Φαγητό
Ακούγεται απίστευτο, αλλά το δημοφιλές σε όλους μας, cheesecake, φαίνεται πως είναι ελληνική εφεύρεση.
Το cheesecake είναι ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα και δημοφιλή επιδόρπια. Μπορείτε να υποθέσετε ότι η προέλευσή του πάει στη Γαλλία ή πιθανώς στην Ιταλία, καθώς το αφράτο cheesecake με κρέμα έχει γίνει βασικό στοιχείο των παραδοσιακών αρτοποιείων αυτών των χωρών.
Υπάρχει ακόμα το βάσκικο ή το νεοϋρκέζικο, αλλά όλα αυτά ήρθαν χιλιάδες χρόνια μετά από εμάς, γιατί πολλά έκαναν πρώτοι οι αρχαίοι ημών πρόγονοι.
Ναι το cheesecake έχει πολύ διαφορετική προέλευση: την αρχαία Ελλάδα. Το αρχικό cheesecake πιστεύεται από τους ερευνητές ότι δημιουργήθηκε στο ελληνικό νησί της Σάμου, όπου οι ανθρωπολόγοι ανακάλυψαν καλούπια τυριού για το επιδόρπιο που χρονολογήθηκαν από το 2.000 π.Χ.
Υπάρχουν ενδείξεις ότι οι άνθρωποι σέρβιραν cheesecake σε αθλητές κατά τη διάρκεια των πρώτων Ολυμπιακών Αγώνων το 776 π.Χ., καθώς πιστεύεται ότι η λιχουδιά ήταν μια καλή πηγή καυσίμου για τους διαγωνιζόμενους. Το Cheesecake χρησιμοποιήθηκε επίσης και ως γαμήλια τούρτα.
Η συνταγή για cheesecake στα αρχαία ελληνικά δεν απέχει πολύ από τις σύγχρονες επαναλήψεις του γλυκού. Οι Έλληνες της εποχής έφτιαχναν τα κέικ τους με αλεύρι, σιτάρι, μέλι και τυρί. Η παλαιότερη συνταγή για cheesecake πιστώνεται στον Αθηναίο το 230 μ.Χ., αν και το cheesecake αναφέρεται πολύ πριν από τη συγγραφή αυτής της συνταγής.
Ο Αθηναίος είπε: «Πάρτε τυρί και χτυπήστε το μέχρι να ομογενοποιηθεί και να γίνει πολτός, βάλτε το τυρί σε ένα μπρούτζινο κόσκινο. προσθέτουμε το μέλι και το ανοιξιάτικο αλεύρι. Ζεσταίνουμε σε μια μάζα, κρυώνουμε και σερβίρουμε.»
Το πιάτο έφυγε από την Ελλάδα για πρώτη φορά με τους αρχαίους Ρωμαίους. Αφού κατέκτησαν την Ελλάδα, πήραν το κέικ και άλλαξαν την παραδοσιακή του συνταγή, αντικαθιστώντας το θρυμματισμένο τυρί και τα αυγά και επιλέγοντας να το σερβίρουν ζεστό.
Οι Ρωμαίοι ονόμασαν αυτή την τροποποιημένη εκδοχή του cheesecake “libuma” και το κράτησαν ως λιχουδιά για τις γιορτές. Κάπως έτσι ξεκίνησε το ταξίδι αυτού του τυρένιου γλυκού προς τη Δύση για να μας έρθει πίσω σαν «αντιδάνειο» μετά από πάρα πολλά χρόνια.
