Την ώρα που γράφεται το παρόν άρθρο η Τουρκία έχει στείλει το ερευνητικό πλοίο Barabaros να διεξάγει έρευνες εντός των οικοπέδων 4 και 5 της Κυπριακής ΑΟΖ και στα όρια της (ακήρυχτης) ελληνικής AOZ.
Σε μία κίνηση που θυμίζει αυτή του Σισμίκ το 1987, η Τουρκία θέλει να στείλει ένα ισχυρό μήνυμα στις μεγάλες δυνάμεις και κυρίως στις ΗΠΑ εν όψει των διαπραγματεύσεων για το κυπριακό, πως δεν θα μείνει εκτός της εκμετάλλευσης των υδρογονανθράκων στην Κύπρο.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως όσες φορές έχει προκαλέσει κρίση με την Ελλάδα βγήκε κερδισμένη από τις διαπραγματεύσεις που ακολούθησαν και μάλιστα σε εποχές που δεν υπήρχε το ίδιο χάσμα στρατιωτικής ισχύος.
Μέχρι στιγμής για βοήθεια έχουν τρέξει μία ελληνική φρεγάτα και ένα υποβρύχιο. Ούτε φωνή ούτε ακρόαση από Ισραηλίτες, Αιγυπτίους , Αμερικανικούς ή Γάλλους.
Δεν γνωρίζουμε αν η κυπριακή ηγεσία είχε την ψευδαίσθηση πως οι Αμερικάνοι , οι Γάλλοι, οι Αιγύπτιοι ή οι Ισραηλινοί θα έρθουν σε ανοικτή σύγκρουση με την Τουρκία για το θέμα των δικών της πετρελαίων, από τη στιγμή μάλιστα που η Ελλάδα κάθισε με σταυρωμένα χέρια όταν οι Τούρκοι έσφαζαν χιλιάδες Έλληνες και καταλάμβαναν το 40% του νησιού.
Η Κύπρος έβαλε το κάρο μπροστά από το άλογο στο θέμα των υδρογονανθράκων, καθώς αποφάσισε ν’ αρχίσει τις γεωτρήσεις χωρίς να έχει εξασφαλίσει την αμυντική της αυτάρκεια και σε μία περίοδο που η Ελλάδα είναι σημαντικά αποδυναμωμένη.
Αυτό που τελικώς κατάφερε ήταν να αποκτήσει ακόμα μεγαλύτερη εξάρτηση από τις ξένες δυνάμεις και κυρίως τις ΗΠΑ, αφού είναι οι μόνες που μπορούν να συμμαζέψουν την τουρκική επιθετικότητα.
Με λίγα λόγια έχουν και το μαχαίρι και καρπούζι για τους υδρογονάνθρακες και τον πρώτο λόγο για το τι μέλλει γενέσθαι, και η ανακοίνωσή τους δεν αφήνει περιθώρια για παρερμηνείες:
«Η πολιτική των ΗΠΑ για την ΑΟΖ της Κύπρου είναι μακροχρόνια και δεν έχει αλλάξει: οι Ηνωμένες Πολιτείες αναγνωρίζουν το δικαίωμα της Κυπριακής Δημοκρατίας να αναπτύξει τους πόρους της στην Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη της. Συνεχίζουμε να πιστεύουμε ότι οι πόροι πετρελαίου και φυσικού αερίου του νησιού, όπως και όλοι οι πόροι του, θα πρέπει να μοιράζονται ισομερώς μεταξύ των δύο κοινοτήτων στο πλαίσιο μιας συνολικής διευθέτησης.»
Δεν είναι τυχαίο ότι αυτή τη στιγμή συζητείται η «χαλαρή ομοσπονδία, μία λύση που θα αναγνωρίσει τα δικαιώματα των Τουρκοκυπρίων στους υδρογονάνθρακες και θα πρέπει να αναμένουμε δυτικές πιέσεις προς αυτή την κατεύθυνση.
Ουσιαστικά, με μοχλό το ενεργειακό οι ΗΠΑ θα πιέσουν για μία εξ ολοκλήρου διευθέτηση του κυπριακού ώστε να κλείσει μία μεγάλη πληγή για το ΝΑΤΟ, να ευχαριστήσουν την όλο ένα και μεγαλύτερη δίψα της Τουρκίας για επέκταση και να εκμεταλλευτούν ανενόχλητοι τους φυσικούς πόρους.
Βέβαια αν αυτό δεν πετύχει τότε πολύ πιθανό να επιβάλλουν μία λύση που θα ρυθμίζει μόνο το θέμα των υδρογονανθράκων.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως «άδειασαν» τους Κούρδους τους μόνους αξιόπιστους συμμάχους τους στη Συρία και επέτρεψαν στον Ερντογάν να τους εκκαθαρίσει με συνοπτικές διαδικασίες και να να καταλάβει Συριακό έδαφος.
Όσον αφορά τα πετρέλαια στο Αιγαίο είναι αστείο που κάποιοι διατείνονται για μονομερή διαχείριση τους, τη στιγμή πού ήδη από το 1988 ο Αντρέας Παπανδρέου στο Νταβός αναγνώρισε ουσιαστικά τα Τουρκικά δικαιώματα επί των κοιτασμάτων, αφού συμφώνησε πως και οι 2 χώρες θα πρέπει να βρουν μία κοινή συμφωνία για την υφαλοκρηπίδα στο Αιγαίο.
Να σημειώσουμε πως αυτή η ταπεινωτική συμφωνία έγινε σε εποχή σχετικής ισορροπίας στη στρατιωτική ισχύ Ελλάδος Τουρκίας.
Στο διεθνές σύστημα τα αιτήματα περί δικαίου πάνε περίπατο μπροστά στην ισχύ και τις γεωπολιτικές σκοπιμότητες .
Σου ανήκει ό,τι μπορείς να υπερασπιστείς.
Η αποκλειστική εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων της Ελλάδας και της Κύπρου συνεπάγεται αναβάθμιση της ελληνικής στρατιωτικής ισχύος απέναντι στην Τουρκία, κάτι που προς το παρόν δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα.
*Ο Άρης Δημητρακόπουλος είναι Διεθνολόγος και συντάκτης του pronews.gr
