”Ενός κακού μύρια έπονται” έλεγε ο αρχαίος τραγικός ποιητής Σοφοκλής. Και αυτό επικαιροποιείται επικίνδυνα στις μέρες μας επιβεβαιώνοντας ότι τα λάθη ή οι παραλείψεις στην Εξωτερική πολιτική μας εκτρέφουν το ισλαμοφασιστικό καθεστώς της Τουρκίας μετατρέποντας σε ρουτίνα τις ασκήσεις επιθετικότητας σε βάρος της Ελλάδας και της Κύπρου.
Αν λάβουμε υπόψη μας μάλιστα ότι τα λάθη στην ελληνοϊταλική και την ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία τα εκμεταλλεύτηκε αστραπιαία το καθεστώς Ερντογάν επικαλούμενο τις ελληνικές θέσεις για μειωμένες επήρειες, ευθυδικία και αλιευτικές ζώνες, τότε θα καταλάβουμε πολλά…
Θα καταλάβουμε από πού αντλεί τόσο θράσος ο Τούρκος ”σουλτάνος”, για να φτάσει να ζητά ”σήμερα” – δια των αγγελιοφόρων του σε Ελλάδα και Κύπρο – συμμόρφωση της χώρας μας ”στις αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΣΔΑ) που προστατεύουν τις ελευθερίες της τουρκικής μειονότητας”, με αφορμή την απόρριψη του αιτήματος από τον Άρειο Πάγο μειονοτικών συλλόγων της Θράκης οι οποίοι είχαν αιτηθεί το δικαίωμα χρήσης του όρου ”τουρκικός” στην ονομασία τους.
Θα καταλάβουμε από πού αντλεί τόσο θράσος ο… ειρηνοποιός και φιλάνθρωπος Ταγίπ Ερντογάν, για να ζητά συμμόρφωση της Ελλάδας στις ανθρωπιστικές υποχρεώσεις της τη στιγμή που αυτή ασκεί απ’ το 1991 – με νόμο του κράτους – πολιτική ισονομίας και ισοπολιτείας μεταξύ χριστιανών και μουσουλμάνων στη Θράκη προτάσσοντας έναντι όλων τα ανθρώπινα δικαιώματα, σε αντίθεση με την Τουρκία που διαχρονικά τα παραβιάζει.
Και επειδή τα παραβιάζει, έχει καταγγελθεί επανειλημμένα διεθνώς για σειρά θεμάτων που σχετίζονται με αυτά και έχουν σαν θύματά τους όχι μόνο μειονοτικούς πολίτες, αλλά και γηγενείς. Άλλωστε αυτό επιβεβαιώθηκε και πρόσφατα στην τελευταία (καταγγελτική) έκθεση των ΗΠΑ (31/3/’21) με βαρύτατο κατηγορητήριο για την μονίμως υποτροπιάζουσα Τουρκία.
Κατηγορητήριο που περιλαμβάνει δολοφονίες, βασανιστήρια και παράνομες συλλήψεις δεκάδων χιλιάδων ”Γκιουλενιστών” (πολιτικών αντιπάλων του Τούρκου Προέδρου), μεταξύ των οποίων είναι πολιτικοί, στρατιωτικοί, δικηγόροι, δημοσιογράφοι, συγγραφείς και όσοι γενικά τολμούν να υπερασπιστούν στην Τουρκία τα δικαιώματα του ανθρώπου.
Αλλά είπαμε, αυτά τα… χωνεύει αμάσητα η τουρκική πραγματικότητα δίνοντας την ευκαιρία στο ερντογανικό καθεστώς να εστιάσει την προσοχή και την επιθετική του δραστηριότητα στα κενά ανασφάλειας που δημιουργούμε στο έδαφός μας εμείς οι Έλληνες από λάθη της Εξωτερικής πολιτικής μας.
Λάθη που επιτρέπουν στην Τουρκία — με βάση τις προβληματικές συμφωνίες μας με Ιταλία (μειωμένη επήρεια στην οριοθέτηση των θαλασσίων συνόρων για τα νησιά του Ιονίου, τις Στροφάδες και τα Διαπόντια) και Αίγυπτο (κουρεμένη ΑΟΖ Κρήτης, μισή Ρόδο και αδιάθετη τη θαλάσσια ζώνη – συμπεριλαμβανομένου του Καστελόριζου – μεταξύ του 28ου και 32ου Μεσημβρινού) — να διεκδικεί επανάληψη των ίδιων όρων και στην περίπτωση του Αιγαίου:
”Αρκεί η συμφωνία οριοθέτησης ΑΟΖ Ελλάδας – Τουρκίας να διαπνέεται από την ίδια φιλοσοφία που διαπνέονταν οι συμφωνίες Ελλάδος-Ιταλίας και Ελλάδας-Αιγύπτου”.
