Lifestyle
Δεν είναι ούτε ο τεμπέλης, ούτε αυτός που συνωμοτεί εναντίον σου. Ο πραγματικά χειρότερος δεν έχει καν συνείδηση της καταστροφής που προκαλεί.
Πότε ήταν η πρώτη φορά που ένιωσες τη ματαιότητα της ύπαρξης να πλημμυρίζει την κρανιακή σου κοιλότητα και να συμπιέζει τον κροταφικό σου λοβό; Μια πρόχειρη στατιστική στον χώρο γύρω μεταξύ καφετιέρας και φούρνου μικροκυμάτων, δείχνει ότι για στους περισσότερους ήρθε μια Δευτέρα ακριβώς μία ώρα μετά την άφιξη στο γραφείο, όσοι πάνε στις 9, τους σκάει στις 10 και πάει λέγοντας.
Εκείνη τη μαύρη ώρα ακούς το κλινκ από ένα mail που ανάθεμα την ώρα και τη στιγμή που πάτησε το send αυτός που δεν πρέπει. Αυτός που δεν πρέπει να κάνει το οτιδήποτε στην εταιρεία.
Η ζωή στο γραφείο μπορεί να γίνει πολύ δύσκολη και στις περισσότερες των περιπτώσεων φταίει ο καπιταλισμός, αλλά για όλες τις άλλες φταίει κάποιος άλλος. Οι κακοί συνάδελφοι βρίσκονται παντού και σε διάφορες εκδόσεις, από εκείνον που τεμπελιάζει σαν να είναι σε μια μόνιμη τελευταία εβδομάδα στρατιωτικής θητείας, μέχρι τον τύπο που κλέβει το περιεχόμενο των τάπερ.
Σταδιακά αρχίζεις και μαθαίνεις να συνυπάρχεις με όλους αυτούς και να τους κάνεις mute για να δουλέψεις σαν άνθρωπος. Ας πάρουμε μερικές κατηγορίες ενοχλητικών συναδέλφων για παράδειγμα και πώς μάθαμε να τους αντιμετωπίζουμε.
Για όσους φωνάζουν, ευτυχώς υπάρχουν τα ακουστικά με noise cancelling, στους τεμπέληδες δεν βασίζεσαι ποτέ, για όσους κλέβουν το φαγητό από το ψυγείο, ευτυχώς υπάρχουν τα lunch box με θερμομόνωση και γενικά η τεχνολογία δίνει συνεχώς λύσεις. Αλλά υπάρχει αυτός ο ένας τυπος κακού συναδέλφου που δεν τον κάνει καλά ούτε η πιο τρελή εφεύρεση του Elon Musk.
Μιλάμε φυσικά για τον τύπο που ανακατεύεται παντού, λόγω θέσης δεν μπορείς να τον παρακάμψεις, έχει μεγαλύτερο βύσμα κι από το υποβρύχιο καλώδιο ίντερνετ που ενώνει την Αμερική με την Ευρώπη, προκαλεί χάος με ό,τι καταπιάνεται και φυσικά είναι ο λόγος που θες να κλάψεις σε εμβρυακή στάση στη ντουζιέρα έχοντας πληκτρολογήσει 9 από τους 10 αριθμούς του τηλεφώνου του HR.
Σε μια κλίμακα ιεραρχίας από το 1 μέχρι το 10, με το 1 να κατέχει το CEO και το 10 ο intern, είναι κάπου μεταξύ 6 και 7. Ένα ιδιαίτερα νευραλγικό σημείο καθώς υποτίθεται ότι λειτουργεί σαν σύνδεσμος μεταξύ του κατώτερου προσωπικού και του corporate πλήθους. Η μαγική του ιδιότητα είναι ότι καταφέρνει να τους εκνευρίζει όλους σε μια αμφίδρομη κατεύθυνση.
