Καμία αμφιβολία: Δεν υπάρχει πάτος στο βαρέλι!

Κι άλλες φορές θυμόμαστε στην μακρά δημοσιογραφική διαδρομή μας τέτοια πολιτική τρικυμία σε κυβέρνηση όπως αυτή που έχει ξεσπάσει αυτές τις μέρες στην κεντρική πολιτική σκηνή.

Μόνο που ποτέ δεν θυμόμαστε τα πράγματα να ήταν τόσο άσχημα, ο κοινοβουλευτικός βίος τόσο ξεχαρβαλωμένος, οι συγκρούσεις και τα καπελώματα της εκτελεστικής εξουσίας έναντι όλων των άλλων τόσο απροκάλυπτα και τόσο πεζοδρομιακά!

Ας πάρουμε τα πράγματα με την σειρά. Η πρώτη φορά που βιώσαμε την βιαιότητα της πολιτικής τόσο απροκάλυπτη ήταν το 1989. Τα πολιτικά πάθη ήταν τότε οξυμένα στο έπακρο. Το 1965 και η αποστασία επέστρεφαν σαν φαντάσματα στην πολιτική ζωή της χώρας από το παράθυρο. Ίσως γιατί παρά τα 24 χρόνια απόσταση οι πρωταγωνιστές ήταν οι ίδιοι: Ανδρέας Παπανδρέου και Κωνσταντίνος Μητσοτάκης.

Ο Ανδρέας Παπανδρέου άρρωστος διεξήγαγε μια αγωνιώδη προεκλογική περίοδο υπό το βάρος του σκανδάλου Κοσκωτά. Η κυβέρνηση και το ΠΑΣΟΚ κλυδωνιζόνταν. Η αντιπολίτευση και τα ΜΜΕ καθημερινά την χτυπούσαν αλύπητα. Η χώρα έμοιαζε ακυβέρνητη. Ο Ανδρέας όμως παρά τους κλυδωνισμούς και την αρρώστια του κράτησε μέχρι το τέλος. Έχασε μεν τις εκλογές, αλλά διατήρησε δυνάμεις.

Και στην Βουλή που τον παρέπεμψαν στο Ειδικό Δικαστήριο τόσο επιπόλαια αυτός κατάφερε και διατήρησε μια αξιοπρέπεια. Χειρίστηκε τους αντιπάλους του στην οικουμενική κυβέρνηση του 1990 και κοινοβουλευτικά με εκείνο το ιστορικό mea culpa. Λείανε την όξυνση και περίμενε. Ήξερε από πολιτική και ήξερε γράμματα, παρά τα μεγάλα λάθη του, ο Ανδρέας Παπανδρέου.

Η δεύτερη που η πολιτική πήρε χαρακτήρα βίαιο και αυτοκαταστροφικό ήταν το 1993. Τα πολιτικά πάθη ιδίως στη ΝΔ ήταν πάλι οξυμένα. Είχαμε προχωρήσει λίγο πιο πέρα από το 1965. Είχαμε φτάσει πολιτικά κάπου γύρω στο 1981. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη ψαλιδιζόταν κάθε μέρα χάνοντας βουλευτές. Μόλις έφτασε στους 150 ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης (έχοντας και την βαριά πείρα του 1965) δεν δίστασε και προκήρυξε εκλογές τις οποίες έχασε. Ήξερε από πολιτική και γράμματα ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης. Και τα παλιά λάθη του είχαν γίνει μάθημα. Η ήττα του αυτή τον δικαίωσε και τον διέσωσε ιστορικά.

Η τρίτη ήταν το 2004. Τα πολιτικά πάθη ήταν πάλι οξυμένα. Η χώρα πολιτικά γύριζε πάλι πίσω γύρω στο 1985. Η κυβέρνηση Σημίτη κλυδωνιζόταν εσωτερικά καθημερινά. Ο Σημίτης – σε αντίθεση με τον Μητσοτάκη, δοκίμασε κάθε τερτίπι για να αντέξει την πολιτική αποσύνθεση της κυβέρνησης του και την πίεση της αντιπολίτευσης και των ΜΜΕ που είχαν ήδη ξεκινήσει αποκαλύψεις για υπουργούς του που αργότερα βούλιαξαν στον βυθό.

Πολλοί στοιχημάτιζαν πως ο Κώστας Σημίτης δεν θα άντεχε. Κι όμως άντεξε. Άντεξε όμως με πάρα πολλές απώλειες. Για να μείνει λίγους μήνες παραπάνω στην εξουσία τρώθηκε ιδιαίτερα πολιτικά και ιστορικά. Μειονεκτούσε έναντι των προκατόχων του, παρά τις προθέσεις του…

Είμαστε πια στο 2019. Την χώρα κυβερνά ένας 44χρόνος. Χωρίς κυβερνητική πείρα και χωρίς να ξέρει πολλά γράμματα. Ποιοτικά καταφερτζής όμως. Τα πολιτικά πάθη είναι πάλι οξυμένα. Αλλά μόνο στην Βουλή. Στο κοινοβούλιο οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει ζούνε κάπου μεταξύ 1944 και 1967. Οι βουλευτές της Χρυσής Αυγής κάπου μεταξύ 1949 και 1954. Τα άλλα κόμματα στριφογυρίζουν αμήχανα μεταξύ 1989 και 2009.

