Τα τουρκικά αποβατικά σχέδια κόντρα στο DNA της φυλής μας

Πρώτα πρώτα ας ξεκινήσουμε με μερικές ”δυσκολοχώνευτες” παραδοχές επί τη βάσει της αντιπαραβολής δεδομένων που αιτιολογούν την κλιμακούμενη αγωνία μας για την κρισιμότητα στις σχέσεις μας με την Τουρκία. Παραδοχές οι οποίες κρύβουν ενίοτε και ευχάριστες εκπλήξεις…

Το ότι οι γείτονες εξ Ανατολών βρίσκονται εδώ και χρόνια — με επίταση την 20ετία της παντοδυναμίας του Ερντογάν και ειδικότερα την τελευταία πενταετία — σε αυξημένη πατριωτική εγρήγορση και πολεμική ετοιμότητα λόγω στρατιωτικών επιχειρήσεων, δεν πιστεύω να το αμφισβητεί κανείς.

Κι αυτό γιατί οι εν λόγω επιχειρήσεις — σε συνδυασμό με την μεγάλη ανάπτυξη της πολεμικής βιομηχανίας της Τουρκίας, τις νέες στρατηγικές επιλογές της (βλ. στρατιωτική συμμαχία με Ρωσία) και την αύξηση της επιρροής της σε Ευρώπη, Ασία και Αφρική, έχουν αναβαθμίσει ήδη το κύρος της γεωπολιτικά.

Επιπλέον έχουν αναπτερώσει το φρόνημα και την αυτοπεποίθησή της, όσο κι αν η υπάρχουσα οικονομική κρίση (καλπάζων πληθωρισμός, ραγδαία υποτίμηση τουρκικής λίρας) και η αυταρχικότητα του ”σουλτάνου” της τείνουν να τα επισκιάσουν αυτά εν μέρει.

Στον αντίποδα του ετοιμοπόλεμου των τουρκικών ΕΔ, οι ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις πρέπει να παραδεχτούμε ότι υστερούν εμπειρικά, αφού έχουν να εμπλακούν σε πολεμικές επιχειρήσεις από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ωστόσο προσπαθούν να καλύψουν την έλλειψη εμπειρίας τους επί του πεδίου με στρατιωτικές ασκήσεις σε τακτά διαστήματα.

Και αυτές οι ασκήσεις είναι προσαυξημένης δυσκολίας, με δεδομένες ειδικά τις τρέχουσες συγκυρίες που αντιμετωπίζουμε με τους Τούρκους. Δεν είναι ασκήσεις αναψυχής σε στεριά, αέρα και θάλασσα για… ξεμούδιασμα.

Είναι ασκήσεις προσομοίωσης πολέμου και επίδειξης ισχύος των τριών Όπλων μας επί τη βάσει επιτελικών στρατιωτικών σχεδίων τα οποία τίθενται σε εφαρμογή εν καιρώ ειρήνης με στόχο την αύξηση της μαχητικής ικανότητας των στρατιωτών μας.

Στις ”δυσκολοχώνευτες” παραδοχές εντάσσεται, επίσης, και η διαπίστωση ότι — παρά τις προσπάθειες που καταβάλλει από τον Νοέμβριο του ’19 το ΥΠΕΘΑ (μέσω ευρωπαϊκών κονδυλίων για την άμυνα και την ασφάλεια και με τη συνέργεια κι άλλων υπουργείων) για παραγωγή οπλισμένων ελληνικών UAV made in Greece έναντι των οπλισμένων τα οποία διαθέτει η Τουρκία από το ’95, εξακολουθούμε να σηκώνουμε — προς αντιμετώπιση των τουρκικών drones Bayraktar TB2 (με γερμανικές κάμερες) — μη επανδρωμένα F16 αεροσκάφη μας, πράγμα ασύμφορο οικονομικά.

Η απόκτηση των Rafale και των Belharra αναβαθμίζει ασφαλώς την αμυντική μας ισχύ και αποκαθιστά την μέχρι τώρα διαπραγματευτική μας αδυναμία λόγω της προϋπάρχουσας εξοπλιστικής ένδειας των ΕΔ της χώρας μας.

Ωστόσο αυτός δεν είναι λόγος για να εφησυχάζουμε δεδομένης της εξοπλιστικής κούρσας και της γιγάντωσης της αμυντικής βιομηχανίας της Τουρκίας, σε συνδυασμό με τις διεκδικητικές της προθέσεις σε βάρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων μας.

Δεν είναι λόγος όμως για να εφησυχάζει και η άλλη πλευρά, η οποία μιλά από θέση ισχύος λόγω του συσχετισμού δυνάμεων στο Αιγαίο που είναι από 25ετίας υπέρ της, με αποτέλεσμα να έχει εκμηδενιστεί η ισορροπία του 7/10 και να έχει επέλθει δραματική ανισορροπία με αποκορύφωμα την τελευταία δεκαετία από αρχής μνημονίων και εντεύθεν.