Οι κάτω από αυτόν απορούν γιατί δεν έχουν τη θέση του και οι πάνω από αυτόν γιατί δεν έχει απολυθεί ακόμα, αν και ξέρουν ότι ο λόγος είναι κάποιο ισχυρό δόντι που συνήθως είναι ότι ο πατέρας του τύπου είναι συγχωριανός με τον πατέρα του CEO και συνήθως είναι Founder.
Τα email του είναι παροιμιώδους ντανταϊστικής τεχνοτροπίας, κάποιες φορές καταλήγουν σε αγνό απόσταγμα λετρισμού, χωρίς καν να το γνωρίζουν. Δυστυχώς πρόκειται για σειρές κειμένων που δεν περιορίζονται σε μια καλλιτεχνική διάσταση, αλλά εισχωρούν στον εργασιακό μας βίο και τον κάνουν αβίωτο.
Συνήθως τα email ξεκινούν με έναν τυχαίο αλγόριθμο στη γραμμή του CC. Ο CEO υπάρχει σχεδόν πάντα, ακολουθούν 4-5 στελέχη που βρίσκονται πάνω από τον αποδέκτη του email, λείπει όμως ο άμεσα εποπτεύων, υπάρχει σίγουρα μια τυχαία αλληλουχία συναδέλφων που βρίσκονται στους αποδέκτες, με τουλάχιστον ένα που έχει φύγει από τη δουλειά εδώ και τρεις μήνες με αποτέλεσμα όταν απαντάς να σου έρχονται διάφορα αυτοματοποιημένες απαντήσεις για αποδέκτες που δεν βρέθηκαν και τέλος λείπουν όλοι όσοι είναι μαζί σου στο επίμαχο project.
Φήμες λένε ότι ο πιο άτυχος υπάλληλος της εταιρείας έχει ένα και μοναδικό νήμα με τον απίθανο αυτό τύπο στο οποίο του στέλνει όλα όσα πρέπει με το πρώτο email να έχει σταλεί πριν από 4 χρόνια για καλωσόρισμα. Για την ακρίβεια τους έχει καλωσορίσει όλους, κανείς στην εταιρεία δεν θυμάται να μην υπάρχει εκεί και κανείς δεν τον θυμάται σε άλλο πόστο, ήταν πάντα κάπου μεταξύ των θέσεων 6-7. Μοναδική εξαίρεση σε αυτή την σταθερότητα ήταν ένα βραχύβιο διάστημα 3 μηνών όπου για κάποιον λόγο που κανείς δεν ξέρει (ήταν μεθυσμένο το αφεντικό;) του έδωσαν μια παραπάνω αρμοδιότητα η οποία προκάλεσε έγκληση του ΔΣ από το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης.
Ειδικοί πάνω σε θέματα διαχείρισης προσωπικού αναφέρουν σε μελέτες τους, ότι τα email αυτών των ανθρώπων μπορούν να δράσουν ευεργετικά για τη λειτουργία της εταιρείας, αν φυσικά κρατηθούν σε χαμηλά επίπεδα. Ο λόγος που το πιστεύουν αυτό είναι γιατί καταφέρνουν να φέρουν σε επαφή εργαζόμενους από διαφορετικά τμήματα και με αυτόν τον τρόπο να συσφιχθούν οι σχέσεις στο κατά λοιπά ψυχρό corporate περιβάλλον.
Για παράδειγμα στέλνουν ένα email για την έλλειψη χαρτιού υγείας στην τουαλέτα και βάζουν στους αποδέκτες ολόκληρο το τμήμα IT. Αυτό οδηγεί σε μια αναπόφευκτη επικοινωνία του IT με τους υπεύθυνο για τα αναλώσιμα κι έτσι όταν υπάρξει πραγματική ανάγκη για μεταξύ τους επικοινωνία να γίνει πιο άμεσα και για να σπάσει ο πάγος να θυμηθούν την πρώτη τους αστεία επικοινωνία.
