Ο ΣΥΡΙΖΑ και η αναισθησία του χορτάτου

«Eνας άνθρωπος πέθανε στην προσπάθειά του να ζεσταθεί». Δεν μπορεί να μη νιώσεις τον κόμπο στο στομάχι που συνοδεύει την κάθε τέτοια είδηση. Είναι μια από τις πιο συγκλονιστικές στιγμές, απ’ αυτές που θυμώνεις, που καίγεσαι από την επιθυμία να παρέμβεις στην αδικία, να φέρεις τα πάνω-κάτω προκειμένου να την πολεμήσεις, να την εξαφανίσεις, να την τελειώσεις.

Έτσι αισθανθήκαμε όταν ακούσαμε ότι πέθαναν από αναθυμιάσεις τρεις φοιτητές στη Λάρισα, μια γιαγιά στην Κρήτη, ένα κορίτσι στη Θεσσαλονίκη, ένας άντρας στη Ρόδο. Η θλίψη και η αγανάκτηση ήταν κοινές, τα αισθήματα ξεχύθηκαν αυθόρμητα, όπως όλα τα αληθινά αισθήματα, δεν πέρασαν πρώτα από τη Βουλή για να δουν ποιοι ζεσταίνουν τα κυβερνητικά έδρανα ώστε να τους δοθεί το σήμα αν πρέπει να εκφραστούν.

Αυτά τα κάνουν οι κανονικοί άνθρωποι. Υπάρχουν και οι άλλοι. Αυτοί που την ευαισθησία τη βάζουν στο καλούπι του προσωπικού τους συμφέροντος, που κλαίνε ή αδιαφορούν ανάλογα με την πηγή του εισοδήματός τους. Αν πληρώνονται μόνο από τα ταμεία του αντιπολιτευόμενου κόμματός τους, τότε είναι επαγγελματίες ψυχοπονιάρηδες. Όταν μοιράζονται τη λεία της εξουσίας και το εισόδημά τους πολλαπλασιάζεται, τότε δεν βρίσκουν χρόνο ούτε για ένα tweet που απλώς θα κρατήσει τα προσχήματα.

Τρεις ιστορίες που το επιβεβαιώνουν

Ο διευθυντής της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ Κώστας Ζαχαριάδης είναι συγκλονισμένος που τρεις νέοι έχασαν τη ζωή τους στην προσπάθεια να ζεσταθούν.

«Θάνατος από μαγκάλι στην Ελλάδα του 2013! Ακούς γιαγιά;» γράφει την ημέρα που γνωστοποιήθηκε το τραγικό γεγονός. Το κόμμα του βρισκόταν στην αντιπολίτευση. Όσοι περίμεναν να απευθυνθεί στη γιαγιά και για το μαγκάλι της Ρόδου λησμονούν ότι πλέον ο ΣΥΡΙΖΑ είναι στην κυβέρνηση και ο Ζαχαριάδης παράγων. «Είμαστε στην περίοδο παραγωγής κυβερνητικού έργου, δεν κατεβάζουμε μολύβια», γράφει στα social media και συνοδεύει την ανάρτηση με φωτογραφία από συνέντευξη που έδωσε στην ΕΡΤ.

Οι δηλητηριασμένες ζωές των άλλων δεν τον απασχολούν.

Η περίπτωση του βουλευτή Γιώργου Κυρίτση αποδεικνύει ότι υπάρχουν και χειρότερα. Η γκάμα των συναισθημάτων του ξεκινάει από το μαγκάλι της Λάρισας που του δίνει την ευκαιρία να μελαγχολήσει γιατί «το πέρασμα της Ελλάδας από τον 21ο αιώνα αποδεικνύεται σύντομο». Με το που αναλαμβάνει εκπρόσωπος του συντονιστικού οργάνου της κυβέρνησης για το προσφυγικό, μετατρέπεται σε ψυχρό τεχνοκράτη.

Σχολιάζοντας τους θανάτους από το κρύο στη Μόρια γράφει «θα μπορούσαν να συμβούν σε οποιοδήποτε σπίτι», ενώ ο τελευταίος θάνατος τον οδηγεί στην απόλυτη ειρωνεία, διότι την ίδια μέρα αναρτά φωτογραφία ενός ελέφαντα συνοδεύοντάς τη με τη διευκρίνηση ότι δεν αντέχει στο χιόνι.

Τρίτος και καταϊδρωμένος από τις υψηλές θερμοκρασίες του ευρωκοινοβουλίου ο ανθρωπιστής Παπαδημούλης. Το 2013 ανεβάζει στο Twitter μία φωτογραφία του που φοράει ακουστικά (σημάδι ότι παλεύει για τα δίκια του λαού) και ένα κείμενο που ξεχειλίζει από ανθρωπιά. «Δύο νεκροί στην Ελλάδα του 2013. Ώρα για εγρήγορση, αλληλεγγύη και αγώνα, κόντρα στην αναισθησία του χορτάτου». Τόσο η εγρήγορση όσο και η αλληλεγγύη πήγαν περίπατο στην περίπτωση του πρόσφατου θανάτου.

Η αναισθησία του χορτάτου παρέμεινε. Μία μέρα μετά, ο ευρωβουλευτής δηλώνει ενθουσιασμένος γιατί «η συμφωνία των Πρεσπών ενισχύει τη σταθερότητα και είναι παράγοντας για πολιτικές ανακατατάξεις»!

Ώρα για πολιτικά συμπεράσματα. Δεν εμπιστευόμαστε το θυμικό μας, οπότε δίνουμε το λόγο σε ένα ψύχραιμο δημοσιογράφο. Ο Κώστας Βαξεβάνης γράφει: «Οι θάνατοι από μαγκάλια είναι το τίμημα για την ανάπτυξη και την καινοτομία που ανακοίνωσε κυβέρνηση. Θέλετε να σταματήσουμε την ανάπτυξη;».

Γεια στο στόμα του.

Υ.Γ. Ανάλογη συμπεριφορά είχε και ο πρωθυπουργός. Δεν αναφερόμαστε στην περίπτωση διότι η ασυνέπειά του δεν προκαλεί πλέον καμία εντύπωση.