Χωρίς την εθνική ευαισθησία και την ιστορική μνήμη του παρελθόντος

Οι προηγούμενες εμπειρίες διακυβέρνησης διαφορετικών κομματικών σχηματισμών, μάς έκαναν να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι υπάρχουν δύο τρόποι για να αντιδράσει μια εξουσία στα γεγονότα: να εκδηλώσει άμεσα τη στάση της απέναντι σε αυτά ή να το κάνει ετεροχρονισμένα αφήνοντας να κατασταλάξουν, να ξεκαθαριστούν αυτά πριν να επέμβει.

Τον δεύτερο τρόπο, της ”ώριμης” αντίδρασης, επιλέγουν συνήθως οι εκάστοτε κυβερνώντες στα θέματα Εξωτερικής πολιτικής, ίσως γιατί είναι σύνθετα και αναμορφώνονται στην πορεία. Ο κίνδυνος στη συγκεκριμένη περίπτωση, είναι να τρέχουν πίσω απ’ τα γεγονότα οι ”φύλακες” ως Επιμηθείς και όχι ως Προμηθείς κυβερνώντες .

Αυτό το τελευταίο βολεύει ιδιαίτερα την Τουρκία, βέβαια, γιατί ακολουθεί την πρώτη τακτική (της σπουδής και της αυτόματης στάσης) με σκοπό να διαμορφώσει τετελεσμένα πριν να γίνει αντιληπτή απ’ τους άλλους.

Με τον τρόπο αυτό μας αιφνιδίασε και συνεχίζει να μας αιφνιδιάζει εφαρμόζοντας μεθόδους λαθροδιακίνησης στον Έβρο (όπου η κατάσταση τείνει να γίνει ανεξέλεγκτη) και το Αιγαίο, όπου εντείνονται οι προσπάθειές της να προωθήσει τους εργαλειοποιημένους μετανάστες και πρόσφυγες, για να εξουδετερώσει τις αντιστάσεις στα θαλάσσια σύνορά μας.

Αιφνιδίασε όμως και την Κύπρο στην προσπάθειά της να επιβάλει τετελεσμένα επί του εδάφους πριν από οποιαδήποτε συζήτηση για το Κυπριακό. Είναι γνωστές, άλλωστε, οι κινήσεις τακτικισμού της Τουρκίας που συνοδεύονταν μέχρι πρότινος από παράνομες και αυθαίρετες ενέργειες στην ΑΟΖ της Μεγαλονήσου.

Γνωστές είναι και οι πρωτοβουλίες της για το άνοιγμα των Βαρωσίων. Πρωτοβουλίες που εκδηλώθηκαν τη μέρα επίσκεψης του Μεβλούτ Τσαβούσογλου στη Βόρεια Κύπρο (30/6/’21) και θα ολοκληρωθούν προσεχώς με τον εποικισμό της Αμμοχώστου.

Τον επίσημο εποικισμό της ”περίκλειστης πόλης” στις 20 Ιουλίου (θλιβερή επέτειο συμπλήρωσης 47 χρόνων από την εισβολή του Αττίλα), επ’ ευκαιρία της επίσκεψης-πρόκλησης στο νησί του Ταγίπ Ερντογάν ο οποίος προτίθεται να εγκαινιάσει τη βάση των τουρκικών drowns στο Λευκόνοικο, δήμο της επαρχίας Αμμοχώστου.

Και είναι, πράγματι, πρόκληση η επίσκεψη του Τούρκου ”σουλτάνου” εκεί, γιατί – πέραν της βάσης των drowns και του ”κατακτητικού” χαρακτήρα της επίσκεψης που θα μεταφέρει ο ίδιος λεκτικά και δια του ύφους του, θα συνοδεύεται κι από την πρόθεση των κατοχικών αρχών να ζητήσουν απ’ τους Ελληνοκύπριους Αμμοχωστιανούς να επιστρέψουν στην πόλη τους, για να διεκδικήσουν τις κατεχόμενες περιουσίες τους μιας και αυτή θα βρίσκεται υπό τουρκική διοίκηση πλέον…

Όπερ σημαίνει ότι οι Τούρκοι, για να περιορίσουν τις διεθνείς αντιδράσεις λόγω εποικισμού της περιοχής, επιδιώκουν να φανούν… ”μεγαλόψυχοι” στους Ελληνοκύπριους ξεριζωμένους κατοίκους νομιμοποιώντας την κατοχή του βόρειου τμήματος του νησιού δια της υπογραφής τους.

