Εκλογομαγειρεία πολιτικής ετοιμότητας στις δυο όχθες του Αιγαίου

Κι ενώ εμείς, μεγαλόκαρδοι εν τη αφελεία μας, διαφημίζουμε δωρεάν την Τουρκία (βλ. ”Απίστευτα ταξίδια με τραίνο” στην κρατική ΕΡΤ3), την ίδια στιγμή που ο Τούρκος ΥΠΕΞ ποστάρει ως υπενθύμιση τη στήριξή του στον ”αγώνα για αναγνώριση τουρκικής μειονότητας στη Δυτική Θράκη”, η τύχη του Ταγίπ Ερντογάν δουλεύει.

Την κάνει εκείνος και δουλεύει, για να είμαστε ειλικρινείς, αφού οι λέξεις ”ανεμελιά” και ”μινιμαλισμός” (σε αντίθεση με την εκτίμηση που τις έχουν οι δικοί μας) δεν είναι στο λεξιλόγιό του. Κι αυτό τροφοδοτεί την φιλοδοξία του και τον κάνει, με πνεύμα μεγαλοϊδεατικό, να σημαδεύει αναθεωρητικά την Ελλάδα.

Το δόγμα ”Mavi Vatan” (γνωστό στις διεθνείς μελέτες ως ”Blue Water Navy”) καλά κρατεί, αφού συνεχίζει να προωθεί ανεμπόδιστα την τουρκική επεκτατική στρατηγική της ”Γαλάζιας Πατρίδας”.

Στρατηγική που στηρίζεται στα παραληρηματικά αφηγήματα περί ”γκρίζων ζωνών” και αποτελεί καταλύτη για τις έννοιες της εθνικής ταυτότητας, της στρατιωτικής κουλτούρας και της κρατικής υπόστασης της Τουρκίας.”.

Με δεδομένο αυτό, είναι κομβικής σημασίας για τους Τούρκους η συνέχιση της επικυριαρχίας τους στο 37% περίπου της Κύπρου αλλά και η παρουσία τους στην Αλεξανδρέτα και σε τμήματα της Β. Συρίας.

Έτσι στην τουρκική επικράτεια που ονειρεύονται οι γείτονες εξ Ανατολών δεν περιλαμβάνονται μόνο οι περιοχές του Κιρκούκ, της Θεσσαλονίκης, του Χαλεπίου και της Μοσούλης (οι οποίες είχαν καθοριστεί ως μελλοντικοί στόχοι απ’ τους Τούρκους εθνικιστές επί Κεμάλ Ατατούρκ το 1920), αλλά και η κατακτημένη το ’74 βόρεια Κύπρος (με προοπτική να τουρκοποιηθεί και η υπόλοιπη), όπως και εδάφη του Β. Ιράκ και της Β. Συρίας.

Στην τελευταία μάλιστα η Τουρκία συνεργάζεται με την ισλαμική τρομοκρατία κατά των Δημοκρατικών Δυνάμεων (SDF), με τελευταίο… κατόρθωμα αμφοτέρων την επίθεση στην κουρδική Χασάκα για απελευθέρωση απ’ τη φυλακή 5000 μελών του Ισλαμικού Κράτους.

Την εν λόγω προοπτική της Τουρκίας, την νεο-οθωμανική, αναθεωρητική, επεκτατική πολιτική της που ενεργοποιεί τις παραβιάσεις των κυριαρχικών δικαιωμάτων γειτονικών της χωρών στηρίζουμε εμείς οι Έλληνες, όταν τη διαφημίζουμε από τα κανάλια μας και ενισχύουμε την οικονομία της αγοράζοντας τουρκικά προϊόντα.

Κι αυτό τη στιγμή που γνωρίζουμε ότι έχει βάλει στο μάτι 152 νησιά μας και φιλοδοξεί να γίνει ναυτική δύναμη στην περιοχή, για να μας εκτοπίσει. Τη στιγμή που γνωρίζουμε ότι τυχόν αναγνώριση τουρκικής μειονότητας στη Θράκη, θα της δώσει το δικαίωμα να προετοιμάσει την αυτονομία και ανεξαρτησία της.

Επιπλέον, δια της αναδιοργάνωσης του στόλου της, θα γίνει βασική αντίπαλος του ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού στο Αιγαίο. Άρα αυξανόμενη απειλή για τον Ελληνισμό της Θράκης, του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου (βλ. Κύπρος).

Κάτι που καθιστά ιδιαίτερα εύθραυστη την ισορροπία στις σχέσεις Ελλάδας-Τουρκίας (την οποία κλυδώνησαν περαιτέρω το παράνομο τουρκολιβυκό μνημόνιο και το μεταναστευτικό, όπου συνεχίζεται η εργαλειοποίηση των μεταναστών απ’ τον Ερντογάν με θύμα τα παράκτια νησιά μας), σε περιβάλλον γεωπολιτικού αναβρασμού λόγω των τεταμένων σχέσεων ΗΠΑ- Ρωσίας οι οποίες μας βάζουν στο παιχνίδι της αναβίωσης του ”ψυχρού πολέμου” λόγω… Αλεξανδρούπολης.

