Σίγουρα αυτό που βιώνουμε σήμερα είναι το απάνθισμα λανθασμένων πολιτικών που εφαρμόστηκαν στην Ελλάδα τα πολλά τελευταία χρόνια με ”πεδίο βολής” τα εθνικά θέματα και άξονες… εξορθολογισμού της Εξωτερικής πολιτικής μας τον ”κατευνασμό” και τον ”νεορεαλισμό”.
Όπως αποδείχθηκε τελικά, οι κατ’ ευφημισμόν όροι δεν μπόρεσαν να γλυκάνουν την παταγώδη αποτυχία της πολιτικής που τους χρησιμοποίησε σαν περίβλημα. Της πολιτικής της εξαπάτησης και της υφέρπουσας διπλωματικής ήττας.
Γιατί ήττα είναι να βαφτίζουμε ”εθνική αδιαλλαξία” το ύψιστο χρέος μας να υπερασπιστούμε με αποφασιστικότητα τις ”κόκκινες γραμμές” των συνόρων μας. Ήττα είναι να ενδίδουμε στις φοβικές προειδοποιήσεις των Τούρκων για τετελεσμένα.
Ήττα είναι να επιλέγουμε, αντί του δρόμου του καθήκοντος και της φιλοπατρίας, το δρόμο που θα μας βγάλει στα Σούσα και τον ”Αρταξέρξη”. Το δρόμο που επιλέγουν οι αργυρώνητοι, οι τυχοδιώκτες και οι μισθοφόροι…
Το δρόμο που μας υποδεικνύουν να ακολουθούμε οι εγχώριοι ”φύλακες του ραγιαδισμού” και οι ντυμένοι ”φίλοι” και ”σύμμαχοι” εχθροί μας. Το δρόμο των εθνικών υποχωρήσεων που δημιούργησε ”γκρίζες ζώνες” στο Αιγαίο και αποθράσυνε σε όλα τα μέτωπα τους Αττίλες του ’74 οι οποίοι διαφημίζουν, κραδαίνοντας το λάβαρο της τουρκικής εισβολής, την κατοχική εκμετάλλευση της Αμμοχώστου.
Όλα αυτά, που προδιαγράφουν δυσοίωνο μέλλον για την Ελλάδα, τα έχουμε ανεχτεί και αποδεχθεί ήδη με το να κρατάμε σε θέσεις εθνικής ευθύνης ανθρώπους ανεύθυνους. Ανθρώπους τύποις ”αρίστους και ”έγκριτους”, που είναι στην ουσία ματαιοσπούδαστοι και ανελλήνιστοι.
Και είναι ανελλήνιστοι γιατί οι ”πρακτικά εφικτές” και ”ρεαλιστικές” λύσεις τους εξυπηρετούν με τον καλύτερο τρόπο την τουρκική επεκτατική πολιτική σε βάρος μας επί τη βάσει της λογικής του Καραγκιόζη ”τα δικά μου δικά μου και τα δικά σου δικά μου”.
Εξυπηρετούν την τουρκική προπαγάνδα αναμασώντας τα περί ”συνεκμετάλλευσης” των υδρογονανθράκων του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου. Μια προπαγάνδα η οποία στηρίζεται στην αφελή αντίληψη ότι το μοίρασμα των κοιτασμάτων ανάμεσα σε Ελλάδα-Τουρκία θα μετατρέψει το Αιγαίο σε ”κοινή λίμνη” που θα αγκαλιάσει γεωπολιτικά, οικονομικά και πολιτιστικά αμφότερες.
Φευ!.. Οι ”άριστοι” των αρίστων από κυβέρνησης Κώστα Σημίτη μέχρι Κυριάκου Μητσοτάκη δεν έχουν καταλάβει ακόμη (ή παριστάνουν πως δεν καταλαβαίνουν σκεπτόμενοι ιδιοτελώς) ότι η Τουρκία δεν θέλει στην ουσία συνεκμετάλλευση, αλλά όλο το Αιγαίο δικό της.
Και αυτό το απέδειξε επανειλημμένα στέλνοντας μικρούς στόλους να αλωνίζουν στις ελληνικές θάλασσες (τις οποίες απεικονίζει σε χάρτες της ως τουρκικές) εξυπηρετώντας το σχέδιο δράσης των Ενόπλων Δυνάμεών της για αμφισβήτηση όχι μόνο των ακροτελεύτιων νησιών της ανατολικής μας Επικράτειας (με βάση τη θεωρία της ”περί εγγυτέρων νήσων”), αλλά και των θαλασσίων ζωνών μεταξύ 28ου-32ου Μεσημβρινού και όσων εκτείνονται δυτικά του 25ου και φτάνουν ως τις ακτές του Σουνίου…
Απέναντι σ’ αυτήν την άκρως επιθετική τουρκική πολιτική, εμείς – ”μπλεγμένοι στης ζωής τις αυταπάτες” – αναλώνουμε τον πολύτιμο εθνικό χρόνο μας με ερμαφρόδιτες συμφωνίες για ”ήσυχα καλοκαίρια”.
