Μπορεί ο Ταγίπ Ερντογάν να εργαλειοποιεί τους Οθωμανούς βαφτίζοντας ”Μεγάλο Τζαμί” την Αγία Σοφία και ρομαντισμό την βαρβαρότητα του ιστορικού παρελθόντος των Τούρκων με σύνθημα ”Η Τουρκία δεν είναι μόνο Μικρά Ασία”, αλλά “Verba volant, scripta manent” (“τα λόγια πετούν, τα γραπτά μένουν”), όπως λέει μια λατινική παροιμία.
Και τα γραπτά καθρεφτίζουν τις βάρβαρες πράξεις τους μέσα από αποδείξεις που μαρτυρούν την τραγωδία που έζησαν τα σβησμένα απ’ το χέρι των γενοκτόνων πρόσωπα του Μικρασιατικού Ελληνισμού στην έξοδό τους προς το Αιγαίο, όπου έπλεαν σαν αόρατα οχήματα στη θάλασσα τα ονόματα των θυσιασμένων Ελλήνων.
”Τα κλάματα και τα ουρλιαχτά των μανάδων τα μεσάνυχτα ήταν γιατί οι αιματηρές επιθέσεις των Τούρκων γίνονταν τότε”, γράφει ο βραβευμένος με Πούλιτζερ και Νόμπελ Λογοτεχνίας Έρνεστ Χεμινγουέι (ανταποκριτής της καναδικής εφημερίδας ”Toronto Star” το 1922) ο οποίος ήταν αυτόπτης μάρτυρας τραγικών γεγονότων της Μικρασιατικής Καταστροφής (βλ. σειρά άρθρων του εκδ. 1985, με τίτλο: ”Dateline: Toronto του 1922).
Αυτόπτης μάρτυρας και αφηγητής συνταρακτικών μαρτυριών, όπως αυτών της μικρασιάτισσας Φιλιώς Χαϊδεμένου:
”Χιλιάδες κόσμος, απελπισμένος και εξαθλιωμένος, με μάτια άδεια απ’ τα όσα είχε δει και την ψυχή ματωμένη απ’ τον πόνο της απώλειας των αγαπημένων του. Κάρα άδειαζαν πεθαμένους, όπου έβρισκαν. Το βράδυ, όταν οι Τούρκοι άρχιζαν να βιάζουν και να κακοποιούν όποια γυναίκα έβρισκαν, οι Αμερικανοί άναβαν τους προβολείς των πλοίων και τους έριχναν πάνω τους, για να σταματήσει κάπως το κακό…”
Μόνο που το κακό δε σταματούσε και ο Αμερικανός συγγραφέας συνέχιζε να αφηγείται με συγκρατημένο λυγμό την τρομακτική πορεία του ξεριζωμένου Μικρασιατικού Ελληνισμού που τρέκλιζε στον ατέλειωτο, λασπωμένο δρόμο προς την Μακεδονία.
”Στην άκρη του λασπόδρομου έβλεπα την ατέλειωτη πορεία της ανθρωπότητας να κινείται αργά στην Αδριανούπολη και μετά να χωρίζεται σ’ αυτούς που πήγαιναν στη Δ. Θράκη και την Μακεδονία. […] Όλη μέρα περνούν δίπλα μου, λεροί, εξαντλημένοι, αξύριστοι, ανεμοδαρμένοι στρατιώτες που βαδίζουν στη γκρίζα γυμνή ύπαιθρο της Θράκης. Χωρίς μπάντες, χωρίς (ανθρωπιστικές) οργανώσεις να τους ανακουφίσουν, χωρίς τόπο να ξαποστάσουν, παρά γεμάτοι ψείρες, με βρώμικες κουβέρτες και κουνούπια όλη τη νύχτα‟.