Την εύθραυστη ισορροπία των ελληνοτουρκικών σχέσεων επέτειναν δυστυχώς και οι πόντοι θρασύτητας που απέκτησε η Τουρκία μετά την ενεργειακή τορπίλη των ΗΠΑ στον αγωγό East Med και τη βούλα του αμερικανικού non paper που πάγωσε την κατασκευή του.

Ας σημειωθεί εδώ ότι τη στροφή 180 μοιρών του Μπάιντεν την εξέλαβαν οι Τούρκοι σαν επιβράβευση για τη συμμετοχή τους στα γεγονότα του Καζακστάν και τη θέση τους στο ζήτημα της Ουκρανίας. Γεγονότα που χαροποίησαν τους Αμερικανούς, αλλά εξόργισαν τους Ρώσους.

Ας σημειωθεί, επίσης, ότι την στροφή αυτή πανηγύρισε πρώτος απ’ όλους ο Ταγίπ Ερντογάν, αφού η απόφαση των ΗΠΑ έδωσε αέρα στα πανιά του. Κι αυτά δεν αφορούν μόνο τα σχέδιά του στην Εξωτερική πολιτική, αλλά και την Εσωτερική, καθώς είναι αποφασισμένος να αλλάξει τον εκλογικό νόμο, για να πάρει την πολυπόθητη αυτοδυναμία που θα τον ξανακάνει παντοδύναμο ”σουλτάνο”.

Οι κραυγές και οι ψίθυροι επιμένουν για μήνες στην άλλη πλευρά του Αιγαίου ότι ο Ταγίπ Ερντογάν ”μαγειρεύει” την αλλαγή αυτή (με την προηγούμενη πέτυχε ήδη να εκλέγεται ο Πρόεδρος της Τουρκίας με ποσοστό χαμηλότερο του 51%), γιατί βλέπει απ’ τις δημοσκοπήσεις ότι είναι πολύ πιθανόν να χάσει τις εκλογές της 14ης Ιουνίου 2023.

Ετοιμάζεται, συγκεκριμένα – ως σύγχρονος αλχημιστής – (να φέρει πρόταση στη Βουλή για την αλλαγή του εκλογικού νόμου. Σύμφωνα με τα δημοσιεύματα, μάλιστα, το κόμμα που θα επωφεληθεί της νέας αλλαγής (μείωση του ορίου εισόδου στη Βουλή από το 10 – όριο αντιδημοκρατικό, για να μην μπει το κουρδικό κόμμα – στο 7%) είναι το MHP του εθνικιστή συγκυβερνήτη και φίλου του Ντεβλέτ Μπαχτσελί των ”Γκρίζων Λύκων”..

Εννοείται ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη παραδοχή απ’ αυτήν ότι ο Ερντογάν έχει χάσει μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων του και γι’ αυτό ψάχνει να βρει τρόπους (πριν από τις βουλευτικές και προεδρικές του ’23), για να αναπληρώσει – ως εκλογομάγειρας – τις απώλειές του.

Τις απώλειες προπάντων του εθνικιστικού συνεργαζόμενου κόμματος το οποίο κινδυνεύει απ’ το υπερεθνικιστικό IYI, που ενδέχεται να συνεργαστεί μετεκλογικά με το Ρεπουμπλικανικό Λαϊκό Κόμμα (CHP) του Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου, κύριου πολιτικού αντιπάλου του Τούρκου Προέδρου.

Όλος αυτός ο διάλογος σχετικά με τον εκλογικό νόμο στην Τουρκία αρχίζει και τελειώνει με τις δημοσκοπήσεις, φυσικά. Που πάει να πει ότι, αν το κόμμα του Μπαχτσελί υπερβεί σε αυτές το 10%, τότε η βιασύνη του Ερντογάν για αλλαγή του ορίου του εκλογικού νόμου σταματάει (προ του κινδύνου των Κούρδων).

Ο ίδιος μάλιστα δεν αποκλείεται να προκηρύξει πρόωρες εκλογές, για να επανεκλεγεί. Κάτι τέτοιο όμως δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα, γι’ αυτό και γίνεται κουβέντα για πρόωρες εκλογές στην Τουρκία υπό την προϋπόθεση όμως της σύμφωνης γνώμης τη αντιπολίτευσης στο όριο του 7% για τα μικρότερα κόμματα.

Πίσω στα δικά μας τώρα (με αφορμή και την πρόταση δυσπιστίας του ΣΥΡΙΖΑ κατά της κυβέρνησης, την οποία η ΝΔ χαρακτήρισε ”πρόταση απόγνωσης και απελπισίας σε μια προσπάθεια δημοσκοπικής ανάτασης”).

Προ ημερών (19/1/’22), σε συνέντευξή του σε γνωστό τηλεοπτικό Μέσο, ο υπουργός Εσωτερικών Μάκης Βορίδης έκανε έναν λιτό σχολιασμό απαντώντας σε σχετική ερώτηση δημοσιογράφων για τον χρόνο διεξαγωγής των εκλογών και την πιθανότητα πρόωρης εκλογικής αναμέτρησης.

