Τροφοδοτώντας με ελληνικά βέλη τη φαρέτρα της Τουρκίας…

Εδώ και μια δεκαετία πλέκει η Τουρκία, yavaş-yavaş*, το πουλόβερ της ”Γαλάζιας Πατρίδας” της με κλωστές τα ελληνικά συμφέροντα που καταλήγουν ανεμπόδιστα στη χοάνη των τουρκικών, με εμάς να δειλιάζουμε να τα υπερασπιστούμε έμπλεοι από τον φόβο του casus belli.

Απ’ την αιτία πολέμου, δηλαδή, που έγινε ο φόβος κι ο τρόμος των ελληνικών κυβερνήσεων από την 8η Ιουνίου του 1995 και εντεύθεν, όταν η Μεγάλη Τουρκική Εθνοσυνέλευση αποφάσισε ότι ενδεχόμενη επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων (ΕΟΧ) στο Αιγαίο στα 12 ναυτικά μίλια θα πυροδοτούσε πολεμική σύγκρουση μεταξύ των δύο χωρών.

Εξαιτίας αυτού του φοβικού συνδρόμου από το οποίο διαπνέονται οι πολιτικές ελίτ της χώρας μας υπαναχωρήσαμε εκ νέου το ’20 απ’ τα εθνικά μας σχέδια. Απεμπολήσαμε ουσιαστικά την επέκταση της αιγιαλίτιδας ζώνης μας έως τα 12 ν.μ. (με ”χρυσωμένο χάπι” την επέκταση στο Ιόνιο), αν και ήταν αναφαίρετο δικαίωμά μας να κάνουμε το ίδιο και στο Αιγαίο (βλ. Σύμβαση των ΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας, 1973-1982).

Αν γινόταν αυτό, η Ελλάδα θα διπλασίαζε την κυριαρχία της στα ΕΟΧ του Αρχιπελάγους από 35% (6ν.μ.) στα 64% (12ν.μ.), ενώ η ανοιχτή θάλασσα θα περιοριζόταν από 56% που είναι τώρα, στο 26,1%. Που πάει να πει ότι θα μετατρέπαμε το Αιγαίο σε κλειστή ελληνική θάλασσα και έτσι θα διασφαλίζαμε τη συνέχεια των χωρικών μας υδάτων από το Σούνιο μέχρι τα Δωδεκάνησα και την Κρήτη.

Φευ!.. Η συμβουλή του Κώστα Σημίτη βρήκε ευήκοα ώτα στην κυβέρνηση της ΝΔ και έτσι κρούσαμε πρύμναν στα ”μαξιμαλιστικά” όνειρά μας αποδεχόμενοι τα ”κατευναστικά” λόγια του πρώην πρωθυπουργού, έστω κι αν γνωρίζαμε ότι αναδείκνυαν κραυγαλέα την ηττημένη ελληνική Εξωτερική πολιτική του 1996:

– […] Η επέκταση της αιγιαλίτιδας ζώνης στο Αιγαίο θα προκαλέσει αντιδράσεις … όχι μόνο από την Τουρκία αλλά και από πολλές άλλες χώρες των οποίων τα πλοία διέρχονται τώρα ελεύθερα. […] Είναι απλοϊκό να ταυτίζουμε την αιγιαλίτιδα ζώνη με την ανοιχτή θάλασσα … Απαιτείται να υπάρξει ζώνη ή ζώνες ελεύθερης ναυσιπλοΐας που να διασχίζουν το Αιγαίο…, έλεγε – μεταξύ άλλων – η παρέμβασή του.

Φευ!.. Στην αναφορά την τελευταία ξέχασε ηθελημένα (;) ο πρώην πρωθυπουργός ότι και με την ισχύουσα απ’ το ’47 αιγιαλίτιδα ζώνη στα 6 ν.μ., η θαλάσσια-εναέρια επικοινωνία των τουρκικών ακτών από τη Σάμο-Ικαρία (βόρεια) μέχρι τη Ρόδο (νότια) γίνεται ανεμπόδιστα μέσω των ελληνικών χωρικών υδάτων που διασφαλίζουν ελεύθερη ναυσιπλοἴα στο Αιγαίο για όλους.

