Μετά τις Πρέσπες τι;

Με όρους πολιτικού πραγματισμού η υπερψήφιση της λεγομένης συμφωνίας των Πρεσπών δε φαίνεται να μπορεί να αποτραπεί. Μια θλιβερή διαπίστωση που αποτυπώνει και την κυνική αντιμετώπιση του κορυφαίου αυτού εθνικού θέματος.

Είναι πρόδηλα αντίθετη στη συντριπτική πλειοψηφία του Ελληνικού πληθυσμού και του Ελληνισμού. Το δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, το δείχνουν οι πλέριες (κατά την κομμουνιστική ορολογία των «Ολομελειών» που ανακάλυπταν Μακεδονικούς λαούς και Μακεδόνες) ενθουσιασμού και συγκίνησης κινητοποιήσεις, το διατρανώνουν τα συλλαλητήρια που όλοι οι Έλληνες συρρέουν.

Με όρους κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, είναι αντίθετη στη μεγάλη πλειοψηφία και ποσοστά των κομμάτων. Ξεκάθαρα δεν μπορεί να καλυφθεί και να διασκεδάσει τις όποιες ευθύνες υπό την επίκληση-πρόφαση της πολιτικής απόφασης.

Δεν έχει τίποτα το ηρωικό, αφού κάθε άλλο παρά ήρωες θα θεωρηθούν οι θιασώτες της. Δεν αντέχει στη βάσανο του δημοψηφίσματος, για αυτό και συνειδητά το αποφεύγει. Υφαρπάζει μια ούτως ή άλλως επίπλαστη νομιμοποίηση. Καταλείπει τεράστια ερωτηματικά για όσους σπεύδουν , πέραν των κυβερνητικών βουλευτών, να την υπερψηφίσουν. Μια απόλυτα αυτοκτονική πολιτική κίνηση.

Θλιβερές οι διαπιστώσεις, που είναι κάτι παραπάνω σίγουρο ότι θα χρωματισθούν και από κινήσεις «ψυχολογικού πολέμου» και συκοφαντικής προπαγάνδας. Με στόχο όχι τα επιχειρήματα, αλλά αυτούς που τα εκφέρουν. Λάσπη για διαφθορά, ψίθυροι, συμψηφισμοί με φαντασιακούς εχθρούς, επιχειρήματα του τύπου «και εσείς σκοτώσατε τους Ινδιάνους».

Ακολουθεί ωστόσο η ακόλουθη μέρα. Όπου δε θα έχει να κάνει μόνο με τη πικρία της εθνικής ήττας. Τότε είναι που αρχίζουν τα δύσκολα. Είναι κάτι παραπάνω από σίγουρο ότι η Σκοπιανή προπαγάνδα μεθοδικά θα ξεδιπλωθεί. Έχουν εξάλλου την «τεχνογνωσία». Πέτυχαν να δημιουργήσουν ένα έθνος, μια ταυτότητα και μια γλώσσα από το πουθενά.

Η αρχική δολιότητα του Τίτου επιβραβεύθηκε. Με την επιμονή τους, τις συγκυρίες και την τύχη που πάντα χρειάζεται. Με τις ψυχροπολεμικές ισορροπίες που δικαιολόγησαν την ανοχή στη θρασύτητά του. Με δική μας βέβαια ζημία. Και τους πρόθυμους γείτονες και «άσπονδους εξ Ανατολών συμμάχους» που αποκτούν ένα πιόνι στη σκακιέρα τους. Πιστοποιημένο μάλιστα από εμάς τους ίδιους.

Ας αναμένουμε στο επόμενο χρονικό διάστημα να «ξεφυτρώσουν» οι Μακεδονικοί Σύλλογοι και ενώσεις ακόμα και μέσα στην Ελλάδα. Για την προαγωγή του Μακεδονικού πολιτισμού και γλώσσας (της Νοτιοσλαυικής βεβαίως, βεβαίως!!!). Θα ακολουθήσουν διαμαρτυρίες και διαβήματα για την κατοχύρωση των δικαιωμάτων της Μακεδονικής μειονότητας (!!!).

Κι όλα αυτά σε μια Βαλκανική που αλλάζει. Μια πραγματικότητα που δεν μπορούμε να αγνοήσουμε. Με το Κόσοβο και την Αλβανία σταδιακά να συνενώνονται. Με τη Βοσνία σε ρευστή κατάσταση και την Τουρκία να αναζητά θέατρα εξαγωγής των πολλαπλών κρίσεών της.

Ας μην παραβλεφθεί ότι σε ένα τέτοιο περιβάλλον σύγχυσης, δε θα λήψουν και οι καλοθελητές που θα αρχίσουν να μιλούν για το Κράτος των Αθηνών, την «αγελάδα της Μακεδονίας» που όλοι «αρμέγουν» και τη «στρατηγική αυτονομία που το Λιμάνι της Θεσσαλονίκης», μπορεί να δώσει σε μια «Μακεδονική Οικονομία».

Ενδεχομένως σενάρια ακραίας πολιτικής ανάλυσης, που δεν ξεπερνούν όμως τις κατακλυσμιαίες αλλαγές που βιώσαμε από τη δεκαετία του 90 έως σήμερα. Ο ιστορικός χρόνος γίνεται ολοένα και πυκνός.

Ένας νέος Μακεδονικός Αγώνας φαίνεται να αρχίζει.

*Ο Πολύκαρπος Αδαμίδης είναι Δικηγόρος, ΔΝ, αν. Καθηγητής Κοινοτικού Δικαίου και Διεθνών Σχέσεων στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων​