Σχέδια για τη «μείωση της έντασης» έχουν – Για τα F-35 και τα S-400 τι έχουν;

Το τελευταίο διάστημα η κοινή γνώμη στην Ελλάδα γίνεται αποδέκτης δηλώσεων ότι πρέπει να γίνουν προσπάθειες αποκλιμάκωσης της έντασης στο Αιγαίο.

Κάτι τέτοιο τονίζεται, τόσο από κυβερνητικά στελέχη όσο και από τον ίδιο τον πρωθυπουργό, που προς το παρόν «πλέει σε πελάγη ευτυχίας» με τη συμφωνία στις Πρέσπες και τα βραβεία από τη Γερμανία.

Μάλιστα ο πρωθυπουργός δήλωσε ότι μπορέσαμε «να πραγματοποιήσουμε γύρους διερευνητικών συνομιλιών και να προωθήσουμε τον διάλογο μεταξύ των στρατιωτικών μας για τη μείωση της έντασης στο Αιγαίο».

Είναι όμως αυτές οι δηλώσεις αποτέλεσμα ωρίμου σκέψεως ή αποτέλεσμα ανόητου σκέψεως.

Δυστυχώς το δεύτερο. Για ποια ένταση στο Αιγαίο μιλάμε; Δεν γνωρίζουν (το γνωρίζουν φυσικά) ότι όταν μιλούν για ανάγκη μείωσης της έντασης στο Αιγαίο εξισώνουν τον επιτιθέμενο με τον αμυνόμενο; Τον θύτη με το θύμα; Αυτόν που διεκδικεί με αυτόν που υποχωρεί;

Ευθύνεται η Ελλάδα για αυτή την ένταση; Έχει προκαλέσει η Ελλάδα κάποιο θερμό επεισόδιο; Παραβιάζει τον τουρκικό εναέριο ή θαλάσσιο χώρο ή προκαλεί με δηλώσεις;

Τότε για ποια ένταση μιλάμε που πρέπει και οι δύο χώρες να κάνουν βήματα για να μειωθεί;

Προφανώς να σταματήσει να αναχαιτίζει τα τουρκικά μαχητικά, τα οποία όπως έχουμε γράψει υπάρχει σχεδιασμός για να πετούν ελευθέρα στο Αιγαίο

Με αυτό το σκεπτικό δυστυχώς είναι αναπόφευκτο η Ελλάδα να βρεθεί σε δεινή θέση τα αμέσως επόμενα χρόνια.

Αυτό γιατί ενώ τα σχέδια για «συνεννόηση» και «διάλογο» αφθονούν η Ελλάδα δείχνει να κοιμάται σε ότι αφορά την τουρκική εξοπλιστική φρενίτιδα. Μόλις σήμερα η Rostec ανακοίνωσε ότι τα ρωσικά S-400 θα βρίσκονται όλα σε τουρκικό έδαφος στο τέλος του 2019. Το ίδιο χρονικό διάστημα (Νοέμβριο) αναμένονται στην Τουρκία και τα πρώτα F-35. Αυτά είναι μόνο δύο από τα κυριολεκτικά δεκάδες εξοπλιστικά προγράμματα που «τρέχουν» οι Τούρκοι αυτή την περίοδο.

Αντίθετα η υπνωτισμένη και κοιμώμενη Ελλάδα έχει στον προγραμματισμό της ένα αμφίβολου αποτελέσματος πρόγραμμα αναβάθμισης, αυτό των F-16, ένα αντίστοιχο των P-3B και μερικά (λιγότερα από πέντε) εκκρεμή προγράμματα όπως η παραλαβή των ΝΗ 90, των δύο ΤΠΚ Super Vita, της προμήθειας τορπιλών για τα υποβρύχια και κάποιες προμήθειες μεταχειρισμένου υλικού από τις ΗΠΑ όπως τα ΟΗ-58.

Από εκεί και πέρα «βασιλεύει» το χάος. Το χειρότερο είναι ότι κανείς δεν δείχνει να ανησυχεί, να προβληματίζεται.

Τα χαμόγελα βέβαια περισσεύουν σε διάφορες συναντήσεις, αλλά όλοι γνωρίζουν πως το χαμόγελο μπορεί να γίνει εύκολα κλαυθμός και οδυρμός.

Πότε θα πάψουμε να στρουθοκαμηλίζουμε σε αυτή τη χώρα και να δούμε την πραγματικότητα κατάματα; Ίσως ποτέ.