Σε αγωγές κατά της Credit Suisse προχωρούν οι ομολογιούχοι

Σε ένα από τα μεγαλύτερα δικηγορικά γραφεία του κόσμου έχουν αποταθεί οι κάτοχοι ομολόγων της Credit Suisse, προκειμένου να διεκδικήσουν αποζημίωση για την ολική απομείωση της αξίας των μετατρέψιμων ομολόγων που είχε εκδώσει η τράπεζα μετά την εξαγορά της από την αντίπαλη τράπεζα UBS Group.

Η Quinn Emanuel Urquhart & Sullivan με έδρα το Λος Άντζελες ανέφερε ότι βρίσκεται σε συζητήσεις με τους κατόχους των κεφαλαιακών μέσων AT1 της Credit Suisse, γνωστά και ως υπό αίρεση μετατρέψιμα ομόλογα ή CoCo, σχετικά με τις επιλογές για την άσκηση αγωγής ή άλλων νομικών προσφυγών.

Η ανακοίνωση δεν διευκρίνισε ποιες οντότητες θα μπορούσαν να εμπλακούν σε ενδεχόμενη δικαστική διαμάχη, ωστόσο ανέφερε ότι έχει ήδη μιλήσει με κατόχους ομολόγων που αντιπροσωπεύουν “σημαντικό ποσοστό της συνολικής ονομαστικής αξίας των μέσων AT1 που έχει εκδώσει η Credit Suisse”.

Κορυφαία στον κλάδο

Η Quinn Emanuel έχει σημαντική εμπειρία σε αυτόν τον τομέα: Η εταιρεία εκπροσώπησε μια διεθνή ομάδα κατόχων ομολόγων CoCo που υπέστησαν ζημίες άνω του 1 δισεκατομμυρίου δολαρίων λόγω της Banco Popular, όταν αυτή πωλήθηκε στην αντίπαλη Banco Santander το 2017.

Η συμφωνία τότε καθοδηγήθηκε από τις ισπανικές αρχές, αφού τα τοξικά χρέη που υπήρχαν στον ισολογισμό της Banco Popular παραλίγο να οδηγήσουν σε κατάρρευση την τράπεζα.
Εκείνη την εποχή, οι αρχές της ΕΕ, συμπεριλαμβανομένου του Ενιαίου Συμβουλίου Εξυγίανσης, χαιρέτισαν τη διάσωση ως παράδειγμα του πώς οι τραπεζικοί κανονισμοί μετά το 2008 συνέβαλαν στη διασφάλιση του χρηματοπιστωτικού συστήματος.

Ορισμένοι αναλυτές ανέμεναν ότι η συμφωνία μεταξύ της Credit Suisse και της UBS θα οδηγούσε σε δικαστική διαμάχη, αφού οι κάτοχοι ομολόγων ύψους 17,2 δις. δολαρίων καταστράφηκαν και οι μέτοχοι της ελβετικής τράπεζας αναγκάστηκαν να εγγράψουν τεράστιες ζημίες από τη συμφωνία ύψους 3,2 δισεκατομμυρίων δολαρίων.

“Αυτή η συμφωνία είναι βέβαιο ότι θα προκαλέσει νομική και πολιτική αντίσταση”, δήλωσε ο Octavio Marenzi, διευθύνων σύμβουλος της Opimas, μιας εταιρείας συμβούλων διαχείρισης που επικεντρώνεται στις κεφαλαιαγορές.

Χαμηλά η εμπιστοσύνη

Η απομείωση του χρέους CoCo της Credit Suisse έστειλε κύματα σοκ στην αγορά των 275 δισεκατομμυρίων δολαρίων για τα ομόλογα αυτά, τα οποία συνήθως προσφέρουν υψηλότερη απόδοση για να αποζημιώσουν τους επενδυτές για τον πρόσθετο κίνδυνο.
Τα CoCos μπορούν να μετατραπούν σε μετοχές εάν το αποθεματικό κεφάλαιο μιας τράπεζας πέσει κάτω από ένα συγκεκριμένο επίπεδο.
“Η συμφωνία UBS-[Credit Suisse] μπορεί να απέφυγε ένα άμεσο γεγονός κινδύνου, αλλά η απομείωση του AT1 πρόσθεσε μια αβεβαιότητα που θα μπορούσε να επιμείνει για εβδομάδες, αν όχι μήνες”, δήλωσε ο Mohit Kumar, επικεφαλής οικονομικός οικονομολόγος στην Ευρώπη στην Jefferies.
“Δεδομένου του μεγάλου ποσού των AT1 που εκκρεμούν, αυτό θα αυξήσει επίσης την προοπτική ζημιών για άλλους επενδυτές και την ικανότητα των τραπεζών να τα χρησιμοποιούν ως πηγή χρηματοδότησης στο μέλλον”, πρόσθεσε.

