Good life
Οι ανοιχτές ομπρέλες σε εσωτερικό χώρο θεωρούνται το ίδιο με σπασμένους καθρέφτες και μαύρες γάτες, δηλαδή προάγγελος κακής τύχης.
Αν και η προέλευση της δεισιδαιμονίας δεν έχει αποδειχθεί ακριβώς, υπάρχουν μερικές κορυφαίες θεωρίες για το πώς και γιατί ξεκίνησε.
Μια από αυτές λέει ότι ξεκίνησε το 1200 π.Χ., όταν οι αρχαίοι Αιγύπτιοι ιερείς και τα μέλη της βασιλικής οικογένειας χρησιμοποιούσαν ομπρέλες από φτερά παγωνιού και πάπυρο για να τους προστατεύσουν από τον ήλιο. Σύμφωνα με το Reader’s Digest, η δεισιδαιμονία μπορεί να προήλθε από την πεποίθηση ότι το άνοιγμα μιας ομπρέλας σε εσωτερικούς χώρους, μακριά από τις ακτίνες του ήλιου, θα εξόργιζε τον θεό του ήλιου, Ρα, και θα είχε αρνητικές συνέπειες.
Μια άλλη θεωρία εμπλέκει μια άλλη αιγυπτιακή θεότητα, τη Νουτ, τη θεά του ουρανού. Όπως αναφέρει το HowStuffWorks, οι πρώιμες ομπρέλες κατασκευάστηκαν για να αντικατοπτρίζουν και να τιμούν τον τρόπο που εκείνη προστάτευε τη Γη, οπότε η σκιά τους ήταν ιερή. Αν κάποιος με μη ευγενές αίμα τις χρησιμοποιούσε, γινόταν αυτομάτως ένας φάρος κακής τύχης.
Ωστόσο ο λόγος που αποφεύγουμε να ανοίγουμε ομπρέλες σε εσωτερικούς χώρους σήμερα, έχει να κάνει περισσότερο με την αποφυγή τραυματισμού παρά με την οργή των θεών. Οι σύγχρονες ομπρέλες κέρδισαν τη δημοφιλία τους κατά την βικτωριανή εποχή με την εφεύρεση του Samuel Fox, που περιλάμβανε έναν μηχανισμό ελατηρίου που της επέτρεπε να επεκτείνεται γρήγορα και λίγο επικίνδυνα.
«Μια ομπρέλα με άκαμπτη ακτίνα, που ανοίγει ξαφνικά σε ένα μικρό δωμάτιο, θα μπορούσε να τραυματίσει σοβαρά έναν ενήλικα ή ένα παιδί ή να σπάσει ένα εύθραυστο αντικείμενο», γράφει ο Charles Panati στο βιβλίο του Panati’s Extraordinary Origins of Everyday Things. «Έτσι προέκυψε η δεισιδαιμονία ως αποτρεπτικός παράγοντας για το άνοιγμα ομπρελών σε εσωτερικούς χώρους».
Λαμβάνοντας υπόψη όλα τα πράγματα, ακόμα κι αν το άνοιγμα μιας ομπρέλας σε εσωτερικούς χώρους δεν προκαλεί απαραίτητα κακή τύχη, αν ανοίξει με φόρα στο πρόσωπο σου μάλλον η μέρα δεν θα σου πάει καλά.