Δια της παραλαβής του αντιτίμου των περιουσιών, δηλαδή, εκείνων που θα προσφύγουν δικαστικά με αίτημα τη διεκδίκηση αποζημίωσης στο όνομα των χαμένων ιδιοκτησιών τους.

Πανουργία τέχνας κατεργάζεται, για να παραφράσω μια ρήση του αρχαίου Έλληνα ποιητή του 3αι. π Χ Θεόκριτου. Και η πανουργία των Τούρκων συνοδεύεται από τόνους θρασύτητας προκαλώντας μεγάλο δίλημμα στην ελεύθερη Κύπρο.

Την Κύπρο η οποία παρακολουθεί αμήχανη τη διαμόρφωση τετελεσμένων, καθώς απ’ τον περασμένο Οκτώβριο ήδη ξεκίνησαν έργα οι Τούρκοι προς ολοκλήρωση του σχεδίου τους για τον σταδιακό εποικισμό των Βαρωσίων, όπου δεσπόζει η ”περίκλειστη” πόλη-φάντασμα της Αμμοχώστου.

”Και εμείς, τι κάνουμε εμείς – η Ελλάδα, οι Έλληνες, που είμαστε δυο σώματα σε μια ψυχή με την ”Μικρή Ελλάδα” της Ανατολικής Μεσογείου;” θα αναρωτιέστε δικαιολογημένα.

Εμείς ποντιοπιλατίζουμε όπως πάντα, θα σας έλεγα με ειλικρίνεια, αφήνοντας την μικρών δυνατοτήτων κυπριακή κυβέρνηση και τις διπλωματικές υπηρεσίες της Κυπριακής Δημοκρατίας ”να βγάλουν το φίδι απ’ την τρύπα”.

Να αποφασίσουν, δηλαδή – μετά από…. ώριμη σκέψη (καθώς είναι σε βάση συλλογής… πληροφοριών και αποκωδικοποίησης των προθέσεων της Άγκυρας) – για το σχέδιο αντίδρασης στη δράση των Τούρκων στο κατεχόμενο 37% της Κύπρου.

”Φέξε μου και γλίστρησα” δηλαδή η κατάσταση, την ώρα που οι Τούρκοι το παίζουν ”ψευτομεσίτες” στην Κύπρο στοχεύοντας – με ή χωρίς λύση του Κυπριακού – να αποκτήσουν τον στρατιωτικό και πολιτικό έλεγχο του κατεχόμενου τμήματος (με βλέψεις και στο ελεύθερο) έχοντας τις πλάτες της Βρετανίας με την οποία επέλεξε να διαβουλεύεται η Τουρκία ήδη από τον Μάρτη του ’20.

Οχτώ μήνες μετά από τότε, με αφορμή τη θλιβερή επέτειο ανακήρυξης του ψευδοκράτους, ο Ερντογάν είχε επισκεφτεί την περιοχή και είχε δώσει εντολή για έργα προετοιμασίας που θα μεταμόρφωναν τα ”περίκλειστα” Βαρώσια (απ’ το λιμάνι της Αμμοχώστου έως την παραλία ”Γλώσσα”) σε κατοικήσιμη περιοχή με νέα έργα, δίκτυα ηλεκτροδότησης και ύδρευσης, πριν τον εποικισμό τους.

Έκτοτε δεν άλλαξαν και πολλά πράγματα σε Ελλάδα και Κύπρο. Ή, μάλλον, άλλαξαν προς το χειρότερο (σε επίπεδο Εξωτερικής πολιτικής), αν εξαιρέσει κανείς το μικρό φωτεινό μετέωρο αντίστασης στην λαθρομεταναστευτική εισβολή τον Μαρτίου του ’20 στον Έβρο και την αντίσταση της Κυπριακής Δημοκρατίας στις άθλιες επιθέσεις Τούρκων, Γερμανών και Ελλήνων.

