Αθήνα – Καμπούλ 20 χρόνια μετά

Ήμουν από αυτούς που έγραψαν ιστορία, μια ιστορία που ξεκίνησε με την πτώση των δίδυμων πύργων από τρομοκράτες ακριβώς 20 χρόνια πριν την 11η Σεπτεμβρίου 2001.

Ένα χρόνο αργότερα αντίκρυζα τις στέπες και τα οροπέδια του Αφγανιστάν, μελέτησα τον τόπο και τους ανθρώπους και η επαγγελματική μου πορεία με ξαναγύρισε εκεί στις πιο αιματοβαμμένες χρονιές για τη συμμαχία, 2009 και 2011, ήμουν τόσο τυχερός που γύρισα στην πατρίδα, αλλά και που συνάντησα μερικούς από τους απογόνους του στρατού του Μεγάλου Αλεξάνδρου «Καλάς»

Θα μπορούσα να γράψω πολλά, ίσως και να εμπλουτίσω τις Ελληνικές βιβλιοθήκες με ένα ακόμη βιβλίο με τις εμπειρίες μου στο πολύπαθο και ιστορικό Αφγανιστάν, με ιστορίες και γεγονότα που αγγίζουν και τα Εθνικά μας θέματα, με ντοκουμέντα και αποκαλύψεις αλλά δεν θα το κάνω αυτή τη στιγμή.

Δεν θα το κάνω γιατί τώρα θα τιμήσω τους χιλιάδες στρατιώτες της συμμαχίας του ΝΑΤΟ και της διευρυμένης συμμαχίας International Security Assistant Force – ISAF και της μετεξέλιξης της Resolut Support. Τους στρατιώτες που έδωσαν κάτι από τη ζωή τους και αυτούς που έδωσαν τα πάντα.

Ωστόσο προσπαθώντας να βγάλω ένα συμπέρασμα ως στρατιώτης, ένα δίδαγμα όταν λαμβάνω πληροφορίες που θέλουν του Ταλιμπάν μια ανάσα από την πρωτεύουσα της χώρας Καμπούλ, δεν θα διστάσω να γράψω ότι η πιο σύγχρονη πολεμική εκστρατεία της ανθρωπότητας μου θυμίζει τα Ομηρικά Έπη. Ξέρω ότι θα κατηγορηθώ για αυτή μου την άποψη. Πίσω από την πλάτη μου επιτρέπω και να με μαστιγώσουν, ειδικά όσοι δεν με γνωρίζουν και ειδικότερα όσοι έχουν δει το Αφγανιστάν μόνο στο χάρτη και όσοι έχουν δει δημόσιο λιθοβολισμό γυναικών μόνο από το «γυαλί».

Το γεωπολιτικό συμπέρασμα αγγίζει διαχρονικά ο πρ. Πρόεδρος των ΗΠ Λίντον Τζόνσον ο οποίος είχε πει κάποτε κατά την περίοδο του πολέμου στο Βιετνάμ «Πολεμάμε γιατί πρέπει να πολεμάμε…» αυτό διαμορφώνει τις αυτοκρατορίες, όταν οποιαδήποτε αυτοκρατορία σταμάτησε να πολεμάει ή ξεκίνησε να χάνει, έπαψε να είναι και αυτοκρατορία. Τολμώ και το καταθέτω, δεν έχασαν οι ΗΠ στο Αφγανιστάν ούτε στο Βιετνάμ έχασαν, σημασία για τις ΗΠ είχε και έχει να μη νικάει ο δεύτερος (ΕΣΣΔ- Ρωσία- Κίνα- ΕΕ) όχι απαραίτητα να νικάνε άμεσα και πάντα οι ΗΠ.