Τριγύρω μια κοινωνία απελπισμένη και αδιάφορη κοιτά απλανώς την απίστευτη παρακμή μιας κυβέρνησης που καταγγέλλει σε όλους τους τόνους το μεταπολιτευτικό πολιτικό σύστημα (1974-2009), αλλά πολιτεύεται λες και είμαστε στο 1944 ή στο 1967.

Ανιστόρητες συγκρίσεις. Ανιστόρητες καταστάσεις. «Οργισμένοι» που αγορεύουν στο κοινοβούλιο και χυδαιολογούν για «νυφούλες» και «λαμόγια»! Το πεζοδρόμιο έχει καταλάβει το βήμα της Βουλής. Ο πρόεδρος της Βουλής νομίζει πως είναι σε φοιτητικό αμφιθέατρο του 1975. Ο πρωθυπουργός νομίζει πως μιλά σε συνέλευση 15μελούς γυμνασίου του 1995.

Τα δύο κόμματα εξουσίας είναι στο πουθενά. Το ένα μπετοναρισμένο να κερδίσει και την τελευταία μέρα από το γλυκό ποτό της εξουσίας. Το άλλο αυτοδιαλύεται μπροστά στο γλυκό ποτό της αμαρτίας. Το μεγάλο καταπίνει το μικρό και αναζητά ένα ακόμα πιο μικρό για να το καταπιεί κι αυτό μπας και παραμείνει 4-5 μήνες ακόμα στην κυβέρνηση!

Ο Αλέξης Τσίπρας, ο ΣΥΡΙΖΑ και η πρώτη φορά στα πράγματα Αριστερά (σε συνεργασία με τον «περίεργο» και χωρίς ταυτότητα ‘μιλάει δεξιά αλλά ψηφίζει αρτιστερά’ σχηματισμό των ΑΝΕΛ) συμπεριφέρονται σα να μην υπάρχει αύριο. Ή, μήπως όντως δεν υπάρχει αύριο γι’ αυτούς και το παράδοξο έως αστείο καθεστώς που επιχείρησαν να επιβάλουν;

Κανείς δεν μπορεί πια να πει με σιγουριά. Ρωτάνε συχνά γύρω μας τι προβλέπουμε εμείς που διαγράψαμε τόσες διαδρομές και είδαμε τόσα. Αλλά απάντηση δεν έχουμε. Είδαμε τόσα, αλλά ποτέ τέτοια! Είδαμε κρίσεις, κλυδωνισμούς, καταρρεύσεις. Αλλά ποτέ δεν είδαμε τέτοιες συμπεριφορές και ακρότητες. Ποτέ η εκτελεστική εξουσία, σε ολόκληρη την μεταπολιτευτική περίοδο, δεν επιχείρησε να «καβαλήσει» έτσι τις άλλες τρεις και να κανιβαλίσει έτσι τα ΜΜΕ. Και ποτέ πριν δεν χρησιμοποίησε και δεν αποδέχτηκε σε τέτοιο βαθμό την γλώσσα του πεζοδρομίου

Το πότε θα γίνουν ή δεν θα γίνουν εκλογές κανείς πια δεν το ξέρει. Πάντως μέχρι τον Οκτώβριο θα γίνουν. Με περιστασιακές πλειοψηφίες που χρησιμοποιούν το σύνταγμα σαν φερετζέ. Υπάρχουν 151 «πρόθυμοι» για κάθε περίσταση. Υπάρχουν 151 πρόθυμοι για να μην πέσει η κυβέρνηση. Υπάρχουν άλλοι 151 για να ψηφίσουν τις Πρέσπες. Υπάρχουν και 151 προθυμότεροι είτε να πληρωθούν 5-6 μήνες βουλευτική αποζημίωση είτε να μείνουν στην υπουργική καρέκλα μερικούς μήνες ακόμα.

Υπάρχει και μια κατηγορία απίθανων: ρετάλια παλαιών κομμάτων και παλαιών υφασμάτων που λένε πως «τιμούν τα παντελόνια και τις φούστες τους» έχοντας αλλάξει βεβαίως στην διαδρομή από 3 μέχρι 5 κόμματα σε μερικά χρόνια.

Αλήθεια πότε είχαμε ξανά πλειοψηφίες «κουρελού»; Πότε είχαμε βουλευτές που αλλάζουν κάθε εβδομάδα κόμματα όπως αλλάζουν τρόλεϊ; Κάποτε τους έλεγαν «αποστάτες»! Τώρα τους βαφτίζουν «πρόθυμους»! Κι όπως είδαμε έχουμε αρκετούς «πρόθυμους» για κάθε περίσταση:

Όταν γραφεί η Ιστορία της περιόδου αυτής να ευχόμαστε όλα αυτά τα απίθανα να τελειώσουν μόνο με τις πομφόλυγες που λένε ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί και να μην ζήσουμε τίποτα χειρότερο. Το πώς θα περάσει στην Ιστορία αυτή η περίοδος και ο «πραγματιστής» πρωθυπουργός της, Αλέξης Τσίπρας, καθώς και η παρέα των υπουργών του, εμείς δεν έχουμε αμφιβολία…

*Ο Διαμαντής Μπασαντής είναι συγγραφέας, δημοσιογράφος και αναλυτής τάσεων της κοινής γνώμης για το πολιτικό τμήμα του pronews.gr, καθώς και διαχειριστής του ιστότοπου «Εν Άνδρω».