Πασχαλινό «κανόνι» σε εισηγμένη στο χρηματιστήριο κλωστοϋφαντουργία: Έκλεισε το εργοστάσιο της «Βαρβαρέσος» στη Νάουσα

Η Μεγάλη Εβδομάδα ξεκίνησε με δυσάρεστα νέα για τους εργαζόμενους σε ένα ιστορικό εργοστάσιο στη βόρεια Ελλάδα, καθώς ενημερώθηκαν για το κλείσιμό του αφού ο επενδυτής που ενδιαφερόταν για την αγορά του αποσύρθηκε και για ακόμα φαίνεται ότι τα «οικονομικά θαύματα» που ευαγγελίζονται στην κυβέρνηση τα ζούνε με ανεργία οι εργαζόμενοι.

Συγκεκριμένα, η εργοδοσία ενημέρωσε τους εργαζόμενους στο εργοστάσιο Νηματουργίας «Βαρβαρέσος» στη Νάουσα ότι η παραγωγή σταματά και το εργοστάσιο κλείνει άμεσα.

Από την πλευρά του, το Σωματείο αναφέρει ότι η κα. Αναστάσια Βαρβαρέσου ενημέρωσε τους εργαζόμενους και το Σωματείο ότι η παραγωγή σταματά και τους ζήτησε, όπως ανέφερε ο πρόεδρος του Σωματείου κ. Κουτσουπιάς, να υπογράψουν την απόλυσή τους.

Ωστόσο, το σωματείο αρνήθηκε να υπογράψουν οι εργαζόμενοι την απόλυση και έχει ήδη προετοιμαστεί για τις δυσμενείς εξελίξεις, καθώς και τον προγραμματισμό των επόμενων κινήσεων με έκτακτη γενική συνέλευση σήμερα Μ. Τρίτη στις 7 μ.μ. στο Εργατικό Κέντρο Νάουσας.

Συγκεκριμένα ανέφερε: «Το Σωματείο Εργαζομένων στη Νηματουργία «Βαρβαρέσος» εκφράζει ανησυχίες για τις ασάφειες της εργοδοσίας, η οποία ανακοινώνει το κλείσιμο του εργοστασίου και καλεί τους εργαζόμενους να υπογράψουν τις απολύσεις τους, χωρίς όμως να διευκρινίζει ξεκάθαρα αν και πότε θα κλείσει το εργοστάσιο.»

Το Σωματείο τονίζει ότι «η κίνηση της εργοδοσίας προκαλεί πολλά ερωτήματα για τα δικαιώματα και το μέλλον των εργαζομένων», και δηλώνει ότι δεν θα επιτρέψει την απώλεια κανενός δικαιώματος, ειδικά όταν η εργοδοσία οφείλει στους εργαζόμενους δεδουλευμένα δεκάδων χιλιάδων ευρώ.

Καταλήγει λέγοντας ότι η κατάσταση που έχει πλήξει την πόλη και τον κλάδο της κλωστοϋφαντουργίας οφείλεται στην ανάπτυξη που προωθούν οι επιχειρηματίες, οι κυβερνήσεις και οι ενώσεις τους, όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία για χρόνια προωθούσε αναποτελεσματικές πολιτικές.

Αυτό το λουκέτο είναι ακόμα ένα στην σειρά των μεγάλων λουκέτων στον χώρο της κλωστοϋφαντουργίας, ενός βιομηχανικού κλάδου που είχε οδηγήσει κάποτε την ανάπτυξη της Ελλάδας αλλά που μετά για πολλούς λόγους και ειδικότερα οι πιέσεις από το εξωτερικό και την ΕΕ (χωρίς να υπάρχει καμία προστασία και αντίδραση από το εγχώριο πολιτικό σύστημα) έχει οδηγήσει σε μαράζωση ενός οικονομικού παραγωγικού πνεύμονα.

Αν οι πετρελαιοπαραγωγικές χώρες είχαν τον δικό τους “μαύρο χρυσό” που τις βοήθησε να γίνουν πλούσιες, καθώς επί δεκαετίες η τιμή του πετρελαίου κρατήθηκε σε υψηλά επίπεδα, η Ελλάδα είχε αντίστοιχα τον δικό της “λευκό χρυσό”(!)

Αναφερόμαστε στο βαμβάκι, που επί πολλές δεκαετίες είχε ιδιαίτερα σημαντικό ρόλο στην ελληνική οικονομία, ενώ αποτελούσε την κύρια πηγή πλούτου για ορισμένες περιφέρειες και ιδιαίτερα τη Θεσσαλία. Αυτό συνέβαινε γιατί το εξαιρετικής ποιότητας ελληνικό βαμβάκι αποτελούσε την πρώτη ύλη μιας ιδιαίτερα ανθηρής βιομηχανίας, εκείνης της κλωστοϋφαντουργίας, ενώ μεγάλες ποσότητες πωλούντο και συνεχίζουν να πωλούνται στο εξωτερικό.

Μάλιστα, δεν είναι υπερβολή αν λεχθεί ότι μερικές εταιρείες της κλωστοϋφαντουργίας αποτελούσαν στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’80 το “βαρύ πυροβολικό” της εγχώριας χρηματιστηριακής αγοράς.

Ας μνημονεύσουμε μερικά ονόματα εταιρειών (στην παρένθεση οι πωλήσεις έτους 1987, σε εκατ. δρχ.), κλωστοϋφαντουργικές, υφασμάτων και ενδυμάτων: Άριστον, Πειραϊκή – Πατραϊκή (39.497, είχε υπαχθεί στον ΟΑΕ), Βόμβυξ, Δημητριάδης (558), Ελφίκο (967), Εριοϋφαντουργική (333), Καμσίζογλου (1.102), Νάουσα (8.206), Λέκκας (1.502), Μακεδονικά Κλωστήρια (3.000), Μερινός, Νηματεμπορική (816), Αιγαίον (15.803), Ανατόλια, Fintexport, ΕΤΜΑ (6.595), ΓΕΠΑ.

Η είσοδος της ελληνικής οικονομίας στην ΕΟΚ, μετά το 1981, είχε σαν αποτέλεσμα να αλλάξουν σταδιακά οι πολιτικές στήριξης συγκεκριμένων αγροτικών προϊόντων, όπως του Βαμβακιού που σε συνδυασμό με τις κρατικές πολιτικές αδιαφορίας οδήγησαν σε μαζικά λουκέτα.

Για παράδειγμα, το τραπεζικό σύστημα θα μπορούσε εγκαίρως να διαγνώσει την ανάγκη κατάλληλου στρατηγικού επενδυτή για τις πλέον σημαντικές από τις εταιρείες, που θα λάμβανε τις κατάλληλες πρωτοβουλίες για τη μετάπτωση στα νέα δεδομένα. Αντ’ αυτών, λειτούργησε με φοβικό και ευθυνόφοβο τρόπο, συμβάλλοντας έτσι στην επιτάχυνση εξελίξεων που ήταν κατά κανόνα μοιραίες για τις επιχειρήσεις του κλάδου.

Το κράτος δεν διαμόρφωσε τις κατάλληλες πολιτικές στήριξης του κλάδου, με ειδικές βιομηχανικές πολιτικές και αναπτυξιακούς νόμους και τα αποτελέσματά τους φαίνονται μέχρι τώρα.

Βέβαια στην κυβέρνηση μιλούν για αναπτυξιακά “θαύματα” και ότι μας “ζηλεύουν” στην Ευρώπη αλλά η πραγματικότητα είναι διαφορετική και όχι υπέρ της ελληνικής οικονομίας.