Όσο για το «Ελληνικό» συμπέρασμα, ναι ποτέ οι σχέσεις Ελλάδας και ΗΠ δεν ήταν καλύτερες, κυριολεκτικά ΠΟΤΕ, όλα συγκλίνουν σε μια μοναδική επόμενη εικοσαετία δυνατής φιλίας και ισχυροποίησης των δεσμών των δύο χωρών και των λαών τους. Ωστόσο μέσα από αυτή τη φιλία, πρέπει να κοιτάξουμε να εξελιχθούμε ως άνθρωποι, ως πολίτες και η επανελλήνιση να είναι ο σκοπός μας.

Ο πιθηκισμός, το απλωμένο χέρι και ο δυνητικός ραγιαδισμός δεν ωφέλησε και δεν θα ωφελήσει, είναι ένας φαύλος κύκλος που γεννάει μαυροκορδάτους, πηλιογούσγηδες, μαυραγορίτες, κομματικούς στρατούς μισθοφόρων, που οι μισθοφόροι των πολέμων μπροστά τους μοιάζουν άκακα προβατάκια.

Οι ομογενείς μας στις ΗΠ τον Καναδά την Ευρώπη και παντού, συνδράμουν σε κάθε σοβαρή προσπάθεια στα Εθνικά μας θέματα και σε περιόδους κρίσης, είναι η λύση, πάντα ήταν η ομογένεια η λύση στα μεγάλα Εθνικά μας προβλήματα, αλλά δεν φτάνει αυτό. Όσοι ακόμη έχουμε μείνει σε τούτο τον ευλογημένο τόπο, στο λαμπερό διαμαντένιο βράχο του υδρόγειου δαχτυλιδιού, είμαστε η βάση, η μαγιά της λύσης για την συνέχιση του Έθνους όπως το παραλάβαμε από τους γονείς μας και από τους γονείς των γονέων μας.

Τα συμφέροντα των μεγάλων δυνάμεων είναι μαζί μας σήμερα, έχουμε εργαστεί πολύ σοβαρά για αυτό πολλοί και για χρόνια, αλλά ποιός ξέρει… μετά από είκοσι χρόνια όλα αλλάζουν και πως θα μας βρει η ιστορία μετά από είκοσι χρόνια, πόσους θα βρει από εμάς στις επάλξεις…οι ΄Ελληνες έμαθαν να επιβιώνουν γιατί είχαν έτοιμα καράβια πριν τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνα.

Ενωμένοι ας κρατηθούμε πριν τον κατακλυσμό, για τα πελώρια κύματα που πλησιάζουν είκοσι χρόνια μετά τον μεγαλύτερο σύγχρονο πόλεμο που είχα την τύχη να συμμετέχω αγγίζοντας πραγματικά την καρδιά και το μυαλό των στρατιωτών της συμμαχιας και των αφγανών μου φίλων.

Το μέλλον του Αφγανιστάν είναι και εύκολο και δύσκολο να αναλυθεί πλέον καθώς τα «απόνερα» των όποιων εξελίξεων θα γεμίσουν τις Ευρωπαϊκές παραλίες με άτυχα αθώα μικρά παιδιά αλλά και με νέους τρομοκράτες.

Για την ιστορία ο πρ. Πρόεδρος των ΗΠ Λίντον Τζόνσον είχε πει επίσης… «φεύγουμε αύριο από τις βάσεις όλου του κόσμου…από τη Σούδα δεν φεύγουμε ούτε με πόλεμο».

Βάσεις έχουμε λοιπόν, ας κάνουμε γρήγορα τα «ξύλινα τείχη»…

*Ο Ανδρέας Ζαπουνίδης είναι συγγραφέας του τετράγλωσσου βιβλίου «Αφγανιστάν Μικρός Οδηγός», έχει υπηρετήσει 2002-2009-2011 στην ΕΛΔΑΦ και στο στρατηγείο της συμμαχίας ISAF HQ. Έχει τιμηθεί με το πρώτο βραβείο σε διαγωνισμό βίντεο και φωτογραφίας με θέμα το Αφγανιστάν απο το ΝΑΤΟ.