Δεν είναι λόγος έπαρσης της Τουρκίας όχι μόνο γιατί η τελευταία εξοπλιστική αναβάθμιση της Ελλάδας αφαιρεί πόντους απ’ τα πλεονεκτήματά της, αλλά και γιατί οποιαδήποτε τουρκική απόπειρα (μετά από παραπλανητικούς αντιπερισπασμούς) για απευθείας στρατιωτική επιχείρηση με στόχο την εδαφική κατάκτηση ελληνικού εδάφους (σχέδιο που αποκαλύπτει σε άρθρο του στον ιστότοπο Nordic Monitor ο εξόριστος Τούρκος δημοσιογράφος Αμπντουλάχ Μποζκούρτ) θα γύριζε μπούμερανγκ για την ίδια.

Το λέω αυτό έχοντας κατά νου την πρόσφατη συνέντευξη στο τηλεοπτικό δίκτυο TRT του Μεβλούτ Τσαβούσογλου (γνωστού για τα ψευδή κατηγορητήρια που εξαπολύει περιοδικά κατά της Ελλάδας), όπου συνέδεσε την κυριαρχία των ελληνικών νησιών με την αποστρατιωτικοποίησή τους.

Τόσο το τελευταίο, όσο και άλλα μεγαλοϊδεατικά τουρκικά τολμήματα δεν έπαψαν ποτέ, ασφαλώς, να έρχονται στο φως της δημοσιότητας είτε απ’ τα Ερντογανικά Μέσα ή από αξιόπιστους ιστότοπους στο εξωτερικό όπως ο Nordic Monitor, που έχει έδρα τη Στοκχόλμη.

Ιστότοπος μη συμπαθής στον πρώην ΥΠΕΞ μας Νίκο Κοτζιά, ο οποίος τον είχε χαρακτηρίσει το 2016 ”τριτοκλασάτο”, γιατί ο διαχειριστής του Μποζκούρτ αποκάλυψε ότι η ελληνική κυβέρνηση ήταν έτοιμη να επιστρέψει στην Τουρκία τους 8 Τούρκους στρατιωτικούς οι οποίοι είχαν καταφύγει με ελικόπτερο στην Αλεξανδρούπολη ζητώντας πολιτικό άσυλο στην Ελλάδα.

Για να επανέλθω όμως στο σχέδιο που αποκαλύφθηκε από τον Nordic Monitor για τουρκική εισβολή σε ελληνικά νησιά (κάτι το οποίο επιβεβαιώνεται από τη συσχέτιση μεταξύ κυριαρχίας και αποστρατιωτικοποίησής τους στην οποία προέβη ο Τσαβούσογλου), το φερόμενο υπό σχεδιασμό εγχείρημα έχει μεγάλα μειονεκτήματα για τους Τούρκους και, αν επιχειρηθεί, το πιο πιθανό είναι να στέψει εμάς νικητές.

Κι αυτό γιατί οι Τούρκοι θα την πάθουν όπως οι Πέρσες στη Σαλαμίνα το 480 πΧ. Δεν θα μπορέσουν, δηλαδή, να αξιοποιήσουν στο έπακρο την αριθμητική υπεροχή τους μέσα στα στενά όρια εκδήλωσης της στρατιωτικής επιχείρησης που έχουν σχεδιάσει να κάνουν σε μικρό ή μεγάλο ελληνικό νησί περιβαλλόμενο από άλλα νησιά εξοπλισμένα.

Συν τοις άλλοις, οι ελληνικές δυνάμεις θα σπεύσουν να περικυκλώσουν τους επιτιθέμενους, παγιδευμένους εχθρούς (το πάθημα στα Ίμια το ’96 ελπίζω να έγινε μάθημα) και, επιπλέον, ο χρόνος θα εργάζεται εναντίον τους, καθώς το πιο πιθανό είναι να υπάρξει πολιτικοστρατιωτική επέμβαση, υπερατλαντική (ΗΠΑ) ή ευρωπαϊκή (Γαλλία) για άμεση διακοπή των εχθροπραξιών.

Με βάση το σκεπτικό αυτό, δεν είναι διόλου απίθανο οι πανούργοι αντίπαλοί μας να ξεκινήσουν με ”θερμό επεισόδιο” παραπλάνησης για… προσάναμμα και, εν συνεχεία — με βατήρα αυτό –να κινηθούν μαζικά εναντίον μας ρίχνοντας το κέντρο βάρους των επιθέσεών τους σε καίρια χτυπήματα κατά των κύριων μονάδων του στόλου μας (με πρώτιστο στόχο τις φρεγάτες Belharra) και ”χειρουργικά” κατά της ενισχυμένης με τα Rafale αεροπορίας μας.

