Είναι σαφές από την έλλειψη αντιδράσεων του συνόλου, σχεδόν, της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας, ότι αγνοούν το τι σημαίνουν τα, πραγματικά αλματώδη, βήματα που έχει κάνει η Τουρκία του Ρ.Τ.Ερτνογάν στους στρατιωτικούς εξοπλισμούς.
Δεν έχει γίνει κατανοητό για τον απλό λόγο ότι οι ελληνικές πολιτικές ηγεσίες «στρουθοκαμηλίζουν» κάνοντας πως δεν καταλαβαίνουν. Υπάρχει βέβαια το αιτιολογικό της οικονομικής καταστροφής (που οι ίδιοι οι Ελληνες πολιτικοί κήνσορες προκάλεσαν) αλλά αυτό πρακτικά ξεκίνησε το 2010.
Η αδιαφορία των εκάστοτε πολιτικών ηγεσιών ιδιαίτερα στο θέμα της ανάπτυξης της αμυντικής βιομηχανίας είναι παροιμιώδης. Ποτέ δεν υπήρξε μακρόπνοο σχέδιο, πότε δεν υπήρξε όραμα. Τώρα η Ελλάδα προσπαθεί να κρατήσει κάποιες από αυτές απλά σε λειτουργιά, τη στιγμή που τα επιτεύγματα της τουρκικής αμυντικής βιομηχανίας είναι τεράστια και αξιοζήλευτα.
Παράλληλα η Τουρκία αποκτά ένοπλες δυνάμεις οι οποίες ξεφεύγουν πέρα από κάθε έννοια σύγκρισης και αυτό είναι κάτι που θα επιδεινώνεται συνεχώς στο μέλλον. Η παραγγελία των 100 F-35, των 1000 αρμάτων μάχης ALTAΥ, των 8 φρεγατών, του σκάφους αμφίβιων επιχειρήσεων, των επιθετικών ελικοπτέρων T-129K, για να αναφέρουμε μόνο κάποια από αυτά, πρόκειται να αλλάξουν ριζικά το σκηνικό στο ελληνοτουρκικό ισοζύγιο ισχύος επί τα χείρω. Οι δυνατότητες απάντησης της Ελλάδας είναι περιορισμένες έως ανύπαρκτες.
Δυστυχώς οι Ε Δ έχουν περιπέσει σε μία κατάσταση όπου γίνεται αγώνας απλά για να διατηρηθούν αποδεκτές για την επιχειρησιακή ικανότητα του στρατεύματος διαθεσιμότητες, πόσο μάλλον δε, για να αντιμετωπίσουν το νέο πρόσωπο που αποκτούν οι τουρκικές ΕΔ.
Επομένως το ερώτημα είναι, «Πού πάμε;».
Η αλήθεια είναι ότι οι τουρκικές ένοπλες δυνάμεις έχουν υποστεί ένα ιδιαιτέρα ισχυρό πλήγμα σε ότι αφορά το προσωπικό τους από τις διώξεις που έχει εξαπολύσει η τουρκική κυβέρνηση εναντίον οποιουδήποτε υπάρχει και η παραμικρή υποψία ότι συνωμοτούσε υπερ των πραξικοπηματιών.
Αυτό έχει δημιουργήσει ισχυρές αναταράξεις, που έχουν να κάνουν τόσο με το ηθικό όσο και με επιχειρησιακού τύπου πτυχές όπως στην τουρκική Αεροπορία για παράδειγμα.
Αυτές αναταράξεις θα απαιτηθεί χρόνος για να απορροφηθούν. Όχι πολύς, αρκετός όμως για να υπάρξει σοβαρή προσπάθεια εκ μέρους των ΕΔ για αναδιοργάνωση και ενίσχυση.
Πρώτον η ελληνική αμυντική βιομηχανία πρέπει και επιβάλλεται να διαδραματίσει καίριο ρόλο. Για να το κάνει όμως αυτό χρειάζεται την εμπιστοσύνη και την παρότρυνση του ΥΠΕΘΑ.
Δεύτερον θα πρέπει να αναζητηθούν λύσεις χαμηλού κόστους και υψηλής απόδοσης αναζητώντας και πλεονάζον πολεμικό υλικό από όποιον μπορεί να το διαθέσει με την προϋπόθεση της αποτελεσματικότητας και της ευκολίας ένταξης στην αλυσίδα υποστήριξης των ΕΔ.
Τρίτον η Ελλάδα θα πρέπει να αναζητήσει βιομηχανικές συνεργασίες με χώρες της Ασίας (Κίνα, Νότιο Κορέα), το Ισραήλ, την Ρωσία (μόλις λήξουν οι ανοησίες περί πρακτόρων κλπ), οι οποίες είναι επίσης αυτάρκεις στο μεγαλύτερο μέρος τους σε ότι αφορά τους εξοπλισμούς.
Αυτά είναι μόνο μερικά από τα βήματα που πρέπει να γίνουν, γιατί σε αντίθετη περίπτωση η απραξία θα σημάνει το τέλμα και το τέλμα την σταδιακή εξαφάνιση, του όπου ρόλου της χώρας και την δορυφοροποίησής της από την Τουρκία, στην καλύτερη των περιπτώσεων, εάν δεν θέλουμε να μιλήσουμε για εθνικούς ακρωτηριασμούς.
