Τέσσερα νησιά της άγονης γραμμής που αποτελούν ιδανικοί προορισμοί για ένα ταξίδι με χαλαρούς ρυθμούς

Πάντα τα νησιά της άγονης γραμμής ασκούσαν μια ιδιαίτερη γοητεία στον επίδοξο ταξιδιώτη από την ηπειρωτική Ελλάδα. Πόσα είναι αυτά τα νησιά, πού είναι, πώς είναι να ζει κανείς εκεί είναι μερικά μόνο από τα ερωτήματα που έρχονται κατευθείαν στον νου κάθε ταξιδιώτη που θέλει να ανακαλύψει αυτές τις τόσο άγνωστες και γραφικές γωνιές της Ελλάδας.

Η αλήθεια είναι ότι τα νησιά της άγονης γραμμής είναι μια ατέλειωτη γραμμή από ονόματα και ιστορίες που άπαξ και ξεκινήσετε να την εξερευνάτε, δεν θα σταματήσετε τόσο εύκολα. Αν, λοιπόν, αναζητάτε ήρεμες διακοπές μακριά από την βαβούρα της μεγαλούπολης, δεν έχετε παρά να διαλέξετε ένα νησάκι της άγονης γραμμής που σε μια άλλη εποχή δεν ήταν και τόσο άγονη.

Κάσος

Ηρωική και ξακουστή, η Κάσος είναι το νησί των Δωδεκανήσων που, αν την δείτε στον χάρτη, μοιάζει σαν να μην είναι στα Δωδεκάνησα. Καταμεσής του Καρπάθιου πελάγους μεταξύ Δωδεκανήσων και Κρήτης, η Κάσος είναι ένα από τα πιο απομονωμένα νησιά της Ελλάδας απέχοντας σχεδόν 200 ναυτικά μίλια από τον Πειραιά.

Αν και μικρή στον χάρτη, η Κάσος έχει μια τεράστια ιστορία που έχει συνδεθεί με όλες τις φάσεις της ανθρώπινης παρουσίας στον ελλαδικό χώρο από την προϊστορία μέχρι το 1940. Γνωστή για το ηρωικό της παρελθόν στην Επανάσταση του 1821, τις εφοπλιστικές οικογένειες που κατάγονται από το νησί, αλλά και τα ποιοτικά γεωργικά της προϊόντα -το νησί φημίζεται για τα τυριά και το μέλι- η Κάσος έχει αρχίσει να επενδύει σιγά σιγά στον τουρισμό με μικρούς οικογενειακούς ξενώνες και ταβέρνες να σχεδιάζονται και να ανοίγουν κάθε χρόνο λίγο πριν την έναρξη της τουριστικής σεζόν.

Μάλιστα, στην πιο πρόσφατη απογραφή πληθυσμού -ίσως και για πρώτη φορά μετά από καιρό- η Κάσος σημείωσε αύξηση πληθυσμού μετά από πολλά χρόνια συρρίκνωσης κάτι που, φυσικά, γεμίζει ελπίδα και άλλες γωνιές της ακριτικής Ελλάδας που βιώνουν την αποπληθυσμοποίηση.

Μέσα στο απόλυτο μπλε και μακριά από όλους και από όλα, υπάρχει καλύτερο μέρος για μια ήρεμη και ανακουφιστική απόδραση; Το σίγουρο είναι πως όταν βρεθείτε στην Κάσο, κανένας δεν πρόκειται να σας ενοχλήσει ούτε και να σας βρει τόσο εύκολα. Βέβαια, το νου σας μόνο στην ακτοπλοϊκή σύνδεση που μπορεί να μην είναι και τόσο παιχνιδάκι όσο ακούγεται.

Τήλος

Το μικρό νησί των Δωδεκανήσων συχνά πυκνά φθάνει στην επικαιρότητα για διάφορους λόγους χωρίς, όμως, να αναδεικνύεται η μοναδική ιστορία και γραφική ομορφιά αυτής της μακρινής γωνιάς της Ελλάδας. Με πληθυσμό που δεν ξεπερνά τους χίλιους κατοίκους, η Τήλος είναι ένα σχετικά ορεινό νησί, όπου μάλιστα η ψηλότερη κορυφή, ο Προφήτης Ηλίας, φθάνει σε ύψος κοντά τα 600 μέτρα. Γι’ αυτό τον λόγο, η Τήλος -αντίθετα με πολλά νησιά- διαθέτει ένα μεγάλο και ικανοποιητικό δίκτυο μονοπατιών που η αλήθεια είναι δεν περνάει απαρατήρητο από τον σχεδιασμό των επισκεπτών.