Των Ελλήνων ”προθύμων” της δημοσιογραφίας, συγκεκριμένα, που μιλούσαν μέσα απ’ τα άρθρα τους ”αντικυπριακά” σιγοντάροντας την απόφαση της ελληνικής κυβέρνησης να συνομιλεί με την κατοχική δύναμη για καθαρά συμφεροντολογικούς λόγους.

Κι αυτό φάνηκε όταν η Αθήνα (που ακολουθεί κατά γράμμα την ”πολιτική του κατευνασμού” πετώντας στον κάλαθο των αχρήστων το ”ενιαίο αμυντικό δόγμα Ελλάδας-Κύπρου”) αρκέστηκε τότε στην αποχώρηση του Oruc Reis απ’ το Καστελόριζο, για να εξασφαλίσει τα ”ήρεμα νερά” στο Αιγαίο έστω και καθυστερημένα αδιαφορώντας για το αν το Barbaros και το Yavuz συνέχιζαν να ”τρυπούν” την ΑΟΖ της Κύπρου, ενώ τα τουρκικά πολεμικά την είχαν περικυκλώσει…

Αλλά, θα μου πείτε, ποιος νοιάζεται πλέον για την Κυπριακή Δημοκρατία από τους πρώην και νυν κυβερνητικούς Αξιωματούχους μας; Ποιος νοιάζεται απ’ αυτούς για το γεγονός ότι η Τουρκία εξακολουθεί να κατέχει το 40% σχεδόν του εδάφους της και εποφθαλμιά να κάνει δική της και την ελεύθερη Κύπρο;

Δεν νοιάζεται κανείς ή νοιάζονται ελάχιστοι γιατί οι πιο πολλοί των κυβερνήσεων του ”χθες” και του σήμερα είναι αμνήμονες. Έχουν ξεχάσει το ”ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ” προ πολλού, γιατί έχασαν προ πολλού την εθνική τους ευαισθησία. Και η εθνική τους ευαισθησία πάει πακέτο με την ηθική ευαισθησία (που είναι εμφανώς ”στομωμένη”*) και με την ιστορική μνήμη τους.

Τα δεδομένα αυτά επιβεβαιώνουν πανηγυρικά ότι πορευόμαστε σαν λαός και σαν εξουσία χωρίς την εθνική ευαισθησία και την ιστορική μνήμη του παρελθόντος μας. Κι αυτό εξηγεί αναντίλεκτα** γιατί η χώρα μας είναι εθνικά… ”ευέλικτη” στην προοπτική εκποίησης των ”ασημικών” της στο Αιγαίο (βλ. ”συνεκμετάλλευση”-Χάγη).

Εξηγεί και τη σιωπή της κυβέρνησης στο δημοσίευμα της Yeni Şafak ότι ”Η Ελλάδα βγάζει προς πώληση ορισμένα νησιά της (Ρήνεια, Τριάδα, Άγιος Αθανάσιος, Κάτω Αντικέρι Αμοργού, νήσος Μακρή Ρόδου), για να αντιμετωπίσει την οικονομική κρίση, στο πλαίσιο των real estate μικρών ελληνικών νήσων, κάποια από τα οποία ”πωλούνται μόνο σε Ευρωπαίους πολίτες γιατί βρίσκονται κοντά σε στρατιωτικές δομές”.

Αλλά βέβαια, ξέχασα. Έχουμε τόσα νησιά στο Αιγαίο, που – και να χάσουμε μερικά απ’ αυτά – τα υπόλοιπα μας φτάνουν και μας περισσεύουν, όπως έλεγε από το βήμα της Βουλής ο ”γενναιόδωρος” πρώην ΥΦΕΠΘ του ΣΥΡΙΖΑ Κώστας Ζουράρις.

Εκτός κι αν προστεθούν σε αυτά, για κακή τύχη της Ελλάδας, τα ”γκριζοποιημένα” απ’ τους γείτονες της απέναντι όχθης 152 νησιά, νησίδες και βραχονησίδες μας, που έχουν οικειοποιηθεί ήδη σε ανιστόρητους χάρτες οι Τούρκοι, οπότε θα μείνουμε με το μισό Αιγαίο δικό μας και χαμένο ένα κομμάτι Ελληνισμού απ’ την αιγαιοπελαγίτικη κοιτίδα του…

Λεξιλόγιο: *Στομωμένη: (μτφ) φυλακισμένη, ** Αναντίλεκτα: αναμφισβήτητα

Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)