Το κακό με αυτή τη θεωρεία, όπως εκείνη που ήθελε το LSD για φάρμακο, είναι ότι δεν υπάρχει κανένας έλεγχος και κανένα όριο σε αυτά τα email. Στο χωροχρονικό συνεχές που κυκλοφορούν αυτά τα email όλα είναι σημαντικά και όλα είναι επείγοντα με αποτέλεσμα να μην μπορεί κανείς να πει με ασφάλεια ποια είναι τα πραγματικά επείγοντα. Ξαφνικά τα exel των λογιστών βγάζουν περισσότερο νόημα, και η γλυκιά λύτρωση ενός γενικού blackout σε τηλέφωνο και ηλεκτρικό που θα μας πάει σε προ βιομηχανικές εποχές, μοιάζει ευχάριστο σενάριο.
Τις ελάχιστες φορές που έχεις καταφέρει να τους παρακάμψεις στη δουλειά σου και να οργανωθείς με όλους τους υπόλοιπους, θα κάνει τελικά την εμφάνισή του στο πιο ακατάλληλο σημείο.
Εκεί που έχεις καταφέρει να τους συντονίσεις όλους, σαν άλλος στρατηγός Μοντγκόμερι που είναι έτοιμος να κατατροπώσει τον Ρόμελ, εμφανίζεται το email του που ανατρέπει τα πάντα με τρόπο που δεν έχει γυρισμό. Είναι τόσο καταστροφικός ο τρόπος του που μπορεί να έχει κλείσει και παραχωρήσει την αίθουσα των συσκέψεων για το δεκαπενταμελές του γειτονικού λυκείου για να παρουσιάσει τα ημερολόγια για την οικονομική ενίσχυση της πενταήμερης ενώ κανονικά θα έπρεπε να συνεδριάσει το ΔΣ για το ετήσιο budget.
Στο μεγάλο ερώτημα του γιατί υπάρχουν αυτές οι ανακατώστρες, κανένας οδηγός επαγγελματικής ευτυχίας δεν έχει απαντήσει, αν και το χαμόγελο που συνοδεύει όλα τους τα εγκλήματα μαρτυρά ότι τα βιβλία αυτοβελτίωσης έχουν αποτέλεσμα σε κάποιους ανθρώπους. Η επικρατέστερη φήμη για τη χρησιμότητά τους, λέει ότι εξυπηρετούν το εταιρικό status quo.
Οι βασιλείς και οι ευγενείς είχαν κάποτε την τάξη των ιπποτών για να τους προστατεύει από τους φιλόδοξους αστούς όταν άρχισαν να μαζεύουν ισχύ και χρήματα.
Στο εργασιακό περιβάλλον αυτό μεταφράζεται σε ανάπτυξη skills που μπορεί να χαλάσουν τις ισορροπίες. Το μποϊκοτάρισμα που προκαλούν στα νέα και φερέλπιδα κατώτερα στελέχη, τους κόβει τα φτερά της προαγωγής, αλλά δεν τα στέλνει και στον ΟΑΕΔ γιατί είναι εύκολο να αποδειχθεί ότι δεν ήταν δικό τους λάθος.
Πρόκειται για μια ανικανότητα-κυματοθραύστης που βολεύει όσους κατάφεραν να τον υπερπηδήσουν στην ιεραρχία και προσέχει τα νώτα τους από όποιον υπέρμετρα φιλόδοξο βάλει στο μάτι την καρέκλα τους.
Ίσως αυτή η θεωρία να εξηγεί και το γιατί αυτοί οι άνθρωποι δεν μπορούν να ρίξουν στα βράχια το καράβι, παρά το ότι είναι σαν τον πειρατή του Αστερίξ που ανοίγει μόνος του την τρύπα.
Ο λόγος είναι ότι ένα αόρατο χέρι, όχι αυτό του Adam Smith, αλλά αυτών που έχουν τον έλεγχο, έχουν φροντίσει να μην είναι και πολύ κοφτερό το τσεκούρι του πειρατή. Αυτό είναι που παρατείνει και το μαρτύριο του πληρώματος με τις διαρκείς συναντήσεις με τους Γαλάτες…
