Gold Switzerland: «Η νέα γενιά κληρονόμησε έναν εφιάλτη χρέους και θα υποφέρει»

H Gold Switzerland, θεωρεί με νέα της έκθεση ότι είναι τεράστιος ο αντίκτυπος των δυνάμεων του παγκόσμιου και εθνικού χρέους, και πλέον αφορά το μέλλον των επόμενων γενεών.

«Δυστυχώς, η νέα γενιά γεννήθηκε δεμένη με μια σφαίρα χρέους δεμένη στους αστραγάλους της.

Η νέα γενιά κληρονόμησε έναν εφιάλτη χρέους…» αναφέρει η Gold Switzerland η οποία σχεδόν κάθε εβδομάδα προειδοποιεί για αυτά που θα έρθουν στις δυτικές οικονομίες μέσα στα επόμενα χρόνια, πιθανότατα και μήνες.

«Όταν ένα άλλοτε σπουδαίο έθνος όπως οι ΗΠΑ φτάνει στο σημείο να έχει χρέος προς ΑΕΠ στο ύψος του 120%+, με τον εθνικό ισολογισμό του να έχει τρισεκατομμύρια περισσότερες μη χρηματοδοτούμενες υποχρεώσεις (210 τρισεκ.) από ό,τι έχει περιουσιακά στοιχεία, και όταν το Γραφείο Προϋπολογισμού του Κογκρέσου ομολογεί ότι ο προϋπολογισμός για το πρόγραμμα κοινωνικής ασφάλισης και του Medicare θα εξαντληθεί μέχρι το 2030, εκτός εάν τυπωθούν περισσότερα χρήματα, θα πρέπει να ανησυχούμε.

Επιπροσθέτως, όταν ο κάτοχος του παγκόσμιου αποθεματικού νομίσματος παρουσιάζει δίδυμα ελλείμματα (προϋπολογισμού και εμπορικό έλλειμμα) 3 τρισεκ. δολ. και μετράει εσφαλμένα τον πραγματικό πληθωρισμό για να επιτύχει μια προσεκτικά κρυμμένη αρνητική πραγματική απόδοση στα IOU του, δεν θα πρέπει να ανησυχούμε μόνο για τους λογαριασμούς που πρέπει να πληρώσουμε (και ποιος τους πληρώνει), αλλά και να λάβουμε υπόψη το στειρωμένο προφίλ των «δολαρίων» που χρησιμοποιούνται για να τους πληρώσουν.

Το παρελθόν ευδοκιμεί, το μέλλον υποφέρει»

Σύμφωνα με την Gold Switzerland, οι παλαιότερες γενιές έχουν ευδοκιμήσει – κυρίως λόγω των εξαιρετικά χαλαρών νομισματικών πολιτικών που διόγκωσαν χρέη και δημιούργησαν φούσκες, προβαίνοντας σε φεουδαρχικές, ουχί καπιταλιστικές, μεταφορές πλούτου, με εντελώς μυωπικές πολιτικές – αυτό δεν είναι μύθος αλλά γεγονός.

Και όπως γνωρίζει κάθε νηφάλιος οικονομολόγος ή στοχαστής από τον David Hume, τον von Mises ή ακόμα και τον Reinhart και τον Rogoff μέχρι τον Mark Twain ή τον Ernest Hemingway, «Ένα έθνος που ζει με χρέη για δεκαετίες χαράς αφήνει την επόμενη γενιά με δεκαετίες πόνου – που πληρώνεται με υποτιμημένο νόμισμα».

Επί γενιές, οι οικονομίες μεθούσαν με χρέος σε επίπεδα πολύ πέρα από το εθνικό τους εισόδημα.

Εν ολίγοις, οι προηγούμενες γενιές απολάμβαναν το μαρτίνι της Fed ή της ΕΚΤ ενώ οι επόμενες μένουν να αντιμετωπίσουν το hangover.

Σε αυτό το πλαίσιο η Gold Switzerland επισημαίνει κάποια δεδομένα, που είναι αμείλικτα:

Απληστία: «Όταν ο παππούς μου ήταν στέλεχος στη Ford πολύ πριν από τη γέννησή μου, η συνολική αναλογία αμοιβών από Διευθύνοντα Σύμβουλο προς εργαζόμενο για τις μεγαλύτερες εισηγμένες εταιρείες ήταν 20 προς 1.

Σήμερα, αυτός ο δείκτης έχει εκτιναχθεί σε 340 προς 1. Και στην περίπτωση των ανώτατων στελεχών της Amazon, η αναλογία είναι μια εκπληκτική αναλογία 6.474 προς 1.

Και πάλι, είμαι καπιταλιστής, αλλά αυτή η ανισότητα πλούτου και η απληστία του c-suite δεν είναι προϊόντα δίκαιων όρων ανταγωνισμού και ίσης πρόσβασης σε πιστώσεις ή γνήσιου καπιταλιστικού ανταγωνισμού» αναφέρει ο αναλυτής της Gold Switzerland.

Ο Scott Galloway την περιέγραψε ως μια γενιά που επικεντρώνεται στην «αύξηση των αποζημιώσεων με ταυτόχρονη μείωση της λογοδοσίας», όπως φαίνεται και από τον ετήσιο μισθό των 34 εκατομμυρίων δολαρίων του διευθύνοντος συμβούλου της Boeing.

Χρηματιστήρια: «Αλλά, ας μην ξεχνάμε τον τόσο στημένο χώρο ανταγωνισμού του αμερικανικού χρηματιστηρίου, του οποίου το 90% του πραγματικού πλούτου του ανήκει στο κορυφαίο 10% του πληθυσμού, το μεγαλύτερο μέρος του οποίου ενηλικιώθηκε στην προαναφερθείσα γενιά της «απληστίας».

Αυτή η επίδραση του πλούτου οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στις κυβερνήσεις που δεν άφησαν ποτέ τις αγορές να καταρρεύσουν.

Οι πολιτικές, από τη διάσωση των τραπεζών (σοσιαλισμός της Wall Street) μέχρι το τρέχον οξύμωρο αφήγημα της «ανάπτυξης με βάση το χρέος» (35 τρισεκ.) έχουν οδηγήσει στη μεγαλύτερη εισοδηματική ανισότητα και τη ραγδαία φτωχοποίηση στην παγκόσμια ιστορία.

Οι δύο τελευταίες γενιές των ΗΠΑ, βγάζουν λιγότερα χρήματα σε βάση προσαρμοσμένη στον πληθωρισμό, ενώ το κόστος διαβίωσής τους από τη μη οικονομικά προσιτή στέγαση έως τα τρομακτικά στημένα δίδακτρα (υποδουλωμένες από το χρέος) αυξάνεται.

Κάποτε, η μέση τιμή κατοικίας ως προς το εισόδημα του πρώτου έτους ήταν 4,4x, σήμερα είναι 8,5x.

Για πρώτη φορά στην αμερικανική ιστορία, οι 30χρονοι δεν τα πάνε τόσο καλά όσο οι γονείς τους στα 30, γεγονός που υποδηλώνει ότι το κοινωνικό συμβόλαιο από τη μια γενιά στην άλλη έχει πλέον επίσημα σπάσει.