Στο «εδώλιο» προκαταρκτικής εξέτασης η Θεία Κοινωνία με τους δασκάλους της Κρήτης

Δεν ζούμε σε αρχαίους καιρούς για να βιώνουμε θρησκευτικές ελευθεριότητες του μονοθεϊστικού Ορφισμού και της διονυσιακής θρησκείας που θεωρούσαν τον άνθρωπο ανελεύθερο και την ψυχή του a priori αμαρτωλή και φυλακισμένη μέσα στο σώμα του έως την ώρα της μετεμψύχωσής της μετά τον θάνατό του.

Ο λόγος της ελευθερίας μπορεί να ακούστηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα τη στιγμή που γεννήθηκαν τα ανθρώπινα δικαιώματα με τη δημοκρατία στην Αθήνα (Κλεισθένης 6ος αι, πΧ), όμως δεν έπαψε ποτέ να είναι στοιχείο της ύπαρξής μας ο ελεγχόμενος λόγος (σε μια ”λόγω μεν δημοκρατία, έργω δε υπό του πρώτου ανδρός αρχή”, όπως εξελίχθηκε) ο οποίος διαμορφώνεται με βάση τα στερεότυπα της κοινωνίας όπου ζούμε.

Δεν έπαψε ποτέ να είναι μόνιμο μοτίβο στην ύπαρξή μας η σύγκρουση μεταξύ της ανάγκης να αγωνιστούμε για αυξημένη αυτοσυνείδηση, ελευθερία και υπευθυνότητα και της τάσης μας να υποτάξουμε το ελεύθερο πνεύμα μας στις γονεϊκές, πατροπαράδοτες αντιλήψεις και τα υποκατάστατά τους που λειτουργούν παλαιόθεν με βακτηρία το κράτος–”πατερούλη”, το οποίο διαμορφώνει παρεμβατικά τις επιλογές και τα ”θέλω” μας ακόμα και σε ζητήματα θρησκευτικής ελευθερίας.

Τώρα θα μου πείτε, με το δίκιο σας, ότι το κράτος απ’ την αρχή ακόμα της ιστορίας του εμφανίστηκε σε ρόλο ποδηγέτη ή διαμεσολαβητή στα θέματα θρησκευτικής φύσης ή μεταφυσικής βούλησης υπεράνω του χωροχρόνου.

Κι εγώ θα συμφωνήσω μαζί σας ότι είχε διαμορφωθεί διαχρονικά μια πολύπλοκη σχέση μεταξύ θρησκευτικής πίστης και εγκόσμιας εξουσίας, η οποία αντικατοπτριζόταν φωτογραφικά στη σχέση μεταξύ των επικεφαλής της Εκκλησίας και του κράτους.

Κατά βάση ωστόσο (ειδικά στην περίπτωση της Ελλάδας) ήταν αμοιβαία η στήριξη μεταξύ τους πάντοτε όχι μόνο γιατί έχουν ανάγκη ο ένας τον άλλον, αλλά και γιατί το αξιακό και ηθικό σύστημα της Ορθόδοξης Εκκλησίας ταυτίζεται εν πολλοίς με εκείνο της αρχαιοελληνικής κληρονομιάς μας.

Ασφαλώς, στην Ελλάδα, όπως και σε όλα τα πολιτισμένα κράτη του κόσμου, η θρησκευτική ελευθερία είναι ένα απ’ τα βασικά δικαιώματα του πολίτη. Γι’ αυτό και προστατεύεται από το Σύνταγμα, που δίνει το δικαίωμα στους πολίτες να επιλέξουν το θρησκευτικό δόγμα της αρεσκείας τους (ανεξιθρησκεία).

Θα πρέπει να σημειώσω εδώ ότι η θρησκευτική ελευθερία που παρέχει το ελληνικό Σύνταγμα δεν περιορίζεται μόνο στην επιλογή του θρησκευτικού δόγματος, αλλά έχει άμεση σχέση με την ελευθερία του κάθε πολίτη να στοχάζεται, να πιστεύει και να ασκεί ελεύθερα τα θρησκευτικά του καθήκοντα σύμφωνα με τους κανόνες που επιτάσσει το δόγμα της πίστης του, το οποίο θα πρέπει να είναι σεβαστό και απαραβίαστο από το κράτος.