”Είναι οι τελευταίοι από αυτό που ήταν κάποτε η δόξα της Ελλάδας. Κι αυτό είναι το τέλος της δεύτερης πολιορκίας της Τροίας. […] ”Ποιος θα θρέψει τόσο πληθυσμό; Κανένας δεν το ξέρει. Και μέσα στα επόμενα χρόνια ο χριστιανικός κόσμος θα ακούει μια σπαρακτική κραυγή που ελπίζω να φτάσει και ως τον Καναδά: ”Μην ξεχνάτε τους Έλληνες!”, έγραφε σ’ ένα απ’ τα τελευταία του άρθρα στο ”Toronto Star” τον Νοέμβριο του ’22…
Κι αυτό το ”Μην ξεχνάτε τους Έλληνες” ηχούσε στον πολιτισμένο κόσμο σαν υπενθύμιση του χρέους του στους απογόνους των αρχαίων και των Βυζαντινών φωτοδοτών της Δύσης και της Ανατολής. Της Ανατολής που αλώθηκε (Άλωση Κωνσταντινούπολης, 1453) από βαρβάρους, απογόνους βαρβάρων: των Ογούζων Τούρκων (τουρκόφωνων ή τουρκικών λαών, κατά τον Ούγγρο βυζαντινολόγο Gyula Moravcsik), των Σελτζούκων και των Οθωμανών.
Το θυμίζω αυτό γιατί είναι καιρός να αφυπνιστεί η ρηχή μνήμη μερίδας Ελλήνων που λειτουργούν από χρόνια ως μέλη μιας λοβοτομημένης κοινωνίας η οποία τείνει ή έχει αγελοποιηθεί στον δρόμο της ιστορικής αμνησίας.
Μιας αμνησίας που έχει σαν κύριο χαρακτηριστικό την τουρκολαγνεία η οποία εξιδανικεύει (μέσα από προβαλλόμενες περιοδικά τουρκοσειρές ή φιλοτουρκικές… τηλεοπτικές ”κατηχήσεις”) τον επιβουλέα εξ Ανατολών μας σε τέτοιο βαθμό, ώστε να έχει αυτός θιασώτες ακόμα και σε τόπους-θυσιαστήρια της πατρίδας μας. Θυσιαστήρια στον βωμό της βαρβαρότητας των Τούρκων.
”Η εικόνα της Τουρκίας και των Τούρκων, όπως παρουσιάζεται σε 27 χώρες, είναι το λιγότερο θα έλεγε κανείς αρνητική και φτάνει μέχρι του σημείου να χαρακτηριστούν σαν η χειρότερη μάστιγα της ανθρωπότητας. ”Στρατός του διαβόλου”, ”Απατεώνες”, ”Ύπουλοι”, ”Κηφήνες”, ”Παράσιτα”, ”Βιαστές”, ”Εισβολείς”, ”Αρπάγες”, ”Πλιατσικολόγοι”, ”Βάρβαροι του Αττίλα”, ”Τύραννοι”, είναι λίγα από τα χαρακτηριστικά επίθετα με τα οποία κοσμείται η λέξη Τούρκος…” έγραφε χαρακτηριστικά σε άρθρο του το 2011 ο αείμνηστος συγγραφέας-τουρκολόγος Νίκος Χειλαδάκης*.
Και ο λόγος του εκείνος ήρθε να επιβεβαιωθεί πανηγυρικά στις 29 Μαἴου του 2018 από τη δήλωση στο διαδίκτυο του Τούρκου καθηγητή Ερμπέι Μπαρτακσίογλου: ”Σήμερα είναι η επέτειος της κατάληψης της Κωνσταντινούπολης, της πρωτεύουσας της μεγαλοπρεπούς, πολιτισμένης Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας από μια βάρβαρη σεχταριστική φυλή”.
Σημειωτέον ότι ο Μπαρτακσίογλου είναι ο δεύτερος μετά τον συγγραφέα Suzi Çelebi (16ος αι, επί Σουλεϊμάν Μεγαλοπρεπή) που έγραψε κάτι τόσο βαρύ για το έθνος καταγωγής του σε μια σημαδιακή καμπή της ιστορίας του (βλ. τη γνωστή ανά τον κόσμο φράση του Τούρκου συγγραφέα: ”Ένας Τούρκος ενάντια στην ανθρωπότητα” (”One Turk against the world”).