Λάθη που στη δεύτερη περίπτωση οφείλονται όχι στην επιπολαιότητά μας ή την αντεθνική οπτική μας, αλλά στην ραγιαδίστικη νοοτροπία μας και στο φόβητρο του casus belli των Τούρκων που μας έκανε να υπογράψουμε ημιτελή ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία και να απεμπολήσουμε το δικαίωμά μας για επέκταση των ΕΧΥ σε 12 νμ.
Με τα δεδομένα αυτά, αντιλαμβανόμαστε ποια είναι η αιτία άντλησης θράσους του ψευτοηγέτη του κατεχόμενου τμήματος της Κύπρου Ερσίν Τατάρ ο οποίος χαρακτήρισε για άλλη μία φορά ”ειρηνευτική επιχείρηση” την τουρκική στρατιωτική εισβολή το 1974 στο νησί.
Και δεν είναι μόνο αυτό. Το ανδρείκελο του Ταγίπ Ερντογάν στα Κατεχόμενα επανέλαβε την κατάπτυστη πρόκληση του Τούρκου δημοσιογράφου Ozan Ceyhun της αγγλικής έκδοσης της Sabah το ’18, ο οποίος είχε γράψει πρώτος την αθλιότητα ότι ”η Ελλάδα χρωστάει το σημερινό δημοκρατικό της καθεστώς στην Τουρκία”.
”Όλα αυτά τα ‘λουλούδια’ του ισλαμοφασισμού”, θα μου πείτε (με πρώτα και κύρια αυτά που κατέχουν σήμερα θέσεις υψηλόβαθμων Αξιωματούχων στην τουρκική εξουσία), ”είναι τα βέλη στη φαρέτρα του Ερντογάν που αναδείχθηκαν σε… πραγματογνώμονες της ελληνοτουρκικής κρίσης με αφορμή το… colpo grosso του σουλτάνου το βράδυ της 15ης Ιουλίου 2016”.
Και έτσι είναι. Το βράδυ που ”γέννησε” το πραξικόπημα κατά του Τούρκου Προέδρου και άνοιξε (μετά την καταστολή του) μια νέα σελίδα στη διακυβέρνηση της Τουρκίας από το AKP έφερε στην επιφάνεια της μεταπραξικοπηματικής κυβέρνησης Ερντογάν την νομενκλατούρα του κόμματός του.
Χάρη σ’ αυτήν απέκτησε ο Τούρκος Πρόεδρος πολιτικές αντοχές, αλλά η διακυβέρνησή του έγινε πιο αυταρχική, πιο αντιδημοκρατική και πιο φιλοπόλεμη από ποτέ, παρ’ όλο που ο ίδιος την ”βάφτισε” πρόσφατα ”ευλογημένη”…
Τις πολιτικές αντοχές του όμως ο Ταγίπ Ερντογάν δεν τις οφείλει μόνο στην νομενκλατούρα του AKP και την παγίδα που έστησε στους πολιτικούς του αντιπάλους μέσω του ”σικέ” πραξικοπήματος του ’16, αλλά και σε ένα άλλο στρατηγικό πλεονέκτημα της πολιτικής εφεδρείας του:
Στο γεγονός ότι – με το ισλαμοφασιστικό κατεστημένο στο πλευρό του – ο ”σουλτάνος” εξασφάλισε εξαρχής (και αρχή γι’ αυτόν είναι η ώρα έναρξης της… κίνησης εναντίον του) τα νώτα του και πέρασε σαν θέσφατο στο λαό του την άρνηση λογοδοσίας στην κοινωνία και την ισχνή αίσθηση ευθύνης του καθεστώτος του απέναντί της, παρά τις συνεχείς αντιδράσεις της τουρκικής αντιπολίτευσης.
Έτσι, ανενόχλητος από εσωτερικές αναταράξεις (κάποιες απ’ τις οποίες απέφυγε με την απομάκρυνση από τη θέση του του διορισμένου απ’ τον ίδιο ως πρύτανη του πανεπιστημίου του Βοσπόρου Μελίχ Μπουλού, η τοποθέτηση του οποίου είχε προκαλέσει διαδηλώσεις για μήνες και συλλήψεις εκατοντάδων φοιτητών), έριξε όλο το βάρος στο δίδυμο Ελλάδα-Κύπρος.