Κι αυτό το απαραβίαστο διασφαλίζει, με τη σειρά του, το modus vivendi (συμβιβασμό) μεταξύ των πολιτών και του κράτους στην άσκηση των θρησκευτικών καθηκόντων τους. Όπερ σημαίνει ότι κάθε πολίτης δεν είναι μόνο ελεύθερος να επιλέξει το δόγμα της αρεσκείας του, αλλά – με γνώμονα αυτήν την επιλογή – έχει το δικαίωμα να βιώσει τη θρησκευτική ελευθερία όπως πηγάζει αφιλτράριστη και δυναμική μέσα απ’ την κοίτη της πίστης και των συναισθημάτων του.

Είναι ένα απ’ τα πλούσια δώρα της δημοκρατίας το δικαίωμα αυτό και, ως εκ τούτου, δεν πρέπει να παραβιάζεται υπό καμία συνθήκη στο πλαίσιο της σύγχρονης αντιπροσωπευτικής λειτουργίας της. Λειτουργίας που – με αφορμή την πανδημία – υφίσταται πολλαπλά πλήγματα στο θέμα των ελευθεριών, με αποτέλεσμα να έχει τρωθεί η ελπίδα και η πίστη των πολιτών σήμερα, κι ας λέει ο ποιητής ” […] Μη φοβηθείς αυτόν που στήριξε στην Πίστη απάνω την Ελπίδα…”*

Δεν είμαι απ’ τη φύση μου απαισιόδοξη, αλλά δεν μπορώ να μην ομολογήσω τον έντονο προβληματισμό και την απογοήτευσή μου στην είδηση ότι Διευθυντής Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης στην Κρήτη — στη θέα φωτογραφίας από ένα συμβάν σε εκκλησία (κατά την εορτή των Τριών Ιεραρχών), το οποίο αφορούσε τη μετάληψη μαθητών Δημοτικού Σχολείου στην περιφέρεια αρμοδιότητάς του — διέταξε προκαταρκτική εξέταση σε βάρος της Διευθύντριας και του διδακτικού προσωπικού, γιατί — ως συνοδοί των παιδιών — θεωρήθηκαν υπεύθυνοι που τα επέτρεψαν να εκκλησιαστούν και να κοινωνήσουν!!!

Φευ!.. Έχει εκλείψει η πατριωτική και θρησκευτική ενσυναίσθηση στον τόπο αυτό και έχει επεκταθεί και στην Εκπαίδευση ακόμα η ”επιμόλυνση” της υποκρισίας από το ”Σώμα και Αίμα Χριστού” (το κορυφαίο ιερό μυστήριο της Ορθόδοξης Εκκλησίας), μιας και οι ιθύνοντες στον χώρο αυτό στοχοποιούν τη Θεία Κοινωνία ως φορέα της πανδημίας στα σχολεία.

Έτσι απειλούνται με ”κυρώσεις” οι ευσυνείδητοι εκπαιδευτικοί οι οποίοι παλεύουν καθημερινά για να ανταπεξέλθουν στα προβλήματα που δημιουργούνται στα σχολεία εξαιτίας της πανδημίας και να κρατήσουν αναμμένη τη δάδα της φιλοπατρίας και της πίστης στις ψυχές των μαθητών τους.

Ασφαλώς είναι επιτακτική η ανάγκη προστασίας χιλιάδων παιδιών και εκπαιδευτικών. Ποιος αντιλέγει; Αλλά εδώ οι πιστοί αντιμετωπίζονται σαν να είναι οι… ”Χριστιανοταλιμπάν” του Πολάκη. Οποία ακρότητα και έλλειψη σεβασμού στο Χριστεπώνυμο πλήρωμα της Εκκλησίας που έχει ως μέλη την πλειονότητα των Ελλήνων.