Εννοείται ότι, με το που τόλμησε να πει κάτι τέτοιο ο εν λόγω καθηγητής Ιστορίας του Πανεπιστημίου ”Αντνάν Μεντερές” του Αιδινίου, προκλήθηκε μεγάλος σάλος και βρέθηκε υπόλογος με την κατηγορία ”αντεθνικής και τρομοκρατικής δραστηριότητας” ως γνώστης της βυζαντινής ιστορίας και λάτρης του βυζαντινού πολιτισμού…
Αυτού που αμαυρώνει διαχρονικά η Τουρκία οικειοποιούμενη ακόμα και τον Δικέφαλο Αετό, το σύμβολο της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας (βλ. δήλωση Ερντογάν, 1 Οκτωβρίου ’21).. Οικειοποιούμενη ακόμα και τον πολιτισμό της με παραχάραξη αρχαιολογικών ευρημάτων που τα ”βαφτίζουν” οι Τούρκοι αρχαιολόγοι ρωμαικά ή οθωμανικά, ενώ είναι ελληνικά.
Έτσι, προφανώς, επιβεβαιώνεται και το θέσφατο Ερντογάν ότι είναι τουρκική κληρονομιά ό,τι ανήκε στο αρχαιοελληνικό ή βυζαντινό παρελθόν της Ανατολίας. Έστω και αν είχε χαρακτηρίσει ο ίδιος το Βυζάντιο ”σκοτεινό κεφάλαιο στην τουρκική ιστορία” (Ιούνιος 2013) λόγω του χριστιανικού χαρακτήρα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και της διακυβέρνησής της από Χριστιανούς αυτοκράτορες…
Με τα δεδομένα αυτά, γίνεται αντιληπτό το τιτάνιο έργο των Ελλήνων της Τουρκοκρατίας να αποτινάξουν τα δεσμά της σκλαβιάς μετά από τεσσάρων αιώνων πικρή δουλεία (σχεδόν πέντε για άλλες περιοχές μέχρι τους νικηφόρους Βαλκανικούς Πολέμους του 1912-’13), ατέλειωτους κρουνούς αίματος και αμέτρητες θυσίες.
Γίνεται αντιληπτό πόσο μεγαλειώδες ήταν το κατόρθωμα των ”ρακένδυτων και κουρελήδων ραγιάδων” οι οποίοι, ξεκινώντας από μια ασήμαντη επαρχία της απέραντης Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, γονάτισαν τους κραταιούς κατακτητές και βάδισαν προς την Ανάσταση σμιλεύοντας το θαύμα του 1821.
Με βάση αυτά και άλλα τόσα ανδραγαθήματα των προγόνων μας όλων των ιστορικών εποχών είναι ανάγκη να επαναπροσδιορίζουμε σήμερα την εθνική μας ταυτότητα και τον αγνό πατριωτισμό μας οποίος κινδυνεύει να γίνει είδος υπό εξαφάνιση.
Είδος υπό εξαφάνιση ετικεταρισμένο από δόλια στερεότυπα τα οποία τον ταυτίζουν με τον ακραίο εθνικισμό (που με τα διχαστικά του κηρύγματα μικραίνει και απομονώνει την Ελλάδα), προκειμένου να φύγει απ’ τη μέση ως βασικό εμπόδιο των σχεδίων αυτών οι οποίοι κινούνται στη σκιά και έχουν ήδη γονατίσει.
Βασικό εμπόδιο της ελίτ του fake πατριωτισμού, που τον βαφτίζει… ”ρεαλισμό”, ενώ είναι ηττοπαθής κατευνασμός. Της ελίτ που, υποταγμένη στις ξένες επιρροές, επιβάλλει την παρουσία της στην Ελλάδα εδώ και χρόνια και εκπονεί σχέδια συνθηκολόγησης με τους Τούρκους για ”καζάν καζάν” μοιρασιά του Αιγαίου και της ευρύτερης περιοχής της Ανατολικής Μεσογείου …
*Στη μνήμη του αρθρογράφου Νίκου Χειλαδάκη