Οι Ελβετοί έλυσαν ένα πρόβλημα, αλλά δημιούργησαν ένα άλλο…

Σύμφωνα με τους περισσότερους αναλυτές, οι ελβετικές οικονομικές αρχές αρχικά αναγνώρισαν ότι η εμπιστοσύνη των ξένων στην Credit Suisse είχε καταρρεύσει.
Είδαν ότι η φυγή των καταθετών, η οποία φέρεται να έφθασε τα 10 δισ. ευρώ μόλις σε μία ημέρα, θα επιδεινωνόταν.
Ήξεραν ότι μόνο μια πλήρης εξαγορά, σε αντίθεση με μια περίπλοκη οικονομική χειρουργική επέμβαση, θα μπορούσε να αντέξει μια νέα επίθεση από τις αγορές.
Ως εκ τούτου, ο αγοραστής έπρεπε να είναι η UBS, ένα αξιόπιστο ίδρυμα του οποίου η διοίκηση θα μπορούσε να σκεφτεί το πατριωτικό της καθήκον και να κάνει τη συμφωνία μέσα σε ένα Σαββατοκύριακο.
Και οι όροι, σε ονομαστική αξία, φαίνονται γενναιόδωροι για την UBS, οπότε ο κίνδυνος δημιουργίας μιας μεγαλύτερης τραπεζικής δίνης μειώνεται.
Ως άσκηση ρεαλιστικής επίλυσης, λοιπόν, θα μπορούσε να ήταν και χειρότερα.
Η προσποίηση ότι η πώληση είναι εξ ολοκλήρου μια λύση του ιδιωτικού τομέα είναι γελοία, διότι η UBS εξαναγκάστηκε να συμμετάσχει στη συμφωνία και της δόθηκε εγγύηση ζημιών ύψους έως 9 δισ. ελβετικών φράγκων συν μια γραμμή ρευστότητας 100 δισ. φράγκων.
Αλλά δεν πρόκειται για μια απελπισμένη κρατικοποίηση, η οποία θα τρομοκρατούσε τους απανταχού επενδυτές.

Το λάθος

Στη συνέχεια, όμως, έρχεται κανείς στη συγκεχυμένη απόφαση να διαγράψει την αξία των ομολόγων AT1, ή εναλλακτικών ομολόγων κατηγορίας 1, αξίας 16 δισ. ελβετικών φράγκων στο σύνολό τους, ενώ επέτρεψε στους μετόχους της Credit Suisse να γλιτώσουν με μια πληρωμή 3 δισ. ελβετικών φράγκων με τη μορφή μετοχών της UBS.

Κάποιος θα μπορούσε να θεωρήσει ότι οι μέτοχοι παίρνουν μόνο ένα μικρό ποσό, λιγότερο από ένα φράγκο ανά μετοχή, αλλά, βάσει των δικαιωμάτων, το ποσό θα έπρεπε να είναι μηδενικό.
Αυτό έρχεται σε αντίθεση με κανόνες μετά το 2008: οι μέτοχοι είναι οι πρώτοι που αναλαμβάνουν το κόστος μιας χρεοκοπίας…
Γιατί οι ελβετικές αρχές αγνόησαν αυτή την υποτιθέμενη ιερή αρχή;

Δεν εξήγησαν, πράγμα που κάνει τα πράγματα χειρότερα.
Μήπως ήταν μια προσπάθεια να γλιτώσουν τον πλήρη εξευτελισμό της διοίκησης της Credit Suisse, που θα ήταν μια στρεβλή προτεραιότητα;
Ήταν μια τελευταία προσπάθεια προώθησης της γραμμής της “συμφωνημένης συγχώνευσης”, την οποία κανείς δεν πιστεύει;

