Γιατί οι αγορές ήθελαν πάση θυσία να ταπεινώσουν την Αργεντινή και την έβαλαν πάλι στο ΔΝΤ με την βοήθεια του Μ.Μάκρι

Υπήρχε βασικός λόγος για τον οποίο οι παγκόσμιοι δανειστές ήθελαν πάση θυσία να «ξεφορτωθούν» την οικογένεια Κίρχνερ και να ξαναβυθίσουν την Αργεντινή σε οικονομική σκλαβιά:

Η Αργεντινή αποτελούσε το φωτεινό παράδειγμα για όσες χώρες αντιστέκονται και προστατεύουν τους λαούς τους μη πληρώνοντας τοκογλυφικά χρέη που συνήθως τους τα «φόρτωσαν» διεφθαρμένες Ελίτ, απόλυτα διαβρωμένες και υπάκουες στο δυτικό, απολυταρχικό εδώ και δεκαετίες σύστημα (μια Δύση η οποία ξαφνικά έχασε το δημοκρατικό της πρόσωπο μόλις κατέρρευσε η Σοβιετική Ένωση το 1990 και δεν είχε πλέον αντίπαλο, από τότε υπάρχει το «φαίνεσθαι» και όχι το «είναι»).

Έτσι λοιπόν έπρεπε η Αργεντινή να επιστρέψει τάχιστα στην αγκαλιά του ΔΝΤ με συνοπτικές διαδικασίες. Ξεκίνησαν υποκινούμενες ταραχές (πολύ εύκολο, πάντα βρίσκονται τα κατάλληλα άτομα) για να τρωθεί η Κριστίνα Φερνάντεζ η οποία μαζί με τον μακαρίτη σύζυγό της Νέστορα Κίρχνερ κατά τις προεδρίες τους, έσωσαν την χώρα και της έδωσαν ανεξαρτησία και περηφάνια.

Στις εκλογές του 2015 η Κριστίνα Φερνάντεζ δεν μπορούσε να κατέβει ως υποψήφια διότι είχε εκτελέσει ήδη 2 προεδρικές θητείες και ο εκλεκτός της Ντανιέλ Σιόλι δεν διέθετε την χαρισματική προσωπικότητα για να κερδίσει τον Μαουρίτσιο Μάκρι.

Μόνο που ο Μάκρι είχε ένα χαρακτηριστικό: Ήταν ο αγαπημένος των ΗΠΑ και των Δυτικών γενικότερα που εν τέλει εκφράζουν τις αγορές.

Πάση θυσία τον ήθελαν να εκλεγεί και εν τέλει το κατάφεραν και 3 χρόνια αργότερα γίνεται φανερός ο λόγος:

Έβαλε την χώρα πάλι στην «φυλακή» του ΔΝΤ. Η Αργεντινή ακόμα δεν είχε συνέλθει από το «ξεκλήρισμα» του 90′ όταν το ΔΝΤ οδήγησε σε πλήρη εξαθλίωση τον λαό της χώρας.

Παιδιά πεθαίναν στους πρώτους τους μήνες απο την έλλειψη τροφής και ιατρικής περίθαλψης διότι πρώτα έπρεπε να αποπληρωθεί το χρέος!

Οι προεδρίες Μένεμ, Αλφονσίν και Ντε Λα Ρούα διέλυσαν την χώρα. Ο τελευταίος έφυγε με ελικόπτερο.

Έτσι λοιπόν όταν το 2015 η Κριστίνα Φερνάντεζ επέλεξε να μπει η χώρα σε καθεστώς επιλεκτικής χρεοκοπίας, δηλαδή να μην πληρώνει τοκογλυφικά χρέη την παρουσίαζαν με χαρά τα ελληνικά ΜΜΕ με εικόνες των επεισοδίων του 2001 (!) ώστε να πιστέψει το ελληνικό κοινό ότι, αυτή εκείνη την στιγμή στην Αργεντινή συμβαίνουν τραγικά γεγονότα στους δρόμους, και ευτυχώς εμείς ως Ελλάδα υπακούσαμε στις αγορές και γλυτώσαμε τέτοιες δυσάρεστες καταστάσεις.

