Το υδροκέφαλο κράτος, η κλιματική αλλαγή και η ευθυνοφοβία της εξουσίας

”Ξεφυλλίζοντας” τις σελίδες του ηλεκτρονικού Τύπου και ρίχνοντας φευγαλέες ματιές στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, δεν έχει παρά να διαπιστώσει κανείς ότι πολλοί από’ τους αναγνώστες-σχολιαστές ανακαλύπτουν ετεροχρονισμένα αυτό που είναι διαπιστωμένο από χρόνια.

Ανακαλύπτουν, δηλαδή, ότι η μέριμνά μας για το περιβάλλον εξάντλησε τα αποθέματα ανοχής της φύσης απέναντι στον άνθρωπο, με αποτέλεσμα αυτή να τιμωρεί όσους την ”βιάζουν”, χωρίς διακρίσεις. Κι αυτό γίνεται όλο και χειρότερο με τον χρόνο όσο πολλαπλασιάζονται οι αρνητικές παρενέργειες από την άμετρη και εγκληματική αστικοποίηση της χώρας μας.

Αστικοποίηση την οποία δημιούργησε διαχρονικά και διακομματικά το πολιτικό προσωπικό των κυβερνήσεων της μεταπολεμικής Ελλάδας, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί το υδροκέφαλο από κάθε άποψη κράτος μας.

Ένα κράτος που γέμισε την πατρίδα μας με πολεοδομικά καρκινώματα, όπως αυτά της πρωτεύουσάς του Αθήνας, όπου έχει στοιβαχτεί από χρόνια το 55% του συνολικού πληθυσμού της χώρας μας.

Πληθυσμού ο οποίος είναι υποχρεωμένος να ζει ”βίο αβίωτο” στην τσιμεντένια θάλασσα του λεκανοπεδίου η οποία καλύπτει το 3,5% της συνολικής έκτασης της Ελλάδας. Όπερ σημαίνει ότι οι ελληνικές κυβερνήσεις που άσκησαν και ασκούν εξουσία ως τώρα, επενδύουν διαχρονικά σ’ ένα αθηνοκεντρικό κράτος.

Σ’ ένα κράτος όπου συγκεντρώνεται το 80% της παραγωγής δημιουργώντας συνθήκες… ”ασαφούς διακυβέρνησης”, οι οποίες δεν απέχουν πολύ απ’ την ”δημιουργική ασάφεια” του Βαρουφάκη (σε επίπεδο Εθνικής Οικονομίας), αφού δείχνουν να αγνοούν την πλην λεκανοπεδίου Ελλάδα η οποία εκτείνεται απ’ τους Οθωνούς ως τα Μαράσια του Έβρου κι από τη Σαμοθράκη μέχρι την Κρήτη και τη Γαύδο.

Τώρα θα μου πει κάποιος ότι τα βλέπω ”μαύρα κι άραχνα” όλα παραγνωρίζοντας τις βελτιώσεις που έγιναν στα χρόνια που πέρασαν τόσο σε υποδομές, όσο και στο οδικό δίκτυο της χώρας. Θα συμφωνήσω μαζί του, εν μέρει, προβάλλοντας τον ισχυρισμό ότι – σαν κράτος και σαν εξουσία – κάναμε τα λιγότερα στον τομέα αυτό, ενώ θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει πολύ περισσότερα.

Το χειρότερο όλων, όμως, είναι ότι δεν δώσαμε ζωή στην ύπαιθρο. Αντίθετα, μετατρέψαμε τα χωριά μας σε ‘τόπους εξορίας, βασάνων και υποβαθμισμένης ζωής’ αρνούμενοι να τα ενισχύσουμε με γενναία αναπτυξιακά μέτρα (χρηματοδοτούμενα απ’ τον κρατικό κορβανά και τα Ταμεία των ευρωπαϊκών επιχορηγήσεων) τα οποία θα έκαναν τους κατοίκους να παραμείνουν στα μέρη καταγωγής τους.

Επιπλέον, δεν επιδιώξαμε την οικονομική και διοικητική αποκέντρωση και δεν οργανώσαμε ορθολογικά την Οικονομία, έτσι που να προστατέψουμε τον μόχθο των αγροτών και να τους εξασφαλίσουμε αγορές για τη διάθεση των προϊόντων τους.

