«Οι δημόσιοι υπάλληλοι και όσοι φιλοδοξούν να γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι θα στείλουν τη Ν.Δ. και πάλι στην αντιπολίτευση με την ψήφο τους», είπε η Τασία Χριστοδουλοπούλου.
Ναι, είναι εκείνη που έλεγε ότι οι μετανάστες… λιάζονται στο κέντρο της Αθήνας, αλλά τώρα δεν λέει κουβέντα για τους χιλιάδες πρόσφυγες που παγώνουν και ζουν υπό άθλιες συνθήκες στα hot spots. Και είναι η ίδια που από τη θέση της προέδρου της Βουλής φωνάζει «δώστε πόνο» ως… χούλιγκαν απευθυνόμενη προς τους βουλευτές της αντιπολίτευσης.
Αλλά ας αφήσουμε την κυρία Τασία στον κόσμο της. Γιατί ειδικά όσα είπε για το Δημόσιο δεν αποτελούν μόνο τη δική της άποψη, αλλά εκφράζουν τη φιλοσοφία του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο Αλέξης Τσίπρας έχει πολλές φορές ισχυριστεί πως η κυβέρνησή του έχει αλλάξει το Δημόσιο. Πως πλέον υπάρχει αξιοκρατία, πως προχωράει η αναδιοργάνωση, πως γίνεται αξιολόγηση.
Και γενικότερα ότι το Δημόσιο… μεταρρυθμίζεται.
Η αλήθεια είναι πως η αξιολόγηση έχει εφαρμοστεί μόνο στα χαρτιά, πως ο αριθμός μετακλητών υπαλλήλων έχει σπάσει κάθε ρεκόρ, πως το ετήσιο μισθολογικό κόστος έχει αυξηθεί κατά 2 δισεκατομμύρια ευρώ και πως κανείς δεν διορίζεται σε επιτελικές θέσεις αν δεν έχει συμπληρώσει τα απαραίτητα κομματικά ένσημα.
Τα παραδείγματα είναι πολλά. Αλλά ας το δούμε από την… ανάποδη το ζήτημα. Η δήλωση του Παύλου Πολάκη για τα πλαστά πτυχία του διοικητή του Νοσοκομείου Νίκαιας αποδεικνύει την αλήθεια: «Τα κριτήρια για τους διορισμούς διοικητών στα νοσοκομεία ήταν να είναι τίμιοι, να ξέρουν γράμματα και να μπορούν να συμμορφωθούν με το πολιτικό πλαίσιο και τις επιλογές της κυβέρνησης».
Τι ακριβώς είπε ο «όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω» υπουργός; Πως ακόμα κι αν κάποιος είναι τίμιος και ικανός, αν δεν είναι συριζαίος δεν υπάρχει καμία περίπτωση να διοριστεί διοικητής νοσοκομείου!
Βέβαια, το αντεπιχείρημα εδώ είναι απλό. Ο συριζαίος διοικητής αντικατέστησε κάποιον νεοδημοκράτη διοικητή, που είχε αντικαταστήσει κάποιον πασόκο διοικητή κ.ο.κ. Ναι, αλλά αυτό είναι και ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα του Δημοσίου. Οποιος ανεβαίνει στην κυβέρνηση θέλει να κατακτά και την «εξουσία», να κατέχει τον πλήρη έλεγχο του Δημοσίου. Βολεύοντας τα δικά του «παιδιά».
Στα χρόνια του Μνημονίου, λοιπόν, και στο πλαίσιο διάφορων κοινωνικοπολιτικών «εμφυλίων» ξέσπασε ακόμα ένας. «Να απολυθούν 200.000 δημόσιοι υπάλληλοι», φωνάζουν από τον ιδιωτικό τομέα. «Μας έχουν… διαλύσει», φωνάζουν οι δημόσιοι υπάλληλοι. Ούτε το ένα είναι σωστό ούτε το άλλο ισχύει.
Η λύση είναι απλή αλλά δύσκολη. Και εξαρτάται από τα κόμματα. Ενα υπερ-ΑΣΕΠ να «διοικεί» το Δημόσιο και όχι οι υπουργοί. Να βλέπει πού υπάρχουν κενά και πού έλλειμμα υπαλλήλων. Να προσλαμβάνει, να μεταθέτει, να κάνει αποσπάσεις, να αξιολογεί. Και, ναι, να απολύει, όχι για να… απολύσει, αλλά για να διώξει όσους δεν κάνουν για τη δουλειά τους.
Συγχρόνως να υλοποιηθεί επιτέλους η υπερδεκαετής εξαγγελία για ηλεκτρονική εξυπηρέτηση και να κλείσουν οι πόρτες των υπηρεσιών για τους πολίτες. Ετσι και όλοι θα εξυπηρετούνται, και δεν θα υπάρχουν συνδιαλλαγές.
ΚΑΙ κυρίως δεν θα υπάρχουν ούτε «νταβατζήδες» των δημοσίων υπαλλήλων, ούτε θα πέφτουν σαν βροχή οι προεκλογικοί διορισμοί και οι υποσχέσεις για ακόμα περισσότερους μετεκλογικούς διορισμούς. Αλλιώς ας ανακηρύξουμε την κυρία Τασία «προστάτιδα» του Δημοσίου και ας περιμένουμε να ξαναχρεοκοπήσουμε…
*Ο Γιάννης Τσαπρούνης είναι διευθυντής σύνταξης του Ελεύθερου Τύπου