Ήταν μια προπαγάνδα “συνετισμού” με τελικό σκοπό να καταδειχθεί ότι όποιος αντισταθεί στην Νέα Τάξη Πραγμάτων θα έχει κακό τέλος. Και με την απόφαση ενός υπαλλήλου του αμερικανικού δημοσίου, για την ακρίβεια ενός δικαστή που έβγαλε τότε σε χρεοκοπία την Αργεντινή, μπορεί να “τιμωρηθεί” ένα ολόκληρο κράτος από τις ΗΠΑ!

Τότε γράφαμε το 2015 ως pronews.gr:

«Όμως ακόμα κι έτσι, ανάμεσα στην επιλεκτική χρεοκοπία της Αργεντινής και την επιλεκτική χρεοκοπία της Ελλάδας υπάρχουν θεμελιώδεις διαφορές, που μόλις θα ανδειχθούν θα γίνει κατανοητό, ότι η μεν Αργεντινή έχει παρόν και μέλλον, η δε Ελλάδα, θα τελεί υπό κατοχή για τουλάχιστον μισό αιώνα.

Τι σημαίνει επιλεκτική χρεοκοπία; Ότι η Αργεντινή δεν θα μπορεί να βγει στις αγορές να δανειστεί. Μα έτσι και αλλιώς δεν δανείζονταν για πάνω από μια δεκαετία. Η οικονομία της είχε προσαρμοστεί στο να μη δανείζεται. Τι παραπάνω θα της συμβεί;

Η ανεργία στην Αργεντινή είναι στο 6,9% ενώ στην Ελλάδα είναι στο 27,3% επίσημα (τώρα έπεσε κάτω από το 19% με δουλειές που πληρώνονται με πολύ χαμηλούς μισθούς και με 600.000 νέους να έχουν εγκαταλείψει την χώρα).

Η Αργεντινή είναι μια από τις μεγαλύτερες κτηνοτρόφες χώρες στον κόσμο. Τουτέστιν ότι και να γίνει ο λαός έχει να φάει,και θεωρείται αυτάρκης ως χώρα σε είδη πρώτης ανάγκης. Όποιος καλύπτει τις πρώτες ανάγκες του αυτόματα καθίσταται ΜΗ ΕΚΒΙΑΣΙΜΟΣ. Αυτό αντίθετα δεν μπορούμε να το πουμε για την Ελλάδα.

Η Αργεντινή έχει μηδενικό έλειμμα εδώ και μια δεκαετία, αντίθετα το έλλειμμα στην Ελλάδα είναι κάτι σαν ανέκδοτο, και αποτελεί αντικείμενο μόνιμης αλχημείας, για να προκύπτουν “κοινωνικά μερίσματα” πριν τις εκλογές.

Η Αργεντινή έχει το δικό της νόμισμα, το πέσος, ενώ εμείς αντίθετα είμαστε παγιδευμένοι στην φυλακή του ευρώ.

Η Αργεντινή που τα εληνικά συστημικά ΜΜΕ θεωρούν χρεοκοπημένη, ανήκει στους G20 λόγω του μεγέθους της οικονομίας της.

Το σημαντικότερο, η Αργεντινή χρωστάει σε ιδιώτες, αν θέλει δεν τους πληρώνει, και επιλέγει τη σωτηρία των ανθρώπων της.

Η Ελλάδα επί κυβερνήσεως Παπανδρέου αποφάσισε να εξασφαλισθούν οι ιδιώτες πληρώνοντάς τους με δανεικά χρήματα από τα κράτη της ΕΕ, και το ΔΝΤ.

Η Αργεντινή ουσιαστικά δεν χρωστάει, αντίθετα εμείς χρωστάμε 174% του ΑΕΠ!

Τέλος στην Ελλάδα δεν θέλει να επενδύσει κανείς. Αντίθετα στην Αργεντινή θέλουν να επενδύσουν όλοι και να γίνει μέλος των BRICS!