Παρόμοιες φοβικές αντιλήψεις μας εκμεταλλεύτηκε το 1996 η τότε πρωθυπουργός της Τουρκίας Τανσού Τσιλέρ και μετέτρεψε την ελληνική κυριαρχία στα Ίμια σε ”γκρίζα ζώνη”. Είκοσι Έξι χρόνια μετά ο Ταγίπ Ερντογάν την μιμείται επιτυχώς ”περνώντας” τα παράνομα συμφέροντά του στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο.

Έτσι, μετά τον χάρτη του 2017 με τα 152 νησιά (των οποίων την υφαλοκρηπίδα εποφθαλμιούσε ανέκαθεν η αναθεωρητική Τουρκία) ο ”σουλτάνος” πρόβαλε τα δικά του σχέδια σε νέους μεγαλοϊδεατικούς χάρτες οι οποίοι επισκίασαν τους δικούς μας ”μινιμαλιστικούς”.

Χάρτες οι οποίοι χαράχτηκαν με δεδομένη την αδυναμία μας να οριοθετήσουμε τις θαλάσσιες ζώνες με την Κύπρο, με αποτέλεσμα να τις οικειοποιείται η Άγκυρα και να μας προειδοποιεί ότι θα προβεί σε έρευνες εκεί σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο.

Αδυναμία, αβουλία, φοβικότητα και ανικανότητα είναι οι αιτίες που δεν αντιδράσαμε έως τώρα στην ατέλειωτη κυκλοφορία χαρτών του δόγματος της ”Γαλάζιας Πατρίδας”, όπου εκτίθενται σε κοινή θέα κατακόκκινα τα μισά αιγαιοπελαγίτικα νησιά μας.

Είναι οι αιτίες που μετέτρεψαν σε απαθείς θεατές τα πλοία του ελληνικού ΠΝ τον Οκτώβριο του ’20, όταν παρακολουθούσαν σε μικρή απόσταση την εξελισσόμενη επί τρίμηνο παραβίαση των ΕΟΧ από το Oruc Reis 7 μίλια απ’ το Καστελόριζο και κατά την… εξόρμησή του μέχρι την Κρήτη.

Είναι οι αιτίες που τροφοδότησαν την κλιμάκωση των τουρκικών θεωριών περί εποικισμού των νησιών του Αιγαίου, τις οποίες σπεύδουν να επικυρώσουν οι ψοφοδεείς ημεδαποί ”μινιμαλιστές” που μιλούν για απομονωμένο Καστελόριζο και μαξιμαλισμό της Ελλάδας.

Είναι οι αιτίες που έδωσαν το δικαίωμα στους Τούρκους να δημοσιεύουν χάρτες με βαμμένα στα εθνικά τους χρώματα το Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο, αφού την ΑΟΖ/ΥΦ Ελλάδας και Κύπρου (με ενσωματωμένη την περιοχή αλιείας) την είχαν εντάξει ήδη στη δική τους δικαιοδοσία επωφελούμενοι από ένα τραγικό λάθος δικό μας.

Από το γεγονός ότι δεν την οριοθετήσαμε και, επιπλέον, αφήσαμε ”αδιάθετη” τη θαλάσσια περιοχή μεταξύ 28ου-32ου μεσημβρινού (όπου ανήκουν το Καστελόριζο και η μισή Ρόδος) λόγω ημιτελούς ελληνοαιγυπτιακής συμφωνίας.

