Πριν από λίγες μέρες, οι ηγέτες Αλβανίας και Κοσόβου ανακοίνωσαν μετά από κοινή συνεδρίαση των κοινοβουλίων τους, την κατάργηση του τελωνίου μεταξύ των δύο χωρών στο σημείο Μορίν-Βέρμιτσα.
Είναι φανερό πως τα δύο κράτη κάνουν σταθερά βήματα για την ένωση και δημιουργία της «μεγάλης» Αλβανίας.
Μάλιστα ο Αλβανός πρωθυπουργός Έντι Ράμα δήλωσε πως ο στρατηγικός στόχος Αλβανίας και Κοσόβου είναι η ένωση μέχρι το 2025,ενώ δεν δίστασε να προσθέσει πως η «ένωση Αλβανίας και Κοσσόβου αποτελεί αναγκαιότητα για την ένταξή στην ΕΕ»
Από την άλλη ο Κοσοβάρος πρόεδρος, Χασίμ Θάτσι, μετά από συνάντηση με τον Αμερικανό ΥΠΕΞ δήλωσε πως θα γίνουν προσπάθειες για μια συμφωνία «αναγνώρισης συνόρων» με τη Σερβία.
Άλλωστε πριν λίγους μήνες ,υπήρξαν συζητήσεις για ανταλλαγή εδαφών μεταξύ Σερβίας και Κοσόβου.
Μία τέτοια συμφωνία, θα ανοίξει το δρόμο για τη «μεγάλη» Αλβανία.
Η Σερβία αποτελεί το μεγαλύτερο εμπόδιο των Αλβανών, αφού γι’ αυτή οποιαδήποτε κίνησης ένωσης Αλβανίας- Κοσόβου (το οποίο ακόμα θεωρεί έδαφός της και στο οποίο υπάρχει μεγάλος σερβικός πληθυσμός), αποτελεί casus belli.
Η στάση των ΗΠΑ απέναντι στα αλβανικά σχέδια είναι θετική, ενώ η ΕΕ κρατάει μία αρνητική αλλά όχι απόλυτη στάση.
Αυτό που προκαλεί εντύπωση είναι η έλλειψη ενδιαφέροντος για τις συγκεκριμένες αλβανικές κινήσεις από την Ελλάδα.
Όχι μόνο από το πολιτικό σύστημα, αλλά κι από δημοσιογράφους και ακαδημαϊκούς, οι οποίοι προσεγγίζουν το θέμα μ’ ένα «επιστημονικό» ενδιαφέρον λες και πρόκειται για δύο χώρες της… Νοτίου Αμερικής ή της Αφρικής.
Ακόμα κι αυτοί που το αντιμετωπίζουν από εθνική σκοπιά, περιορίζονται σε γενικές αναφορές για την επικινδυνότητα της «μεγάλης» Αλβανίας στα Βαλκάνια .
Για τη Βόρεια Ήπειρο θα μιλήσει κανείς;
Δηλαδή οι Αλβανοί έχουν το δικαίωμα να συζητούν για ανταλλαγές εδαφών κι ενσωμάτωση ενός άλλου κράτους, με εκατομμύρια κατοίκους, στον εθνικό τους κορμό, ενώ οι Έλληνες όχι;
Η Βόρεια Ήπειρος έχει απελευθερωθεί 3 φορές από τον ελληνικό στρατό(1913,1914,1940) αλλά και τις 3 επιστράφηκε στην Αλβανία από τις Μεγάλες Δυνάμεις, με διάφορες αιτιολογίες που αφορούσαν την μικρή έκταση της Αλβανίας.
Όμως οι παραπάνω αιτιολογίες περί μικρής έκτασης, σε μία ενδεχόμενη ένωση Αλβανίας Κοσόβου παύουν να είναι αποδεκτές.
Επιπλέον το σχέδιο αφελληνισμού των μειονοτικών περιοχών είναι σίγουρο πως θα ενταθεί με την κάθοδο και την «προώθηση» Αλβανοκοσοβάρων.
Γι’ αυτό η Ελλάδα πρέπει να αντιληφθεί ότι οι διαπραγματεύσεις για το Κόσοβο συνδέονται άρρηκτα με τις δικές της διαπραγματεύσεις με την Αλβανία και να τοποθετήσει το ζήτημα της Βορείου Ηπείρου σε μία νέα βάση.
Πρέπει να αναγνωρίσουμε πως οι διεκδικήσεις περί δικαιωμάτων δεν προστατεύον επαρκώς την ελληνική μειονότητα, αφού οι Αλβανοί τα καταπατούν συνεχώς, και να επιδιώξουμε μία αυξημένη αυτονομία, όπως άλλωστε αναφέρει και το πρωτόκολλο της Κέρκυρας.
Βέβαια η θέση της ελληνικής πλευράς και οι απαιτήσεις της θα πρέπει να γίνουν γνωστές τώρα, που βρισκόμαστε σε διαδικασία ζυμώσεων κι όχι κατόπιν εορτής, όταν όλα θα έχουν κριθεί.
*Ο Αρης Δημητρακόπουλος είναι Διεθνολόγος