Kαι εν πάση περιπτώσει η Αργεντινή μετά την χρεοκοπία του 2001, είναι στους G20, την Ελλάδα που ακριβώς την έχουν τοποθετήσει οι κυβερνήσεις Παπανδρέου, Παπαδήμου και Σαμαρά (σ.σ τώρα και Τσίπρα); Στον υπόνομο των διεθνών αγορών…

Ποιός είναι λοιπόν αυτός που έχει πραγματικά χρεοκοπήσει; Την δική μας χρεοκοπία την παρουσίασαν ως “σοφή επιλογή”, επειδή δεχτήκαμε να αλυσσοδέθεί ο ελληνικός λαός για να ικανοποιηθούν οι αγορές, ενώ την άρνηση της Αργεντινής στο να παραδώσει το λαό της στα χέρια των τοκογλύφων τα εγχώρια και δυτικά ΜΜΕ την παρουσιάζουν σαν μια κοσμογονική καταστροφή, με απρόβλεπτες συνέπειες για τους πολίτες της.»

Τώρα έρχεται ο Μαουρίτσιο Μάκρι να ξαναπαραδώσει την χώρα στους δανειστές της προς γνώση και συμμόρφωση των υπολοίπών…

Η Αργεντινή, προσέφυγε τον περασμένο Ιούνιο για βοήθεια στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Η «οριστική» τούτη λύση επρόκειτο να διαρκέσει τρεις μήνες. Τώρα όμως η χώρα ξαναπροσπέφτει για βοήθεια και βρίσκεται αντιμέτωπη με μία αποκαρδιωτική προοπτική:

το σχέδιο διάσωσης του ΔΝΤ προϋποθέτει επιδείνωση της ύφεσης και μία σειρά ‘καθαρτήριων’ μέτρων, την πολλοστή που έχει εφαρμοσθεί στη χώρα, έχοντας δε και το μεγαλύτερο χρέος στην ιστορία της.

Το παράδοξο μάλιστα στην όλη ιστορία είναι πως, παρά την υποτιθέμενη τελευταία τούτη θυσία που ζητεί από τους πολίτες, ο πρόεδρος Μαουρίσιο Μάκρι, ευελπιστεί ότι θα επανεκλεγεί το ερχόμενο έτος!

Ο Μάκρι ήλθε στην εξουσία υποσχόμενος ότι θα έβαζε σε τάξη τα δημόσια ταμεία και να οδηγήσει τη χώρα σε μία, είτε μεγάλη είναι, είτε μικρή θα είναι αυτή, τουλάχιστον σε μία τροχιά βιώσιμης ανάπτυξης.

Όμως, ήδη στο τρίτο έτος της θητείας, η συγκομιδή της προεδρίας του Μάκρι καταγράφει ετήσιο πληθωρισμό άνω του 40%, βίαιη υποτίμηση του πέσο έναντι του δολαρίου και μείωση της παραγωγής πλησίον του 2,4%.

Σύμφωνα δε με επίσημα στοιχεία, 27 στους 100 πολίτες ζουν σε συνθήκες φτώχειας και τώρα με τη νέα δημοσιονομική προσαρμογή, που εξυπακούει μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος στο μηδέν, το δράμα του λαού της Αργεντινής αναμένεται να κορυφωθεί μέσα στους επόμενους μήνες.

Ο κυβερνητικός απολογισμός είναι κάκιστος, όμως όλα μπορούν κάλλιστα να σχετικοποιηθούν: σύμφωνα με τον υπουργό Οικονομικών Νικολάς Ντουχόβνε, η βοήθεια που αναμένεται να χορηγήσει το ΔΝΤ «καθαρίζει τον ορίζοντα» και αποδεικνύει πως οι «οι μεγάλες χώρες του κόσμου» στηρίζουν τους κυβερνητικούς χειρισμούς!

Ποιο «φυτευτός» από την Δύση πεθαίνεις, αλλά οι Αργεντίνοι έκαναν την πατάτα που τον ψήφισαν…

Το βαρόμετρο της επιτυχίας παραμένει πάντα το δολάριο. Ο Μάκρι εμπιστεύθηκε τον καθηγητής του Χάρβαρντ Φεδερίκο Στουρσενέγερ (Γραμματέα της Οικονομικής Πολιτικής πριν από την προηγούμενη οικονομική κατάρρευση του 2001), για τη θέση του διοικητή της Κεντρικής Τράπεζας και με κύρια αποστολή του να ελέγξει τον πληθωρισμό και να διατηρήσει σταθερό το νόμισμα.