Ωστόσο δε φαίνεται να μας έγινε μάθημα τίποτα από όλα αυτά κι έτσι εμείς εξακολουθούμε να συρόμαστε σε αέναες συνομιλίες-διαπραγματεύσεις μαζί της (ΜΟΕ κλπ) ”καθ’ υπόδειξη” της Γερμανίας, ενώ γνωρίζουμε ότι η Τουρκία απαιτεί την αποστρατιωτικοποίηση των νησιών μας και εμμένει στο ψέμα ότι το Καστελόριζο δεν έχει υφαλοκρηπίδα.

Εμμένει και προβάλλει έναντι όλων των Διεθνών Συνθηκών και Συμβάσεων την αυθαίρετη θεωρία της ”περί εγγυτέρων νήσων”, βάσει της οποίας τα παράκτια σε αυτήν ελληνικά νησιά είναι τουρκικά, έστω κι αν έχουν κατοχυρωθεί ιστορικά, νομικά και διπλωματικά ως ελληνικά και με την υπογραφή της ίδιας.

Με τα δεδομένα αυτά επόμενο είναι οι Τούρκοι να γίνονται ολοένα και πιο διεκδικητικοί και πιεστικοί, πράγμα που φάνηκε πρόσφατα με την επαναφορά απ’ την Άγκυρα – δια του αντιπροέδρου Φουάτ Οκτάι (ο οποίος συνέστησε στην Ελλάδα ”να σταματήσει την εγκατάσταση ανθρώπων στα νησιά”) – της τουρκικής θεωρίας περί ”γκρίζων ζωνών” με στοχοποιημένα δύο από τα νησιά μας: τις Οινούσσες και το Καστελόριζο.

Δεν είναι ώρα για να ξύσω παλιές πληγές, αλλά δεν μπορώ να μη θυμηθώ με συγκρατημένη οργή ότι – κατά τη Ροζάκειο ερμηνεία – εμείς φταίμε και πάλι. Εμείς και οι… μαξιμαλιστικές θέσεις μας. Εμείς και η ”μυωπία” μας που μας εμποδίζει να υποχωρούμε εξαρχής σε δεύτερες έως έσχατες θέσεις. Εμείς που δεν αρκούμαστε στα λίγα που έχουμε και υψώνουμε φωνή διεκδίκησης για τα πολλά που μας αναλογούν.

Τι εννοώ με αυτήν την καυστική αποστροφή μου; Εννοώ ότι με δηλώσεις σαν εκείνες του ’20 περί ”απομονωμένου” Καστελόριζου, ”σε απόσταση” απ’ την ηπειρωτική Ελλάδα, αλλά ”κοντά στις τουρκικές ακτές” (δηλώσεις τις οποίες ασπάζεται η πολιτική ελίτ του τόπου μας μαζί με άλλες ακόμα χειρότερες που ταιριάζουν σε ριψάσπιδες Έλληνες), βάλαμε επανειλημμένα βούτυρο στο ψωμί της Άγκυρας, με αποτέλεσμα να κλιμακώσει την επιθετική ρητορική της και τις κινήσεις ”γκριζαρίσματος” της εδαφικής κυριαρχίας μας.

Το πού το πάει η Τουρκία τελικά διαφωτίστηκε πλήρως με την παρέμβαση Οκτάι. Έγινε ξεκάθαρη η πρόθεσή της να ”εγκλωβίσει” την Ελλάδα σε συζήτηση περί αποστρατιωτικοποίησης των νησιών και ”γκρίζων ζωνών” στο Αιγαίο. Πρόθεση που την ανατροφοδοτούν η υποκρισία και το ανθελληνικό πνεύμα της ηγεσίας της.

Μιας ηγεσίας η οποία στρεψοδικεί κατάφωρα σε βάρος μας, αν κρίνουμε από τα λεχθέντα του Τούρκου αντιπροέδρου περί ”διαταραγμένης” συμπεριφοράς της Ελλάδας (με αφορμή το θέμα της στρατιωτικοποίησης νησιών του Αιγαίου) κι από την απόδοση κατηγορίας σε βάρος της για τετελεσμένα και προκλήσεις, τη στιγμή που διαπρέπει σε αυτά η χώρα του.