Ή μήπως ήταν απλώς το γεγονός ότι στην Ελβετία, τουλάχιστον, τα ψιλά γράμματα των ομολόγων φαίνεται να επιτρέπουν στις ρυθμιστικές αρχές να κάνουν ό,τι θέλουν, οπότε γιατί να μην υποκύψουν σε αυτό που, υποψιάζεται κανείς, ήταν βασικό αίτημα του διοικητικού συμβουλίου της UBS;
Όποια και αν είναι η αλήθεια, για χάρη των 3 δισ. ελβετικών φράγκων – ένα ασήμαντο ποσό – οι ελβετικές αρχές άνοιξαν ένα «κουτί με σκουλήκια», όπως αναγνώρισαν αμέσως άλλες ρυθμιστικές αρχές.
Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και η Τράπεζα της Αγγλίας, αν και χαιρέτισαν την “ολοκληρωμένη” δράση της Ελβετίας, δήλωσαν ξεχωριστά ότι τα κοινά μετοχικά μέσα είναι τα πρώτα που απορροφούν τις ζημίες και μόνο μετά την πλήρη χρήση τους θα απαιτηθεί η απομείωση πρόσθετων τίτλων της κατηγορίας 1…

Ο κίνδυνος πάντα υπάρχει…

Φυσικά, κανείς δεν θα έπρεπε να ξεχνά ότι τα ομόλογα της ATI ενέχουν κινδύνους.
Αυτά τα λεγόμενα ομόλογα “ενδεχόμενου κεφαλαίου” έχουν σχεδιαστεί για να αναλαμβάνουν ζημίες σε περίπτωση κρίσης και να ελαφρύνουν το βάρος του χρέους μιας τράπεζας.
Ωστόσο, η απόφαση να αναλάβουν το μεγαλύτερο μέρος της ζημιάς, η ελβετική προσέγγιση δηλαδή – ενδεχομένως – θα μπορούσε να έχει μεγάλες συνέπειες.

Εάν τα ομόλογα AT1 θεωρηθούν πιο επικίνδυνα από ό,τι είχε υποτεθεί προηγουμένως, οι τράπεζες θα πρέπει να προσφέρουν υψηλότερα επιτόκια για την έκδοσή τους, γεγονός που θα αυξήσει το κόστος χρηματοδότησής τους, με επιπτώσεις που θα επηρεάσουν με την πάροδο του χρόνου την τιμή της πίστωσης στον πραγματικό κόσμο.

Δεδομένου ότι υπολογίζεται ότι υπάρχουν 275 δισεκατομμύρια δολάρια από αυτά τα μέσα σε έκδοση σε όλο τον κόσμο, δεν είναι μια μικρή αγορά για να μπλέξει κανείς – γι’ αυτό και οι άλλες ρυθμιστικές αρχές προσπαθούν να πουν ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει στους κανόνες τους.

Η συνέχεια

Το μίνι δράμα με τα ομόλογα AT1 θα μπορούσε να εξελιχθεί με δύο τρόπους.

Οι κάτοχοι ομολόγων σε μη ελβετικές τράπεζες θα μπορούσαν να σηκώσουν τους ώμους και να πουν ότι οι Ελβετοί είναι απλώς ιδιόρρυθμοι, κάτι που ελπίζουν η ΒοΕ και η ΕΚΤ.
Εναλλακτικά, ένα χρηματοπιστωτικό μέσο που έχει σχεδιαστεί για να απορροφά τους κραδασμούς θα μπορούσε να αρχίσει να δημιουργεί μερικούς, πράγμα που δεν θα βοηθήσει καθόλου την ευρύτερη εμπιστοσύνη στο τραπεζικό σύστημα.

Στα καλύτερα νέα, η ένταση στον τραπεζικό κόσμο υποχώρησε καθώς οι κεντρικές τράπεζες προσέφεραν τεράστιες ποσότητες ρευστότητας σε δολάρια – προσφορές που, ενθαρρυντικά, μόλις και μετά βίας έχουν γίνει δεκτές μέχρι στιγμής.
Αλλά ο μακροπρόθεσμος αντίκτυπος της υπόθεσης ATI είναι ο μεγάλος άγνωστος.