένα από τα μεγαλύτερα love stories του ελληνικού κινηματογράφου ήταν αυτό του Τόλη Βοσκόπουλου και της Ζωής Λάσκαρη.

Το ζευγάρι έμεινε μαζί για τρία χρόνια και όσοι ήξεραν τον τραγουδιστή τότε μιλούσαν για ένα άνθρωπο που μαγεύτηκε από την ομοφιά της ηθοποιού.

Η Παναγιώτα Βοσκοπούλου στα απομνημονεύματά της αναφέρεται και στον έρωτα του αδελφού της με τη Ζωή Λάσκαρη, όταν ακόμα ήταν παντρεμένος με τη Στέλλα Στρατηγού.

«Τη Λάσκαρη τη γνώρισε όταν έπαιζαν μαζί στο “Μαριχουάνα Στοπ”. Τότε τρελάθηκε ο άνθρωπος. Το παθαίνει αυτό οποιοσδήποτε όταν ερωτευτεί. Αυτό έπαθε όταν γνώρισε τη Ζωή. Και ξέχασε και σπίτι και δουλειά και συνεργάτες και τα πάντα και έφυγε μαζί της. Η Στέλλα η καημένη τότε που έφυγε με τη Δούκισσα, προσπάθησε, έτρεξε, τον “κυνήγησε” και τον κατάφερε να έρθει πίσω. Μα τώρα με τη Λάσκαρη δεν έκανε τίποτα, γιατί κατάλαβε πως ό,τι κι αν έκανε θα ήταν πια μάταιο. Φυσικά και φώναξε και έκλαψε και στενοχωρήθηκε. Μα όταν τελικά χώρισε έκανε την ανάγκη φιλοτιμία και το ξεπέρασε. Τι άλλο θα μπορούσε να κάνει άλλωστε. Η ζωή συνεχίζεται και είναι τόσο ωραία. Ό,τι πέθανε, πάει πέθανε. Και ο έρωτας του Τόλιου για τη Στέλλα δεν υπάρχει, που θα πει πέθανε. Η Στέλλα το κατάλαβε και το κατάπιε και πια δεν είπε τίποτα άλλο. Πάντως ένα πράγμα είναι βέβαιο: Μπορεί ο έρωτας του Τόλιου για εκείνη να πέθανε, έμεινε όμως η εκτίμηση και η αγάπη του και το ενδιαφέρον του που είναι πάντα ζωντανά για τη Στέλλα. Όσα χρόνια κι αν περάσανε, της το δείχνει με κάθε τρόπο. Για παράδειγμα, ό,τι ώρα και να του πει “Τόλιο έχω ανάγκη από λεφτά”, κόβεται και της τα στέλνει. Και είπαμε, έφυγε με τη Λάσκαρη και άρχισε μια ιστορία μαζί της που κράτησε περίπου τρία χρόνια. Τρία χρόνια έρωτας, πάθος και λατρεία. Μα και τρέλα και στενοχώρια και αγωνία. Έρωτας τρελός, λοιπόν, για τη Λάσκαρη. Θεά την έβλεπε και θεά την ένιωθε. Ξανθή αγαπημένη Παναγιά. Πρέπει, όμως, να πω πάλι πως καμιά γυναίκα του, εκτός από τη Στέλλα, δεν του έδειξε αυτή την αφοσίωση, αυτή την αγάπη. Τρία χρόνια με τη Λάσκαρη, λοιπόν, έρωτας και πάθος και έκσταση. Οι εραστές του ονείρου. Του ονείρου που τελείωσε και έσβησε τόσο γρήγορα. Αν εξαρτιόταν από αυτόν, αυτό το όνειρο θα μπορούσε να ήταν ατελείωτο και παντοτινό και πραγματικό. Μα αφού άλλα ονειρευόταν αυτός και άλλα μελέταγε εκείνη, το όνειρο πήρε τέλος. Και μια μέρα βρέθηκε ως συνήθως μόνος, πικραμένος να κλαίει. Ήταν απαρηγόρητος. Είχε κλειστεί στον εαυτό του και δεν ήθελε να βλέπει άνθρωπο. Τόσο πολύ του είχε κοστίσει. Μεταξύ αυτών που του συμπαραστάθηκαν τότε ήταν και η Μαρινέλλα…»

Το ειδύλλιο του με την Ζωή Λάσκαρη που κι εκείνη με τη σειρά της την περίοδο αυτή κάνει να παραληρεί το πανελλήνιο με την ομορφιά και τη λάμψη της θα προσδώσει στο μύθο του Βοσκόπουλου ακόμα πιο εξωπραγματικές διαστάσεις. Η σύμπραξή τους στο θεατρικό και στην συνέχεια κινηματογραφικό μιούζικαλ του Γιάννη Δαλιανίδη «Μαριχουάνα Stop » με τραγούδια του Πλέσσα αλλά και στην μουσική μελοδραματική κωμωδία «Εραστές του Ονείρου» στο θέατρο Βέμπο -πάντα σε σκηνοθεσία Δαλιανίδη, μουσική και τραγούδια Πλέσσα- θα μονοπωλήσει τα πρωτοσέλιδα του τύπου της εποχής.

Το τραγούδι Ξανθή, Αγαπημένη Παναγιά με την χαρακτηριστική κίνηση-υπόκλιση του Βοσκόπουλου προς τη Λάσκαρη στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης όπου και το ερμηνεύει θα είναι το επιστέγασμα και ίσως και η αρχή του τέλος ενός πολυσυζητημένου έρωτα που ο αντίκτυπός του κράτησε για πολλά χρόνια.