Εννοείται ότι η Τουρκία έθεσε σε κεντρικό πλάνο το Καστελόριζο από τα προηγούμενα κιόλας χρόνια, όταν επικαιροποίησε το ιδεολόγημα της ”Γαλάζιας Πατρίδας” το οποίο αποτελεί ωμή προβολή του τουρκικού μεγαλοϊδεατισμού και των μαξιμαλιστικών διεκδικήσεών της σε βάρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων μας.

Έτσι έφτασε να μιλά για κατοχή απ’ τους Έλληνες 152 νησιών (βλ. λίστα ”EGAYDAAK**” και δηλώσεις Ταγίπ Ερντογάν, Χουλουσί Ακάρ και Ντογού Περιντσέκ (προέδρου του αριστερού-εθνικιστικού κόμματος Βατάν της Τουρκίας ”Κόμμα Πατρίδας – Vatan Partisi” που ανέβασε τα ”γκρίζα νησιά” σε 153), την ίδια στιγμή που εμείς – δια στόματος πολλών… αφελών (;) πολιτικών, διπλωματών και πανεπιστημιακών μας — της δίνουμε ουκ ολίγες φορές… διακυβερνητικά πάτημα για να συνεχίσει.

– Το ελληνικό, ελληνικότατο Καστελόριζο δεν είναι στο Αιγαίο, είχε πει το ’19 ένας εξ αυτών — ο Γιάννης Τσιρώνης (πρώην υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ) — ταυτιζόμενος πλήρως με την τουρκική θέση ότι τόσο η Κύπρος ως κράτος όσο και τα ελληνικά νησιά Ρόδος, Κρήτη, Κάρπαθος, Κάσος και Καστελόριζο δεν διαθέτουν υφαλοκρηπίδα παρά μόνον χωρικά ύδατα.

Φευ!.. Όταν Έλληνες πολιτικοί, διπλωμάτες, πανεπιστημιακοί και πρωθυπουργικοί σύμβουλοι παραληρούν αυτοκαταστροφικά λέγοντας πότε ότι μας περισσεύουν νησιά που είναι εγγύτερα στην Τουρκία, πότε ότι δεν πρέπει να είμαστε ”μοναχοφάηδες και πότε ότι είναι μαξιμαλιστικές οι εθνικές θέσεις της χώρας μας και της Κύπρου ή ότι η ”συνεκμετάλλευση” του Αιγαίου είναι η καλύτερη λύση για να μπει τέρμα στις ελληνοτουρκικές διαφορές, τότε υπάρχει μείζον θέμα απουσίας πατριωτικού πνεύματος στους έχοντες δημόσιο λόγο στην Ελλάδα.

Και είναι μείζον θέμα η απουσία πατριωτικού πνεύματος, γιατί επιτρέπει στην Τουρκία να τροφοδοτεί με ελληνικά βέλη τη φαρέτρα της εκβιαστικής στρατηγικής της προς την Ελλάδα και ενθαρρύνει τον Τούρκο ΥΠΕΞ να λέει: ”Αν η Ελλάδα δεν παραιτηθεί από τη στρατιωτικοποίηση των νησιών, τότε θα αμφισβητηθεί η κυριαρχία τους”…

ΛΕΞΙΛΟΓΙΟ

* Yavaş-yavaş: Σιγά σιγά, λίγο λίγο.

**EGAYDAAK:”Αρκτικόλεξο της φράσης «Egemenligi Anlasmalarla Yunanistan’a Devredilmemis Ada Adacιkve Kayalιklar», δηλαδή «νησιά, νησίδες και βραχονησίδες των οποίων η κυριότητα δεν παραχωρήθηκε στην Ελλάδα με διεθνείς συμφωνίες και συνθήκες»” (βλ. https://www.pronews.gr/amyna-asfaleia/toyrkia/915693_geni-safak-na-anakoinothoyn-epeigontos-toyrkika-onomata-sta-nisia-kai).

Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)