Αναλώνουμε τον πολύτιμο εθνικό χρόνο μας με τακτικές αναδίπλωσης στα πρότυπα της τακτικής υποχωρητικότητας και ενδοτισμού που είχε ”διδάξει” και εφαρμόσει με επιτυχία στα Ίμια ο Κώστας Σημίτης.
Έτσι φτάσαμε να τρέχουμε, ως σύγχρονοι Επιμηθείς, πίσω απ’ τις εξελίξεις (βλ. ”τουρκολιβυκή συμφωνία”) και να ζητάμε παρέμβαση των ΗΠΑ και του ΟΗΕ (για νομικούς κι όχι ουσιαστικούς λόγους) μετά από πρωτοβουλίες σε βάρος μας της Τουρκίας, τη στιγμή που γνωρίζουμε ότι εκκρεμούν αποφάσεις του Ηνωμένων Εθνών που δικαιώνουν την Κύπρο εδώ και 47 χρόνια…
Τη στιγμή που γνωρίζουμε ότι η επιστολή Δένδια (σχετικά με τις τουρκικές παράνομες ενέργειες στην περίκλειστη περιοχή των Βαρωσίων) προς τον Γάλλο ομόλογό του Jean-Yves Le Drian (ο οποίος έχει τον τρέχοντα μήνα την Προεδρία του Συμβουλίου Ασφαλείας) δεν μπορεί να ταρακουνήσει την Τουρκία και να την αναγκάσει να δεχθεί τα ψηφίσματα του Διεθνούς Οργανισμού για την Αμμόχωστο και, γενικότερα, την κατεχόμενη βόρεια Κύπρο.
Τη στιγμή που γνωρίζουμε ότι ο ΟΗΕ ”σφυρίζει” παράφωνα σε βάρος μας διαμορφώνοντας το αποτέλεσμα του ”αγώνα”, παρά την τελευταία αυστηρή ρητορική καταδίκης (χωρίς κυρώσεις) του Συμβουλίου Ασφαλείας κατά της από κοινού ανακοίνωσης του Τούρκου Προέδρου Ταγίπ Ερντογάν και του Τουρκοκύπριου ψευτοηγέτη Ερσίν Τατάρ για το άνοιγμα της περίκλειστης περιοχής των Βαρωσίων.
Η παραφωνία του Διεθνούς Οργανισμού έγκειται στο γεγονός ότι στις δύο τελευταίες εκθέσεις του για το Κυπριακό ο ΓΓ του Αντόνιο Γκουτέρες αποφεύγει την αναφορά ”σε δυο αυτοδιοικούμενες περιοχές” (Ε/Κ-Τ/Κ) και χρησιμοποιεί την ορολογία ”έμφυτα δικαιώματα (inherent rights) των δύο πλευρών”, φράση η οποία συγκαλύπτει εντέχνως τον όρο ”κυριαρχική ισότητα”.
Όρο που ενυπάρχει στο τελεσίγραφο Ερντογάν για αποδοχή (εκ μέρους Ελλαδιτών και Ελληνοκυπρίων) των νέων τουρκικών τετελεσμένων με βάση το ”ίσο διεθνές καθεστώς” της… διχοτόμησης. Και αυτό σημαίνει ότι, δια της πλαγίας, ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών (παρά τα περί του αντιθέτου λεγόμενά του) περνάει σε δεύτερη μοίρα τις πρώτες αποφάσεις του 1974 οι οποίες ζητούσαν την άμεση αποχώρηση των τουρκικών κατοχικών στρατευμάτων απ’ το κατακτημένο τμήμα της Κύπρου.
Με δεδομένα αυτά και άλλα πολλά, εμείς – σαν παπαγάλοι μαθητές που πάσχουν από ακρισία – συνεχίζουμε να πιπιλίζουμε την ελπίδα μας για λύση του Κυπριακού στον ΟΗΕ και να κλείνουμε μυστικές συμφωνίες με Αλβανία και Τουρκία για οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών μας στη Χάγη με πεδίο εκποίησης το Ιόνιο (θαλάσσιες ζώνες) και το Αιγαίο (νησιά-ενεργειακά-αγωγοί).
Η λέξη ”εκποίηση” εδώ δεν είναι καθ’ υπερβολήν ούτε, πολύ περισσότερο, ”λάσπη στον ανεμιστήρα” που κινητροδοτείται πολιτικά με σκοπό να σκιάσει την Εξωτερική πολιτική μας. Είναι μια σοβούσα κατάσταση, δυστυχώς, που εκκολάπτεται στα παρασκήνια, ενώ γνωρίζαμε εξ αρχής ότι οι συμφωνίες αυτές οδεύουν προς εθνικά ασύμφορες απολήξεις.
