Ο θησαυρός της ιταλικής κουζίνας είναι αναμφισβήτητα ζυμαρικά.
Ήταν περίπου το 150 μ.Χ, όταν εμφανίστηκαν οι ζύμες ίτριον και τα λάγανα (πλατιά, λεπτή ζύμη). Οι Ρωμαίοι αγαπούσαν πολύ τα ζυμαρικά και ειδικά στη Σικελία, δημιουργήθηκαν μεγάλες εγκαταστάσεις, όπου τα παρασκεύαζαν. Κάποια στιγμή άρχισαν να ξεραίνουν τη ζύμη, πριν τη βράσουν, με αποτέλεσμα να δημιουργεί το υπέροχο αυτό έδεσμα.
Στην Ελλάδα, βέβαια, συνηθίζουμε να χρησιμοποιούμε τον όρο μακαρόνια για όλα τα μακριά ζυμαρικά, ενώ οι Ιταλοί macaroni αποκαλούν μονάχα εκείνα που έχουν τρύπα στο κέντρο τους.
Πάντως, η λέξη μακαρόνι είναι ελληνική και προέρχεται από τα μακάρια δείπνα που παρέθεταν οι αρχαίοι Έλληνες μετά τις κηδείες. Εκεί σερβίριζαν μεταξύ άλλων και βρασμένα τυλιχτά ζυμαρικά, σαν τις κρητικές μακαρούνες, απ’ όπου και προέρχεται και το όνομα μακαρόνι.
Ο Οράτιος και ο Κικέρων αναφέρουν τα lagani (λαγκάνι), λέξη που προέρχεται από τα αρχαιοελληνικό λάγανον και είναι τα σημερινά λαζάνια.
Όσο για τη λέξη πάστα (στα ιταλικά pasta), η οποία χρησιμοποιείται σε όλο τον κόσμο, η ετυμολογία της ανάγεται στη λατινική λέξη pasta, που με τη σειρά της προέρχεται από το ελληνικό παστά (χυλός με κριθάρι)
Στην πραγματικότητα είναι δύσκολο να βρει κανείς τις ρίζες των ζυμαρικών που χάνονται στους αιώνες, δεδομένου ότι αρχαίοι Ελληνες και Ρωμαίοι ετοίμαζαν πιάτα που έμοιαζαν πολύ με τα σημερινά μακαρόνια, όμως τα ονόματα είναι καθαρά ελληνικά.