Δεν αποφεύχθηκε, προφανώς, το απευκταίο. Στην προσπάθειά της η κυβέρνηση να απορρίψει το άκρο των ζηλωτών της πίστης μας (που διακινούν φυλλάδια συνωμοσιολογικού περιεχομένου και έχουν μετατρέψει σε αντιεμβολιακό προπύργιο το Άγιο Όρος με τραγικές συνέπειες για πολλούς μοναχούς), έφτασε στο σημείο να συνταχθεί με το άλλο άκρο το οποίο διακατέχεται στην ολότητά του από αθεϊστικό και αντιχριστιανικό πνεύμα και ασπάζεται αντιορθόδοξες φιλοσοφικές και πολιτικές ιδεολογίες.

Έφτασε στο σημείο να μετατραπεί η ίδια σε αρνητικό, διχαστικό πρότυπο για τους ελληνορθόδοξους πολίτες με το να κρατάει ανοιχτά τα μουσουλμανικά τζαμιά και κλειστές τις χριστιανικές εκκλησίες, την ίδια στιγμή που επέτρεπε να ξεχύνονται (είτε για να πανηγυρίσουν είτε για να διαμαρτυρηθούν) στο κέντρο της Αθήνας χιλιάδες μετανάστες φορτωμένοι με χίλιες δυο παραλλαγές του θανατηφόρου ιού;

Και τώρα άρχισαν νέες δοκιμές διχασμού με πρωταγωνιστές φορείς της Εκπαίδευσης στην Κρήτη και στόχο τη Θεία Κοινωνία, στο μυστήριο της οποίας συμμετείχαν προ ημερών ελεύθερα και αβίαστα τα παιδιά ενός Δημοτικού σχολείου του Ηρακλείου, προστατευμένα από τους δασκάλους τους που τα συνόδεψαν στον εκκλησιασμό και τα επέτρεψαν να μεταλάβουν.

Προφανώς οι βασιλικότεροι του βασιλέως Διευθυντές Εκπαίδευσης (κάποιοι από τους οποίους καιροφυλακτούν για να στιγματίσουν ευσυνείδητους δασκάλους και καθηγητές με τη στάμπα των υπονομευτών της εμβολιαστικής εκστρατείας) επιχείρησαν – με την παραπομπή των εν λόγω δασκάλων σε προκαταρκτική εξέταση – να τρομοκρατήσουν τους ίδιους και τους μαθητές τους, αλλά το μόνο που πέτυχαν ήταν να αποπροσανατολίσουν τους δεύτερους και την μαθητιώσα νεολαία ευρύτερα από τους πραγματικούς κινδύνους οι οποίοι μπορεί να κρύβονται σε Σχολικές Μονάδες.

Και οι κίνδυνοι αυτοί δεν αφορούν τη Θεία Κοινωνία η οποία, ως φαίνεται, θα καθίσει στο εδώλιο της προκαταρκτικής εξέτασης μαζί με τους δασκάλους της Κρήτης (όπως είχε καθίσει σε εδώλιο δικαστηρίου ένας Κερκυραίος παππάς το ’20, γιατί κοινώνησε — παρά την απαγόρευση που υπήρχε — πιστούς της ενορίας του στη διάρκεια της πρώτης περιοριστικής καραντίνας).

Οι πραγματικοί κίνδυνοι για τους μαθητές δεν αφορούν τη Θεία Κοινωνία, αλλά την ενδοσχολική βία, τα ναρκωτικά και τις παραβατικές συμπεριφορές διδασκόντων και διδασκομένων οι οποίες εκτυλίσσονται υπό… σκιά μέσα στις τάξεις ή στους προαύλιους χώρους και τους χώρους έξω από την αυλόπορτα των σχολείων των δύο πρώτων βαθμίδων Εκπαίδευσης…

* Παραπομπή: Ιωάννης Πολέμης: ΜΗ ΦΟΒΗΘΕΙΣ

Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)