Κι αυτό γιατί η μεν πρώτη (Αλβανία) μάς ζητά για αντάλλαγμα την υπογραφή ”συνυποσχετικού αποζημίωσης για περιουσίες που τελούσαν υπό μεσεγγύηση από τον καιρό του πολέμου” [βλ. αποζημιώσεις πολλών δισεκατομμυρίων στους τσάμηδες, με συνοδευτικά εδαφικές διεκδικήσεις απ’ την Ελλάδα (Ηγουμενίτσα, Πάργα και άλλες περιοχές της Ηπείρου)].
Η δε δεύτερη (Τουρκία) μάς ζητά για αντάλλαγμα (προκειμένου να καθίσει στο Τραπέζι διαπραγματεύσεων της Χάγης) την αποστρατιωτικοποίηση των ελληνικών νησιών στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο (αίτημα που είχε κοινοποιήσει μέσω επιστολής στον ΟΗΕ πρότινος και δημοσιεύθηκε ήδη) και την υπογραφή συνυποσχετικού από μας, με το οποίο θέλει να δεσμεύσει το Διεθνές Δικαστήριο να εφαρμόσει την αρχή της ”ευθυδικίας”.
Να παρακάμψει, δηλαδή, τα κυριαρχικά δικαιώματα που μας παρέχει το Διεθνές Δίκαιο [Συνθήκες Λωζάνης (1923)-Παρισίων (1947) και η Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας (UNCLOS, 1982)] ”για λόγους αμοιβαίου συμφέροντος των δύο χωρών”…
Συμφέροντος αποκλειστικά δικού της, στην ουσία, επί τη βάσει της δόλιας λογικής του ”Τα εμά εμά και τα εσά εμά”. Όλα αυτά τα… ”συνυποσχετικά” που καλούμαστε να υπογράψουμε με παρέμβαση τρίτων [βλ. υπόδειξη στην Ελλάδα από Γερμανία και ΗΠΑ για αποστρατιωτικοποίηση των νησιών μας (Σεπτέμβριο του ’20), για να φτάσουμε στην… ”Ιθάκη” της Χάγης] συνιστούν, ασφαλώς, προσπάθεια απόσπασης κυριαρχικών δικαιωμάτων μας.
Με δεδομένο αυτό, η εκλεγμένη κυβέρνηση των Ελλήνων θα πρέπει να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων και να υπερασπιστεί τα εθνικά μας συμφέροντα οπλισμένη με πατριωτισμό, φιλότιμο και αποφασιστικότητα στη γραμμή της μη παραχώρησης σπιθαμής των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων σε κανέναν.
Γιατί, όπως είχα τονίσει σε παλαιότερο άρθρο μου, η μάνα ΕΛΛΑΣ δεν είναι αμπελοχώραφο κανενός Μητσοτάκη και Τσίπρα για να την εκποιήσουν… Δεν είναι ιδιοκτησία τους για να παζαρεύουν κρυφά ή φανερά την εκχώρηση δικαιωμάτων της φέρνοντας τον λαό προ τετελεσμένων.
Έχουν ορκιστεί να τηρούν απαρέγκλιτα το Σύνταγμα και να υπερασπίζονται τις Θερμοπύλες του έθνους από κάθε επιβουλέα. Να υπερασπίζονται τα εθνικά δίκαια χωρίς να υποχωρούν στις έξωθεν ή εγχώριες πιέσεις (”συμβουλευτικές” ενίοτε των ανιστόρητων του ενδοτισμού), οι οποίες δεν εκπροσωπούν σε καμιά περίπτωση τη λαϊκή βούληση, αλλά τα συμφέροντα των ξένων ”εντολέων” ή των εχθρών μας.
Ως εκ τούτου ΔΕΝ εξουσιοδοτούνται απ’ τους Έλληνες να συναινέσουν στην ‘καζάν-καζάν’ ”συνεκμετάλλευση” του Αιγαίου με τους Τούρκους, που σκοπό έχει – με τη σφραγίδα της Χάγης – να το μετατρέψει σε θάλασσα κοινής χρήσης χωρίς σύνορα από εκεί που είναι ”σφραγισμένη” ιστορικά και πολιτιστικά η ελληνικότητά του και έχει οριοθετημένες τις θαλάσσιες ζώνες του με βάση Διεθνείς Συνθήκες και Συμβάσεις.
Η ευθύνη της εξουσίας είναι βαριά. Πιο βαριά όμως είναι η ιστορική της ευθύνη που προϋποθέτει σεβασμό στον εαυτό μας και τα όσια και ιερά της πατρίδας μας τα οποία δεν παζαρεύονται και δεν χαρίζονται σε κανέναν όσο φοβικοί, αδύναμοι και δειλοί αν είναι οι πολιτικοί εκπρόσωποί μας, οι οποίοι έχουν δυστυχώς την ψευδαίσθηση ότι τα επικοινωνιακά ”ταρατατζούμ” μπορούν να απαλύνουν ακόμα και μια επονείδιστη εθνική ήττα…
Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)
