Συχνά πυκνά στον πολιτικό διάλογο της χώρας μας ακούγεται ο όρος «νέα κανονικότητα», τόσο από τον πρωθυπουργό όσο και από τα διάφορα παπαγαλάκια του.
Πρόκειται για μια «αναγκαία» κατάσταση που ως σκοπό έχει το να προφυλάξει τις ζωές μας, όπως διαφημίζουν; Ή πρόκειται για μια προσπάθεια μεταρρύθμισης της ίδιας της ανθρώπινης φύσης και της ανθρώπινης κοινωνίας, προκειμένου αυτή να προσαρμοστεί στις ανάγκες της 4ης βιομηχανικής επανάστασης;
Συνδέονται «έννοιες» όπως το «Παγκόσμιο Εγγυημένο Εισόδημα» με το κλείσιμο των πολιτών στα σπίτια τους, την καταστροφή των αυτοαπασχολούμενων και των μικρομεσαίων με την αποκλειστική κυριαρχία στην παγκόσμια οικονομία των πολυεθνικών εταιρειών;
Μήπως μας ετοιμάζουν, μέσω των lockdown για ακριβώς αυτή την «επόμενη ημέρα»;
Πώς έρχεται η έκθεση Πισσαρίδη να ενισχύσει ακριβώς αυτή την «νέα κανονικότητα»; Η έκθεση που θέτει ως στόχο ακριβώς αυτή την «καταστροφή» των μικρομεσαίων, επειδή δήθεν δεν προσφέρουν στην οικονομία;
Που θέλει να μας μετατρέψει όλους σε υπαλλήλους μεγάλων «επενδυτών» στην χώρα;
Τελικά τα Lockdown αποτελούν «πρόβλημα» ή «ευκαιρία» για την κυβέρνηση;
Που επιλέγει ποιους θα βοηθήσει και ποιους πολύ απλά θα τους αφήσει να πιούν όλο το πικρό ποτήριον της καταστροφής;
Γιατί δεν είναι όλοι Aegean, να στηρίζονται άμεσα με τέτοιο τρόπο από το κράτος, δεν είναι όλοι μεγάλα πολυκαταστήματα με θεμελιωμένα e-shops, ώστε να μπορούν να κεφαλαιοποιήσουν τις μεθόδους click away που φέρνουν οι υπουργοί.
Μήπως η πανδημία, αντί για κρίση είναι ευκαιρία για την επιβολή σχεδίων που τελικά δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να υποτάσσουν τον άνθρωπο στην μηχανή καταπατώντας την έννοια του προσώπου;
Είναι άραγε όλα αυτά «συμπτώσεις»; Ή μήπως είναι ένα σχέδιο με πολύ συγκεκριμένο σκοπό; Την “μεγάλη επανεκκίνηση” της παγκόσμιας οικονομίας;
Όταν στην πολιτική κυριαρχούν οι λεγόμενοι “τεχνοκράτες”, τέτοιου είδους αντιλήψεις της ιστορικής πορείας της ανθρωπότητας, μεταβάλλονται σε κίνδυνο για την ίδια την ανθρωπότητα. Και ποιός θέτει αυτά τα ερωτήματα στην κεντρική πολιτική σκηνή;