Αυτόν τον δρόμο εκτιμώ ότι θα ακολουθήσουν για έναν και μόνο λόγο: Για το γεγονός ότι, σε στρατιωτικό επίπεδο, γνωρίζουν καλά οι επικεφαλής τους — όσο κι αν έχουν αποδεκατιστεί οι πιο αξιόλογοι των Ενόπλων Δυνάμεων της Τουρκίας μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα του Ιουλίου του 2016 — η βασική αρχή της στρατηγικής σε έναν πόλεμο με νησιωτικούς στόχους δεν προκρίνει την κατάληψη νησιών εξαρχής, αλλά τη μαζική συντριβή των εχθρικών ενόπλων δυνάμεων, ώστε να ακολουθήσει στη συνέχεια η απόβαση επί των εδαφών και η κατάληψή τους χωρίς αντιστάσεις.

Με βάση τη στρατηγική αυτή οι Τούρκοι ευελπιστούν να προετοιμάσουν το έδαφος, να διαμορφώσουν δηλαδή τετελεσμένα με αποφασιστικά, ακαριαία και αιφνιδιαστικά πλήγματα που θα έχουν βαρύνουσα σημασία είτε σε διπλωματικό είτε σε διαμεσολαβητικό επίπεδο.

Έτσι ευελπιστούν ότι θα σύρουν την Ελλάδα με όρους Κύπρου το ’74, για να υπογράψει τη διπλωματική της καταδίκη (από θέση ηττημένου και υπό τον φόβο περαιτέρω κλιμάκωσης των εχθροπραξιών οι οποίες θα μπορούσαν να προκαλέσουν μεγαλύτερες απώλειες) με την αποδοχή της παραχώρησης ενός ή περισσοτέρων νησιών της σ’ αυτούς πριν διευρυνθεί το μέτωπο σύντομης σύρραξης με τους Τούρκους…

Τα ενδεχόμενα αυτά επιβάλλουν στην πολιτική και στρατιωτική ηγεσία μας να κλείσουν τα αυτιά τους σε υποδείξεις συμβούλων που τις αποκοιμίζουν, γιατί στηρίζονται στην λανθασμένη εντύπωση (στα χνάρια παρόμοιας προκατάληψης του παρελθόντος με διαφορετική όμως αιτία γενεσιουργό) ότι οι τουρκικές ένοπλες δυνάμεις — αποδεκατισμένες μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα του ’16 — δεν είναι σε θέση πλέον να μας αιφνιδιάσουν και να φέρουν σε πέρας έναν ”ταχύ και αποτελεσματικό πόλεμο” εισβάλλοντας σε ένα ή περισσότερα νησιά μας.

Οι Τούρκοι δεν έπαψαν να είναι πανούργοι και αποφασισμένοι για αλλαγή συνόρων υπέρ τους. Ως εκ τούτου θα κάνουν τα αδύνατα δυνατά, συμπεριλαμβανομένου και του ανθυποβρυχιακού πολέμου (μια ιδέα αυτού του τύπου των επιχειρήσεων μάς δίνει το Naval News), ενισχυμένοι κι από τα σύγχρονα γερμανικά υποβρύχια που ”μπορεί να μείνουν κάτω από την επιφάνεια για εβδομάδες ή και μήνες”, όπως λένε..

Ούτως εχόντων των πραγμάτων, όπως λένε κι οι καθαρευουσιάνοι, είμαστε αναφανδόν υπέρ της δήλωσης του υπουργού Άμυνας Νίκου Παναγιωτόπουλου ότι ”Ό,τι απειλείται, δεν αποστρατιωτικοποιείραι”, αρκεί μέσα στο ό,τι να ενυπάρχουν και τα 152 ”γκριζαρισμένα” απ’ τους Τούρκους νησιά μας, τα οποία πρόσφατα τα ανέβασε σε 153 ο Ντογού Περιντσέκ, πρόεδρος του αριστερού-εθνικιστικού κόμματος ”Κόμμα Πατρίδας” (Vatan Partisi) της Τουρκίας.

Έχουμε ακόμα ζωντανό στο αίμα μας το DNA της φυλής μας, για να πνίξουμε στα νερά του Αιγαίου τα αποβατικά τους σχέδια και να τους μετατρέψουμε σε Πέρσες του 5ου αι. π Χ.

Συνελόντι ειπείν, κάθε άλλη ταπεινωτική επιλογή δεν θα έχει καμιά δικαιολογία πέραν της εφιαλτικής προδοσίας.

Όπερ σημαίνει ότι οι κρατούντες πρέπει να διαγράψουν από τις προθέσεις τους κάθε ενδεχόμενο αποδοχής της ”συνεκμετάλλευσης” του Αιγαίου και της εκδοχής των Τούρκων ή των φιλότουρκων ότι ”το Καστελόριζο” ή οποιοδήποτε άλλο απ’ τα μικρονήσια μας κείται μακράν απ’ τον ηπειρωτικό κορμό της Ελλάδας ή, άλλως ειπείν, είναι ”απομονωμένο” από αυτήν και γι’ αυτό πρέπει να το θυσιάσουμε για να σώσουμε τα μεγάλα νησιά μας…

Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)