Ο εθνικός δισταγμός μας οδηγεί σε εθνικές ήττες

Η περιπέτεια -αν τη θεωρήσουμε τέτοια- στην εξωτερική πολιτική για το θέμα των Σκοπίων θα λήξει με άδοξο τέλος.

Το γειτονικό κρατίδιο θα λάβει αυτό που ήθελε περισσότερο από όλα: Την ελληνική σφραγίδα αναγνώρισης στο «Μακεδονία», όπως όλα δείχνουν από την ελληνική Βουλή.

Το «Βόρεια» θα το χρησιμοποιήσει για κάποιο διάστημα. Θα το πετάξει όμως στα «σκουπίδια» με την πρώτη ευκαιρία.

Κάτι ανάλογο σαν το FYROM που έγινε αίφνης «Μακεδονία» όταν εμείς κοιμόμασταν.

Έχουμε να κάνουμε επομένως με μια εθνική ήττα. Δεν ερμηνεύεται αλλιώτικα. Αυτή εξελίχθηκε σε όλα τα επίπεδα από τις αρχές της δεκαετίας του ΄90. Κυριότερα όμως στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής της χώρας.

Η ελληνική «διπλωματία» υπέστη μια οδυνηρή ήττα, μη καταφέρνοντας να αποτρέψει το απευκταίο.

Τα διπλωματικά εργαλεία είτε αχρηστεύτηκαν πριν καν χρησιμοποιηθούν, είτε δεν χρησιμοποιήθηκαν καθόλου.

Αντίθετα τα Σκόπια έκαναν μια πολύ καλή δουλειά. Αφενός να τους αναγνωρίσει η συντριπτική πλειοψηφία των ξένων κρατών ως «Μακεδονία» αφετέρου να θολώσουν τα νερά, έτσι ώστε ο μέσος πολίτης της Ευρώπης ή του κόσμου να μην αντιλαμβάνεται το πρόβλημα καθ΄αυτό.

«Για ποιο λόγο τσακωνόσαστε με τα Σκόπια;», «γιατί έχετε πρόβλημα να αφήσετε να αναγνωριστεί ένα άλλο κράτος με το όνομα που αυτό επιθυμεί;». Ερωτήματα που ακόμη και σήμερα κάνουν ξένοι δημοσιογράφοι και απλοί πολίτες. Τραγική η αποτυχία της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής και εδώ, να μην μπορέσει να εκπέμψει το μήνυμα των ελληνικών ανησυχιών και προβληματισμών.

Η απειλή χρήσης του βέτο το 2008 στο Βουκουρέστι δεν ήταν αρκετή. Πως θα ήταν άλλωστε αφού και πάλι αφήσαμε το πρόβλημα να γιγαντωθεί, μένοντας στην «ασφάλεια» του βέτο.

«Δεν υπάρχει περίπτωση. Θα το χρησιμοποιήσουμε. Αυτοί καίγονται για να μπουν στο ΝΑΤΟ. Θα υποχωρήσουν», λέγαμε (τρομάρα μας).

Και «υποχώρησαν»: Πήραν το «Μακεδονία». . .

Τα Σκόπια δούλεψαν απλά και μεθοδικά για ένα σκοπό και στόχο διακομματικά, σχεδόν, για να τον πετύχουν.

Τι μας συμβαίνει επομένως; Δεν μας καταλαβαίνουν οι ξένοι; Μας έχουν στοχοποιήσει υποστηρίζοντας ένα ανύπαρκτο -επί της ουσίας- κρατίδιο σε βάρος μιας κατά πολύ μεγαλύτερης χώρας; Είναι στραβός ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε;

Ή μήπως συμβαίνει κάτι άλλο; Υπάρχει πράγματι γιαλός ή ήμαστε καταμεσής του πελάγους ζαλισμένοι πίνοντας αλμυρό νερό;

Βλέπουν στο εξωτερικό ότι δεν έχουν να κάνουν με μια σοβαρή χώρα και απλά μας κάνουν στην «άκρη»;

Η εξωτερική πολιτική μας δοκιμάζεται σε όλα τα πεδία και όχι μόνο στο θέμα του Σκοπιανού. Έχοντας απέναντί μας μια Τουρκία που παραβιάζει κατά το δοκούν τις διεθνείς συνθήκες, ακόμη και σε αυτή την περίπτωση δεν μπορούμε να πείσουμε ότι είναι αυτή η επιτιθέμενη.

Εισέβαλλαν στην Κύπρο το .74 και τώρα λίγο έως πολύ παρουσιάζουν το ψευδοκράτος ως κρατική οντότητα με διεθνή εμβέλεια…

Η αλήθεια δυστυχώς είναι άλλη: Χάσαμε το Σκοπιανό, όχι τώρα αλλά στις απαρχές του προβλήματος όταν διστάσαμε.

Χάσαμε την Κύπρο όταν «αισθανθήκαμε» ότι δεν μπορούμε να βοηθήσουμε. Διστάσαμε να στείλουμε τα Phantom να τους διαλύσουν επάνω στην ακτή, διστάσαμε να στείλουμε τα υποβρύχια.

Το 1996 διστάσαμε να τους απαγορεύσουμε να πάνε στη μεγάλη Ίμια . Ο Στόλος μας ήταν έτοιμος, τα Corsair οπλισμένα και όμως δεν κάναμε τίποτα.

Τώρα πάμε στα κλεφτά να πετάξουμε στεφάνι για να μην μας καταλάβουν.

Τώρα διστάζουμε με το Barbaros που αλωνίζει στην ελληνική υφαλοκρηπίδα μεταξύ Ρόδου και Μεγίστης.

Η πολιτική της χώρας είναι ένας συνεχής δισταγμός. Αυτό γιατί ως χώρα δεν έχουμε εμπιστοσύνη στις δυνάμεις μας. Προτιμούμε το ανέξοδο και «ασφαλές» της «δύναμης σταθερότητας» που δεν το πιστεύει κανείς.

Έχουμε χάσει την αίσθηση του αγώνα, το πείσμα του αγωνιστή. Πρέπει αυτό να αλλάξει; Φυσικά. Πως όμως θα γίνει αυτό είναι το ερώτημα που πρέπει να απαντήσουμε. Αλλά εάν δεν τεθεί πρώτα το ερώτημα πως θα δώσουμε απάντηση; Και το πρόβλημα είναι ότι κανείς δεν θέλει καν να το θέσει.