Ο Στουρσενέγερ παρέμεινε στη θέση του από το 2015 μέχρι τον περασμένο Ιούνιο, όταν παραιτήθηκε και αναλαμβάνοντας την ευθύνη για την αποτυχία: η ισοτιμία με το δολάριο είχε φθάσει από τα 18 στα 28 πέσος. Στην Κεντρική Τράπεζα κατέφθασε τότε ένας χρηματιστής με άριστη φήμη, ο Λουΐς Καπούτο, ο επιλεγόμενος «Μέσι των αγορών συναλλάγματος», ο οποίος βρόντησε πίσω του την πόρτα της ΚΤ την περασμένη Τρίτη, ακριβώς την ημέρα που ο Μάκρι βρισκόταν σε διαπραγματεύσεις με το ΔΝΤ και με τη χώρα να έχει παραλύσει από την γενική απεργία.

Μέσα σε μόλις τρεις μήνες, το πέσο είχε φθάσει να συναλλάσσεται έναντι 39 δολαρίων. Ο νέος κυβερνήτης της ΚΤ, Γκίδο Σανδλέρις παραδέχεται πως η Κεντρική Τράπεζα έχει κάνει λάθος χειρισμούς και υπόσχεται να εφαρμόσει μια περιοριστική νομισματική πολιτική (αφαιρώντας πέσος από την αγορά) προκειμένου να χαλιναγωγήσει την υποτίμηση και την αύξηση των τιμών. Χθες, την πρώτη ημέρα κιόλας που εγκαταστάθηκε στο γραφείο του, το δολάριο υπερέβη τα 40 πέσος.

Η κατάσταση στην Αργεντινής (ύφεση σε συνδυασμό με υψηλό πληθωρισμό) είναι πολύ παρόμοια με εκείνη που βίωσαν οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Δυτική Ευρώπη στη δεκαετία του ’70, όταν κατακρημνίσθηκε η λεγόμενη σοσιαλδημοκρατική συναίνεση, που ίσχυε από το 1945.

Από εκείνη την εποχή άρχισαν να εφαρμόζονται, με αμφίβολα αποτελέσματα, οι συνταγές του υπερφιλελεύθερου οικονομολόγου Μίλτον Φρίντμαν, που βασίζονταν στην αποτροπή με κάθε κόστος της αύξησης της προσφοράς χρήματος.

Αυτό είναι που προτείνει και ο Σανδλέρις. Η Αργεντινή παίζει κυριολεκτικά τα πάντα στο μονεταριστικό τούτο στοίχημα. Διότι αυτό που θέλει διακαώς να αποφύγει με την προσφυγή στη συνδρομή του ΔΝΤ είναι να ξαναβρεθεί σε καθεστώς πτώχευσης και να κηρύξει αναστολή πληρωμών όπως το 2001.

Μολαταύτα, τα 57,1 δισεκ. που παρέχει το ΔΝΤ πρέπει να επιστραφούν προφανώς σε δολάρια. Και αν το πέσο συνεχίσει την πτωτική του πορεία, τότε το χρέος θα γίνεται όλο και πιο υψηλό κι ενδέχεται μάλιστα να μην μπορεί να αποπληρωθεί.

Προς το παρόν, η χώρα έχει εξασφαλίσει μία ανάσα. Υπάρχουν δολάρια για την πληρωμή του εξωτερικού χρέους μέχρι το 2020.

Ο Σανδλέρις τονίζει πως εάν το πέσο συνεχίζει να πέφτει και φθάσει στα 44 δολάρια, τότε θα παρέμβει για να ενισχύσει το εθνικό νόμισμα της Αργεντινής με πωλήσεις ύψους 150 εκατ. δολαρίων την ημέρα:

τόσο είναι το μέγιστο ποσό που του επιτρέπει το ΔΝΤ, έτσι ώστε να αποτραπεί το ενδεχόμενο η Αργεντινή να ξοδεύει το δάνειο που της χορήγησε για να στηρίξει τεχνητά την ισοτιμία του πέσο. Το πρόβλημα είναι ότι, για τις χρηματοπιστωτικές αγορές, τα 150 εκατομμύρια δολάρια ισοδυναμούν με σταγόνα στον ωκεανό.