Στο δίδυμο των γειτονικών χωρών της Τουρκίας που παρεμποδίζει την αίσια έκβαση της αναθεωρητικής στρατηγικής της ”Γαλάζιας Πατρίδας” (η οποία τείνει να εξελιχθεί σε Πυρηνική). Στρατηγικής που προϋποθέτει ”συνεκμετάλλευση” στο Αιγαίο (”καζάν καζάν” μοιρασιά, δηλαδή) και κυριαρχία στην Ανατολική Μεσόγειο με διχοτομημένη την Κύπρο, μέχρι να έρθει η ώρα της εδαφικής προσάρτησης του υπό κατοχή βόρειου τμήματός της στην τουρκική κυριαρχία.
Για να τα πετύχει όλα αυτά ο Ταγίπ Ερντογάν, έχει αρχίσει ήδη να κάνει τα επόμενα βήματα του σχεδίου εθνικής πολιτικής του, το οποίο περιλαμβάνει:
1. Την πρόταση των Τουρκοκυπρίων περί διχοτόμησης της Κύπρου, που ήδη υποβλήθηκε στην πενταμερή Διάσκεψη της Γενεύης για το Κυπριακό (Απρίλιος ’21).
2. Τη δημιουργία βάσης στο Λευκόνοικο (περιοχή των κατεχομένων της Κύπρου) για μη εξοπλισμένα και εξοπλισμένα μη επανδρωμένα αεροσκάφη [İHA και SİHA]. Βάσης για drones, δηλαδή, που θα εγκαινιάσει στις 20 Ιουλίου επ’ ευκαιρία της συμμετοχής του στις εκδηλώσεις της ”ΤΔΒΚ” για την 47η επέτειο της τουρκικής εισβολής.
3.Την επιστολή στον ΓΓ του ΟΗΕ Αντόνιο Γκουτέρες υπογεγραμμένη από τον Feridun Sinirlioğlu (Μόνιμο Αντιπρόσωπο της Άγκυρας στα Ηνωμένα Έθνη) – τρεις μέρες πριν την επέτειο εισβολής στην Κύπρο και κόντρα στο ”ήσυχο καλοκαίρι” το οποίο υποτίθεται κέρδισε στις 14 Ιουνίου στις Βρυξέλλες ο Έλληνας πρωθυπουργός (Σύνοδος Κορυφής του ΝΑΤΟ) – μέσω της οποίας η Άγκυρα θέτει θέμα ΑΟΖ και ζητάει επίσημα την αποστρατιωτικοποίηση των ελληνικών νησιών.
Οι βασικές αιτιάσεις της στην επιστολή είναι: 1. Η εγγύτητα των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου (με συγκεκριμένη αναφορά στο Καστελόριζο) στα τουρκικά παράλια (θεωρία ”περί εγγυτέρων νήσων”), 2. Η παραβίαση των Συνθηκών της Λωζάνης [1923] και των Παρισίων [1947]) και 3. Το γεγονός ότι:
”Αυτά αποτελούν απειλή για την ασφάλεια της και για την Ειρήνη στην περιοχή” και ότι ”αν η Ελλάδα δεν τηρήσει τις υποχρεώσεις της που προκύπτουν από τις Συνθήκες, τότε δε θα μπορεί “να διεκδικεί κυριαρχικά δίκαια δικαιώματα των νησιών που περιλαμβάνουν και τον καθορισμό θαλάσσιων ζωνών”…
Ποια είναι η δική μας, η ελληνική θέση και στάση έναντι όλων αυτών που φανερώνουν οργασμό δραστηριοτήτων εν μέσω του θέρους από την τουρκική πλευρά; Η σιωπή, η ακινησία, η απραξία, μέχρι στιγμής τουλάχιστον και με δεδομένη την καταλυτική σημασία του χρόνου στην Εξωτερική πολιτική.
Αυτήν τη φορά το πρόσχημα είναι λογικοφανές, άρα δικαιολογημένο. Μόνο που η πανδημική κρίση (γιατί αυτή είναι το πρόσχημα) αντιμετωπίζεται από την κυβέρνηση όχι μόνο σαν υγειονομική απειλή (όπως είναι χωρίς αμφιβολία), αλλά σαν ευκαιρία για ”κουκούλωμα” των σε βάρος μας εξελίξεων στα εθνικά μας θέματα με επίκεντρο τις διεκδικήσεις των Τούρκων σε Αιγαίο και Κύπρο…
Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)