Μόνο μετατρέψαμε σε θερμοκοιτίδες επιχειρήσεων τα αστικά κέντρα, με αποτέλεσμα τη συσσώρευση αγροτικού πληθυσμού στις πόλεις. Πληθυσμού που μεταφράζεται σε μάζες ψηφοφόρων οι οποίοι ανέπτυξαν σχέσεις αλληλεξάρτησης με τα κόμματα εξουσίας ανταλλάσσοντας την ψήφο τους με θέσεις στον κρατικό μηχανισμό…

Έτσι αλλοιώθηκε ο δημογραφικός χάρτης της χώρας, γιατί στοιβάχτηκαν στην Αθήνα και τις άλλες μεγαλουπόλεις χιλιάδες κάτοικοι της υπαίθρου με την ελπίδα μιας καλύτερης ζωής. Μιας ζωής που δεν ήρθε ποτέ, με αποτέλεσμα να συνθλίβονται οι περισσότεροι στις συμπληγάδες της φτώχειας και της απελπισίας.

Έτσι δημιουργήθηκε η τοξική πραγματικότητα της αστυφιλίας στον τόπο μας που επηρέασε την εξέλιξη της χλωρίδας και της πανίδας και συνέβαλε στην κλιματική δυστοπία, τη βραδυφλεγή ”βόμβα” της κλιματικής αλλαγής.

Τη ”βόμβα” που τρίτωσε το κακό μετά την πανδημία του covid 19 και την πέραν κάθε ορίου όξυνση των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Αποτέλεσμα αυτού είναι να έχει παραδοθεί στις φλόγες η Ελλάδα και οι Έλληνες, κατά τόπους, να ζουν έναν εφιάλτη σε συνέχειες.

Εφιάλτη που τους ανάγκασε ήδη να εκκενώσουν σπίτια, χωριά, οικισμούς, περιοχές ολόκληρες της χώρας, γιατί η φωτιά – εκεί που πάει να σβήσει – αναζωπυρώνεται απ’ τα αυξημένα μποφόρ και δημιουργεί πολλά μέτωπα ενεργά σε βαθμό να σκεπάσουν τον ουρανό των Κυκλάδων οι πύρινες φλόγες της Ηλείας.

Όλα αυτά, βέβαια, είναι αποτέλεσμα της κλΙματικής αλλαγής, αλλά… Υπάρχει, δυστυχώς, ένα μεγάλο ”αλλά” και αυτό δεν μπορώ να το παραβλέψω, όσο κι αν ξέρω πως συνελήφθησαν και θα συνεχίσουν να συλλαμβάνονται ύποπτοι τέλεσης πυρκαγιών (όπως αυτοί στη Μεσσηνία και τον Άγιο Στέφανο Αττικής).

Όσο κι αν δεν αποκλείω υβριδικό πόλεμο της Τουρκίας σε βάρος της χώρας μας με κύματα πυρκαγιών, κάτι που έκανε και στο παρελθόν η ίδια, όπως είχε αποκαλύψει το 2011 ο πρώην πρωθυπουργός Μεσούτ Γιλμάζ εννοώντας την εποχή διακυβέρνησης της Τανσού Τσιλέρ (1995-1998) όπου καίγονταν δάση στην Ελλάδα.

Το ”αλλά”, υπάρχει γιατί είναι μια πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα που δεν επηρεάζεται από κινδυνολογίες, αντιπολιτευτικές κραυγές και βαρύγδουπους χαρακτηρισμούς ή κιτρινισμούς και μωρολογίες που έχουν την αφετηρία τους σε προσωπικά ή πολιτικά απωθημένα παλιών εραστών της… καρέκλας οι οποίοι καταφέρονται κατά του πρωθυπουργού έχοντας συγκεκριμένη πολιτική στόχευση, όπως είχαν και επί Σαμαρά στα δυόμισι χρόνια της διακυβέρνησής του.

Το δικό μου ”αλλά” στηρίζεται σε αδιάψευστα στοιχεία. Σε δεδομένα που με καταθλίβουν, γιατί αποδεικνύουν ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης (όπως και ο προκάτοχός του Αλέξης Τσίπρας) πάσχει ως πρωθυπουργός από ευθυνοφοβία.

Κι αυτό είναι μεγάλο ελάττωμα για τον κάθε άνθρωπο, πολύ περισσότερο για έναν πρωθυπουργό, γιατί τον εμποδίζει να αναγνωρίσει ευθαρσώς τα λάθη του, να κάνει την αυτοκριτική του και να δρομολογήσει ουσιαστικές και όχι ”χειρουργικές” επιδιορθώσεις στα κακώς κείμενα.