Γραφική και ιστορική, η Τήλος είναι γνωστή για δύο πράγματα: τη δεύτερη γνωστότερη λυρική ποιήτρια της αρχαιότητας, την Ήριννα που γεννήθηκε και έζησε στο νησί και, φυσικά, τα απολιθώματα των εξαιρετικά σπάνιων ελεφάντων-νάνων που βρέθηκαν σε αυτήν την περιοχή την δεκαετία του 1970 αποδεικνύοντας πως κάποτε η Τήλος δεν ήταν νησί.

Σήμερα, ο βασικός όγκος των τουριστικών υποδομών του νησιού είναι συγκεντρωμένος στα Λιβάδια και στο Μεγάλο Χωριό, ενώ οι παραλίες Έριστος και Άγιος Αντώνιος ξεχωρίζουν για την ομορφιά και την αιγαιακή γραφικότητά τους. Παρά το γεγονός ότι η Τήλος συμπεριλαμβάνεται στα νησιά της άγονης γραμμής, η ακτοπλοϊκή σύνδεση με τον Πειραιά και την Ρόδο είναι ικανοποιητική.

Σίκινος

Μικρή και χωμένη μεταξύ Ίου και Φολεγάνδρου, η Σίκινος είναι ένα από τα πιο άγνωστα μικρά νησιά των Κυκλάδων. Σε αντίθεση με τον μαζικό τουρισμό που χαρακτηρίζει μεγάλο μέρος του νότιου Αιγαίου, η Σίκινος είναι το συνώνυμο της μεσογειακής λιτότητας. Κάτι που φαίνεται στο μέγεθος του νησιού, στο άγονο αιγαιακό τοπίο και στους διάσπαρτους γραφικούς οικισμούς του μικρού νησιού.

Τι κι αν σήμερα η Σίκινος είναι νησί της άγονης γραμμής; Αυτό δεν ίσχυε πάντα ούτε ήταν κανόνας. Το ακριβώς αντίθετο. Μάλιστα, στα αρχαία και βυζαντινά χρόνια, η Σίκινος ήταν ένα από τα σημαντικότερα λιμάνια των Κυκλάδων και δεν είναι τυχαίο ότι σε κάθε μεγάλο πόλεμο, αποτελούσε μήλον της έριδος μεταξύ αντιμαχόμενων πόλεων – κρατών, ακόμα και βασιλείων της Δυτικής Ευρώπης που πάτησαν το πόδι τους στο Αιγαίο.

Σήμερα, βασικό επίνειο και κέντρο της Σικίνου είναι η Αλοπρόνοια, όπου μπορείτε να βρείτε τις βασικές υποδομές του νησιού, ενώ από εδώ ξεκινάνε και λεωφορεία για την Χώρα και την Επισκοπή. Αν, όμως, αναζητάτε τις γραφικές παραλίες του νησιού, δεν έχετε παρά να ρωτήσετε ποιος καϊξής θα σας αποκαλύψει τις γραφικές ομορφιές του νησιού.

Άγιος Ευστράτιος

Συνώνυμος ως τόπος εξορίας και εκτοπισμού, ο Άγιος Ευστράτιος είναι ένα από τα πιο απομονωμένα νησιά του βορείου Αιγαίου απέχοντας 18 ναυτικά μίλια από την Λήμνο και 42 από την Λέσβο. Γραφικός με την χαρακτηριστική αρχιτεκτονική του βορειοανατολικού Αιγαίου, ο Άγιος Ευστράτιος είναι ένας αγαπητός προορισμός για όσους ταξιδιώτες αναζητούν μια ήσυχη και λιτή απόδραση μακριά από την βαβούρα του μαζικού τουρισμού.

Αν και η νεότερη ιστορία αδίκησε πάρα πολύ το νησί θεωρώντας το τόπο εξορίας, η αλήθεια είναι πως ο Άγιος Ευστράτιος αποτέλεσε ένα από τα σημαντικότερα και πιο γνωστά λιμάνια-νησιά του βορείου Αιγαίου και συνδέθηκε με γνωστές ιστορικές προσωπικότητες από τον αρχαίο γεωγράφο Παυσανία μέχρι και τον Ρήγα Φεραίο. Και φυσικά, τρανή απόδειξη της φήμης του νησιού, η αδειανή σήμερα Μαράσλειος Σχολή, δωρεά του εθνικού ευεργέτη, Γρηγορίου Μαρασλή.

Σήμερα, ο Άη Στράτης δεν διαθέτει τεράστιες τουριστικές υποδομές αποτελώντας ιδανικό προορισμό ελεύθερων διακοπών. Μάλιστα, αν θέλετε να δοκιμάσετε τις αντοχές σας στο ελεύθερο κάμπινγκ, αρκεί να γνωρίζετε ότι αρκετές από τις παραλίες νότια από τον οικισμό του Άη Στράτη είναι έρημες και κατάλληλες για ελεύθερη κατασκήνωση. Βέβαια, ο νους στους δρόμους, γιατί το οδικό δίκτυο του νησιού είναι μικρό και σε πολλά σημεία χωματόδρομος.