Ως εκ τούτου, η μόνη πραγματική δυνατότητα σωτηρίας συνίσταται στο ότι τόσο οι ίδιοι οι Αργεντινοί, όσο και οι διεθνείς επενδυτές θα δείξουν εμπιστοσύνη και θα αποδεχθούν ότι αυτή τη φορά, σε αντίθεση με τις προηγούμενες, τα πράγματα θα πάνε καλά.

Την περασμένη εβδομάδα, μια όχι καλοντυμένη νεαρή γυναίκα πήγε σε ένα ανταλλακτήριο συναλλάγματος για να ανταλλάξει ένα μάτσο πέσος σε χαρτονομίσματα μικρής αξίας με μία ‘χούφτα δολάρια’. Προτίμησε να έχει τις αποταμιεύσεις της σε αμερικανικό κι όχι σε εθνικό νόμισμα.

Έχει πολύ ενδιαφέρον τώρα να θυμηθούμε πως μια πραγματικά μεγάλη χώρα όπως η Αργεντινή την δεκαετία του 90′ κατέληξε στην ολοκληρωτική καταστροφή.

“Εκατοντάδες φορές αναρωτήθηκα πώς είναι δυνατό σε μια τόσο πλούσια χώρα η φτώχεια και η πείνα να φτάσουν να εξαπλωθούν τόσο πολύ. Τι απέγιναν οι υποσχέσεις εκσυγχρονισμού, δουλειάς και καλής ζωής που έδωσαν οι επικοινωνιολόγοι τους όταν η χώρα γνώρισε τα εξωφρενικά επίπεδα ανεργίας και εξαθλίωσης; Πώς είναι δυνατό να δικαιολογηθεί το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας για να πληρωθεί το χρέος όταν η χρέωση πολλαπλασιάστηκε επανειλημμένα υποθηκεύοντας το μέλλον για πολλές γενιές; Πώς συνέβη σε δημοκρατικό καθεστώς τέτοια εξαπάτηση των ψηφοφόρων, τέτοια υποταγή σε ξένες δυνάμεις, τέτοια ατιμωρησία, διαφθορά και απώλεια κοινωνικών δικαιωμάτων;” […]

Η ταινία αυτή γεννήθηκε για να φέρει τη μνήμη ενάντια στη λήθη, να αναπαραστήσει την ιστορία μιας από τις χειρότερες εποχές της Αργεντινής ώστε να προκαλέσει την καταγγελία των αιτίων που οδήγησαν στην οικονομική εκμηδένιση και την κοινωνική γενοκτονία. Το «Χρονικό μιας Λεηλασίας» είναι επίσης μια ταινία ελεύθερη και δημιουργική που γυρίστηκε κατά τους αδρανείς μήνες του 2002, όταν δεν υπήρχαν βεβαιότητες για το πολιτικό μέλλον της χώρας. Τριανταπέντε χρόνια μετά την «Ώρα των Φούρνων», θέλησα να ξαναβρώ την ιστορία στα λόγια και τις χειρονομίες των πρωταγωνιστών της, να ξαναβρώ τις εικόνες μέσα στα συμφραζόμενά τους. Διαδικασίες και εικόνες που με τα δικά τους χαρακτηριστικά χτύπησαν και άλλες αδελφικές χώρες.

Η ταινία αυτή είναι ένας τρόπος συνεισφοράς στο πολλαπλό καθήκον μιας δημοκρατικής επανίδρυσης της Αργεντινής και στη συζήτηση που εξελίσσεται διεθνώς ενάντια στην απάνθρωπη παγκοσμιοποίηση με τη βεβαιότητα ότι «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός»”.

Φερνάντο Σολάνας, Μάρτης 2004

To Χρονικό μιας Λεηλασίας, γυρισμένο το 2004, φωτίζει τους πολιτικούς, οικονομικούς, κοινωνικούς και δικαστικούς παράγοντες που οδήγησαν στην καταστροφή της Αργεντινής.