Ταξίδια
Τα Καλάβρυτα, αδιαμφισβήτητα, αποτελούν από τα πολύ δημοφιλή μέρη της Ελλάδας το φθινόπωρο και τον χειμώνα.
Ο ιστορικός και γραφικός οικισμός με το εξαιρετικό φαγητό, το φαράγγι του Βουραϊκού, τη διαδρομή που διασχίζει ο οδοντωτός σιδηρόδρομος, το χιονοδρομικό κέντρο στις πλαγιές του Χελμού τον κάνουν έναν προορισμό στον οποίο ο φυσιολάτρης, ο δραστήριος αλλά και ο χαλαρός ταξιδιώτης έχουν πολλούς λόγους για να τον επισκεφτούν.
Το Σπήλαιο των Λιμνών είναι μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ταξιδιωτική εμπειρία για ανθρώπους κάθε ηλικίας -ειδικά αν βρεθείτε στο Καλάβρυτα μαζί με μικρά παιδιά η επίσκεψη σε αυτό είναι must.
Σίγουρα είναι μοναδικό στο είδος του στον ελληνικό χώρο και εξαιρετικά σπάνιο σε παγκόσμιο επίπεδο.
Απέχει από τα Καλάβρυτα περίπου 15 χιλιόμετρα και βρίσκεται πολύ κοντά στο χωριό Καστριά. Άλλωστε κάτοικοι του χωριού ήταν εκείνοι που το ανακάλυψαν και το εξερεύνησαν – μερικώς – το 1964.
Ολόκληρο το σπήλαιο εξερευνήθηκε την επόμενη χρονιά από τον Ελληνικό Ορειβατικό Σύλλογο σε μία ερευνητική αποστολή στην οποία συμμετείχαν σπηλαιολόγοι από την Ελλάδα και το εξωτερικό.
Τα επόμενα χρόνια, με αφετηρία το 1981, ο ΕΟΤ ξεκίνησε τα έργα ανάδειξης του σπηλαίου και το 1990, παραδόθηκε στο κοινό το πρώτο επισκέψιμο τμήμα.
Σήμερα από τα συνολικά 1.980 μέτρα του εξερευνημένου μήκους του σπηλαίου των 20.000 στρεμμάτων, επισκέψιμα είναι τα 500 μέτρα.
Τη δεκαετία του 1990 στο σπήλαιο υπήρξε οργανωμένη αρχαιολογική ανασκαφή που αποκάλυψε πως εκεί ήταν ο πυρήνας μιας μικρής νεολιθικής κοινότητας. Άλλωστε σε εποχές που η οικοδόμηση στέρεων κτιρίων ήταν σχεδόν αδύνατη, τα σπήλαια ήταν «σπίτια» καθώς προσέφεραν σταθερές θερμοκρασίες και προστασία από τις κακές καιρικές συνθήκες.
Μπήκαμε από μία τεχνητή σήραγγα η οποία σε οδηγεί κατευθείαν στο δεύτερο επίπεδο του σπηλαίου (από τα συνολικά τρία) περίπου 25 μέτρα ψηλότερα από τη φυσική του είσοδο.
Δεν είναι από τα σπήλαια που εντυπωσιάζουν τόσο λόγω των σταλακτιτών τους. Το ιδιαίτερο κομμάτι αυτού του σπηλαίου είναι αυτό που του έχει δώσει και το όνομά του.
Οι λίμνες δημιουργούν ένα σκηνικό που θυμίζει ταινία με θέμα έναν φανταστικό κόσμο. Από τις συνολικά 13 λίμνες του σπηλαίου, η επισκέψιμη διαδρομή περνά μόνο από τρεις.
Ακόμα και έτσι όμως, το περπάτημα πάνω από αυτές είναι μια αξέχαστη εμπειρία. Ειδικά αν έρθει κανείς χειμώνα ή άνοιξη, θα δει περισσότερο νερό και μικρούς κλιμακωτούς «πέτρινους καταρράκτες» από τα νερά που στερεοποιήθηκαν.
Ένας από τους πιο εντυπωσιακούς σχηματισμούς προς το τέλος της επισκέψιμης διαδρομής είναι το «Κάστρο». Η ονομασία του δόθηκε από την Άννα Πετρόχειλου, την αείμνηστη πρόεδρο της Ελληνικής Σπηλαιολογικής Εταιρείας στην οποία είναι αφιερωμένη και η πρώτη αίθουσα του σπηλαίου, επειδή της θύμιζε φρούριο.
Όπως και στα άλλα ελληνικά σπήλαια, οι ονομασίες αυτές προήλθαν από την αυθόρμητη εντύπωση που δημιούργησαν στους ανθρώπους που τα εξερεύνησαν για πρώτη φορά.