Είπε, λοιπόν, ότι το υπουργείο βρίσκεται πάντα σε ετοιμότητα για εκλογές, για να προσθέσει αμέσως μετά ότι ”αυτήν τη στιγμή δεν υπάρχει σκέψη για αλλαγή του εκλογικού νόμου”.

”Αυτήν τη στιγμή…, αλλά ποιος ξέρει τι μπορεί να γίνει στο μέλλον;” αναρωτιόμαστε εύλογα αποκλείοντας την περίπτωση του λεκτικού λάθους. ..

Και μόνο η χαραμάδα που άφησε ο υπουργός αρκεί, για να αντιληφθούν οι ψυλλιασμένοι ότι υπάρχει ενδεχόμενο να αλλάξει για τρίτη φορά ο εκλογικός νόμος στη χώρα μας με στόχο την επανάληψη της αυτοδυναμίας της ΝΔ, αν και πρόσφατα το απέκλεισε αυτό ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Γ. Οικονόμου.

Το απέκλεισε λέγοντας ότι η κυβέρνηση θα πάει σε εκλογές στο τέλος της τετραετίας με τον ισχύοντα εκλογικό νόμο, κάτι που δε γίνεται πιστευτό – εν πολλοίς – γιατί ο ίδιος είχε διαψεύσει στο πρόσφατο παρελθόν το ενδεχόμενο των lockdown, για να τα επιβάλλει μερικές ώρες αργότερα.

Στην περίπτωση τώρα του Μάκη Βορίδη, είναι εύλογο να διαψεύδει ως υπουργός τα περί πρόωρων εκλογών και να προσπαθεί λόγω της θέσης του να στρέψει το ενδιαφέρον των Μέσων στον ”στριμωγμένο” δημοσκοπικά ΣΥΡΙΖΑ, που νιώθει την ανάσα του ΠΑΣΟΚ στο σβέρκο.

Ωστόσο, όσο αλήθεια είναι αυτό για το κόμμα της Αξιωματικής αντιπολίτευσης (που είναι αλήθεια), τόσο είναι κι εκείνο που αφορά την ΝΔ και τα προβλήματά της, για τα οποία δεν έκανε νύξη ο ευφυής υπουργός.

Λες και έχουμε ξεχάσει πως πριν ένα χρόνο η ΝΔ είχε αλλάξει τον εκλογικό νόμο παρακάμπτοντας την απλή αναλογική του ΣΥΡΙΖΑ, για να φέρει στη θέση της εκλογικό νόμο που στηρίζει την ενισχυμένη και δίνει οριακή αυτοδυναμία 151 εδρών με ποσοστά πάνω από 38%.

Στον χρόνο όμως που μεσολάβησε διαφοροποιήθηκε η δυναμική των κομμάτων λόγω ανάδειξης του Νίκου Ανδρουλάκη στην ηγεσία του ΚΙΝΑΛ μετά τον θάνατο της Φώφης Γεννηματά, ο οποίος ώθησε προς το ΠΑΣΟΚ μεγάλη μερίδα ψηφοφόρων του που το είχαν εγκαταλείψει (βλ. διψήφια ποσοστά στην πρόθεση ψήφου).

Έτσι ο δικομματισμός (ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ) έδωσε τη θέση του σε ένα τρικομματικό σκηνικό με ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ και ΚΙΝΑΛ (ΠΑΣΟΚ). Αυτό και μόνο αρκεί, ωστόσο, για να προκαλέσει πονοκέφαλο στην ΝΔ, η οποία χρειάζεται πλέον να κάνει διμέτωπο αγώνα κατά των προοδευτικών δυνάμεων που έχουν παραταχθεί απέναντί της.

Κι αν σε αυτό προσθέσουμε τώρα την ολοένα αυξανόμενη ακρίβεια (είδη διατροφής-ενεργειακά), την ανυποχώρητη πανδημία και τις επιπτώσεις από τα ακραία καιρικά φαινόμενα τα οποία αδυνατεί η κυβέρνηση να αντιμετωπίσει (με αποτέλεσμα την μετατροπή της κοινωνικής οργής σε χλεύη), τότε θα καταλάβουμε ότι αυτή έχει συμπληγάδες μπροστά της, χωρίς να συμπεριλαμβάνω σ’ αυτές και τις απώλειες που σίγουρα θα έχει απ’ τα δεξιά και ακροδεξιά της.

Κατά συνέπεια, ο Κυριάκος Μητσοτάκης, αργά ή γρήγορα, θα αναγκαστεί – ως άλλος Ταγίπ Ερντογάν – να μετατραπεί σε ”αλχημιστή” εκλογομαγειρείων πολιτικής ετοιμότητας αποφασισμένο να αλλάξει τον εκλογικό νόμο για να επαναφέρει την προοπτική αυτοδυναμίας στην ΝΔ η οποία έχει εξαερωθεί…

Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)