Τα δεδομένα των ευθυνών του Κυριάκου Μητσοτάκη είναι αδιάψευστοι μάρτυρες και σοκάρουν, γιατί προέρχονται απ’ το Εθνικό Αστεροσκοπείο Αθηνών το οποίο μας ενημερώνει ότι οι περιοχές που κάηκαν στην Ελλάδα το 2021 ”είναι 180% πάνω από τον μέσο όρο της περιόδου 2008-2020” !!!

Όπερ σημαίνει ότι ο πρωθυπουργός, όσο κι αν κρύβεται πίσω απ’ την κλιματική αλλαγή, δεν είναι άμοιρος ευθυνών για την καταστροφική εξέλιξη των πυρκαγιών στις μέρες μας, αφού τα στοιχεία δείχνουν ελλείψεις όχι μόνο μηχανοκίνητων και πτητικών μέσων, αλλά και δασοφυλάκων απ’ τις περιαστικές περιοχές και την ελληνική ύπαιθρο, με αποτέλεσμα να έχουν ελεύθερη πρόσβαση σε αυτές οι ημεδαποί και αλλοδαποί επίδοξοι εμπρηστές τους.

Οι ευθύνες του πρωθυπουργού, δηλαδή, εστιάζονται στο γεγονός ότι:

1. Δεν φρόντισε να οχυρώσει τη χώρα έγκαιρα με αποκατάσταση των σαθρών υποδομών πυροπροστασίας.

2. Δεν φρόντισε να δημιουργήσει δίχτυ ασφαλείας από επαρκές προσωπικό δασοφυλάκων και πυροσβεστών (το ίδιο το Σώμα ομολογούσε από μήνες στην ιστοσελίδα του την κραυγαλέα έλλειψη προσωπικού) και

3. Δεν φρόντισε να καλύψει έγκαιρα τα κενά απ’ την έλλειψη μηχανοκίνητων και πτητικών μέσων, αφού αυτήν τη στιγμή πολλά απ’ αυτά μένουν καθηλωμένα στο έδαφος λόγω βλαβών ή επειδή αδυνατούν (λόγω παλαιότητας) να πετάξουν σε συνθήκες αέρα.

Ευθύνες φυσικά υπάρχουν και για το καθ’ ύλην αρμόδιο Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη (βλ.Χρυσοχοΐδη) το οποίο διέθεσε το ένα δέκατο περίπου των χρημάτων που είχαν ζητήσει οι πυροσβεστικές υπηρεσίες για την προετοιμασία του τομέα πυρασφάλειας εν όψει του καλοκαιριού, με αποτέλεσμα να αδυνατούν σήμερα αυτές να σπεύσουν ταυτόχρονα σε όλα τα μέτωπα της φωτιάς, όταν ξεπετιούνται 157 εστίες σε μια μόνο μέρα.

Αλλά είπαμε, κάνουμε ό,τι μπορούμε για να επιβεβαιώσουμε σε κυβερνητικό επίπεδο – τα πολλά τελευταία χρόνια – τη ρήση του Σόιμπλε το ’18 (”Οι Έλληνες είναι ένας μεγάλος λαός αλλά η Ελλάδα δεν είναι κράτος”). Ρήση που ακτινογραφεί, εν προκειμένω, την ανυπαρξία σοβαρής πολιτικής εκ μέρους της ελληνικής Πολιτείας για την προστασία του περιβάλλοντος στη χώρα μας.

Αντ’ αυτής, ασκείται η ίδια πάντα παρωχημένη και ευκαιριακή πολιτική που δε βγάζει πουθενά, γιατί έχει χρεοκοπήσει από χρόνια. Έχει χρεοκοπήσει, βασικά, το μοντέλο ανάπτυξης στο οποίο στηρίχθηκε. Ένα μοντέλο ψευδεπίγραφα κοινωνικό, κατά βάση ατομικιστικό και συμφεροντολογικό, που αποθέωσε τον πολιτικό τυχοδιωκτισμό, το υδροκέφαλο κράτος, και την ευθυνοφοβία των φορέων της εξουσίας οι οποίοι έχουν διαγράψει από’ το λεξιλόγιό τους τις λέξεις ”αυτοκριτική” και ”συγγνώμη”…

Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)