Τα διαμάντια είναι παντοτινά και λάμπουν. Δεν τα αγγίζει η φθορά του χρόνου. Δεν είναι όμως όλα στο κόσμο διαμάντια ,έστω κι αν έχουν προσωρινά εφήμερη λάμψη…! Οι θύμησες μας γυρίζουν πίσω 48 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου, επί το αληθέστερον υποκινούμενη από μυστικές υπηρεσίες μεγάλων δυνάμεων.
Το γιατί θα το βρείτε ψάχνοντας… Αλλά αλήθεια ποιοί ψάχνουν σήμερα..; Λίγοι μα πολλοί λίγοι! Γιατί η ιστορική εικόνα του “ιστορικού συμβόλου” της Μεταπολίτευσης ξεθώριασε σύντομα. Γιατί δεν υπήρξαν ποτέ διαμάντια εκεί…
Η ιστορική συνέντευξη μόλις λίγα χρόνια πριν στα γραφεία της έγκριτης εφημερίδας “Δημοκρατία”, δύο ανθρώπων ιδεολογικά αντίθετων ,σε θέση μάχης ο ένας απέναντι στον άλλον, του Κυριάκου Σταμέλου, εκπροσώπου των έγκλειστων φοιτητών στο Πολυτεχνείο και του Μιχάλη Γουνελά, υπίλαρχου της παρατεταγμένης ομάδας των τάνκς έξωθεν του χώρου ως και η σύμπτωση των με μοιρογνωμόνιο ακριβείας στην εξιστόρηση των ιστορικών γεγονότων καταδεικνύει πως η αλήθεια ούτε κρύβεται ούτε περιγράφεται, έστω και αν στην αρχή βιάζεται από τους παραχαράκτες της ιστορίας!
Κανένας φοιτητής δεν φονεύθηκε ούτε τραυματίστηκε εντός του χώρου του Πολυτεχνείου ,-πλην μιας τραυματισμένης από αστοχία φοιτήτριας ,αργότερα καθηγήτριας σε ΑΕΙ-ενώ μετά από καρποφόρα συνεργασία και συμφωνία εκπροσώπων φοιτητών και στρατού οι εντός αυτού φοιτητές αποχώρησαν όλοι σώοι και αβλαβείς…
Το τανκ εισήλθε ρίχνοντας την κεντρική πύλη μετά από συμφωνία των ανωτέρω (παρίστατο και συναινούσε κι ο Κώστας Λαλιώτης παρακαλώ!), γιατί οι φοιτητές δεν ήθελαν να ανοίξουν ειρηνικά “τας θύρας”, αποφεύγοντας έτσι την κατακραυγή και την χλεύη του κόσμου ,που τους ήθελε ευκλεείς στο βάθρο της ρωμαλέας πάλης των!
Όσοι, Έλληνες και μη, σκοτώθηκαν, ευρίσκονταν εκτός πολυτεχνείου, χτυπημένοι από πυρά ισραηλινών κομάντος, φτάνοντας η σχετικά ολιγομελής ομάδα του με υποβρύχιο στον Πειραιά και από εκεί ακροβολισμένοι στις ταράτσες, στους γύρω δρόμους του Πολυτεχνείου, ρίχνοντας στο ψαχνό…
Οι μαρτυρίες είναι συγκλονιστικές και δεν χωρούν αμφισβήτησης… Ήλθαν ,έδρασαν και απήλθαν με απνευστί κινήσεις! Κάποιοι όμως αισχροί πολιτικάντηδες με τον μύθο αυτόν, του Πολυτεχνείου, έκτισαν καριέρες ,έφτιαξαν περιουσίες, κατέλυσαν την όποια δημοκρατία ονειρευόταν τούτος ο εξαπατημένος λαός… ενώ κάποιοι άλλοι πέθαναν στην ψάθα…
Σήμερα σε μια από τις πολλοστές φθίνουσες επετείους του, τα πνεύματα άναψαν και πάλι. Φοιτητές προπηλάκισαν πολιτικάντηδες που προσπάθησαν να “ξεγελάσουν” για ακόμη μια φορά με “τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα”.
Πιάστηκαν πάλι οι χαμερπείς, ουτιδανοί, σώμα με σώμα. Γιατί το ψέμα μετάλλαξε την συναδέλφωση λαού σε γιορτή μίσους!
Η περίφημη γενιά του Πολυτεχνείου δεν πρέπει να είναι περήφανη για όλα αυτά και άλλα τόσα!
