Η… κανονικότητα θα επανέλθει. Μεσολάβησαν, όπως τότε και με το κούρεμα καταθέσεων, το καρναβάλι στη Λεμεσό και η Καθαρά Δευτέρα, για να εκτονωθεί η όποια αντίδραση και να ξεχαστεί τώρα και το πόρισμα για τον Συνεργατισμό. Μεταξύ της παρέλασης και των τραπεζωμάτων, η ελπίδα των εκάστοτε διαχειριστών στην πολιτική είναι να μπει στη λήθη και αυτό το σκάνδαλο.
Αυτή η επαναλαμβανόμενη ιστορία πρέπει να σταματήσει. Η προδιαγεγραμμένη πορεία ξεφεύγει του λογικού και παραπέμπει στην επιστήμη, στους ειδικούς, για να αναλυθεί ως φαινόμενο παρατεταμένης ισχύος. Σκάνδαλα, πορίσματα, αντιπαραθέσεις, λήθη.
Θα πρέπει σε μια μη κανονική χώρα, όπως είναι η Κύπρος, να ληφθούν αποφάσεις οι οποίες, τουλάχιστον, να μην εξευτελίζουν πλήρως τους θεσμούς. Δεν χρειάζεται, πραγματικά, να διορίζονται ερευνητικές επιτροπές για σκάνδαλα, καθώς τα πορίσματά τους στο τέλος είτε δαιμονοποιούνται, εξουδετερώνονται, είτε ρίχνονται στα σκουπίδια.
Στις πλείστες φορές είναι εμφανές τι έχει συμβεί και ως εκ τούτου θα πρέπει, αντί άλλων διαδικασιών, να ξεκινούν απευθείας ποινικές έρευνες. Με τη στήριξη οικονομικών εμπειρογνωμόνων, να αρχίζουν έρευνες με στόχο η διαλεύκανση σε αυτό το επίπεδο. Γιατί, άραγε, πρέπει να περνάμε όλη αυτή τη δοκιμασία να αναμένουμε το πόρισμα των επιτροπών, που θα το απορρίπτουν οι εκάστοτε κυβερνώντες; Έχει γίνει πλέον παράδοση.
Το πολιτικό προσωπικό απαξιώνεται όλο και περισσότερο γιατί επιλέγει σταθερά την πεπατημένη. Θεωρούν πως μπορούν να πείσουν –ποιους άραγε;– ότι μόνο των αντιπάλων μυρίζουν τα σκουπίδια. Αρνούνται πως όλων τα σκουπίδια μυρίζουν το ίδιο.
Θεωρούν πως έχουν να κάνουν με ηλίθιους. Οι νυν κυβερνώντες, όντας στην αντιπολίτευση τότε και θέλοντας να αποδομήσουν την (τότε) κυβέρνηση, έσκιζαν τα ιμάτιά τους επειδή εκείνοι απέρριψαν το πόρισμα για τη φονική έκρηξη στο Μαρί. Καλώς φώναζαν τότε. Δεν ήταν, όμως, ειλικρινείς κι αυτό το επιβεβαιώνουν σήμερα με τη στάση και συμπεριφορά τους.
Έχουν και οι ίδιοι απορρίψει το πόρισμα για τον Συνεργατισμό και έστειλαν τις δικές τους πολιτικές ευθύνες στα αζήτητα.
Την ίδια ώρα, οι τότε κυβερνώντες, θεωρώντας πως υπάρχει γενική αμνησία σε αυτή τη χώρα, φωνάζουν επειδή οι νυν κακομεταχειρίζονται το πόρισμα της Ερευνητικής για τον Συνεργατισμό! Ούτε πως έχουν κι αυτοί ευθύνες για τον Συνεργατισμό, στον οποίο, μεταξύ πολλών άλλων, φόρτωσαν το κτίσιμο κομματικών συλλόγων, χωρίς να δώσουν δόση στα δανεικά και αγύριστα.
Το ζήτημα δεν είναι εάν όλους, πρώην και νυν, τους μένει η τάτσα. Αυτό δεν τους ενδιαφέρει ποσώς και τούτο είναι πρόδηλο και με το θράσος που αντιδρούν. Το ζητούμενο είναι πως οι πολίτες είναι εκείνοι που πληρώνουν στο τέλος τον λογαριασμό. Κι αυτό γίνεται πάντα. Διαχρονικά, όποιος και να είναι κυβέρνηση.
Η μη ανάληψη πολιτικής ευθύνης είναι αποτέλεσμα αλαζονείας. Είναι απόρροια όσων είναι κολλημένοι στην καρέκλα. Οι καρεκλοκένταυροι είναι ο αθεράπευτος ιός που υπονομεύει τη δημοκρατία και τους θεσμούς.
Τις επόμενες ημέρες θα επιχειρήσουν να αλλάξουν την ατζέντα στη δημόσια σφαίρα. Είτε θα επιχειρήσουν να παρουσιάσουν μια… μεγάλη επιτυχία, είτε θα ανακαλύψουν κανένα άλλο σκάνδαλο για τους αντιπάλους ή για τον άγνωστο Χ.
Συνηθισμένη πρακτική της πολιτικής παρακμής ενός πολιτικού συστήματος που επενδύει στην απάθεια των πολιτών και στη λήθη, που κρατά αιχμάλωτη την κοινωνία αυτή.
* Ο Κώστας Βενιζέλος είναι δημοσιογράφος, αρχισυντάκτης στην εφημερίδα Φιλελεύθερος της Κύπρου. Είναι συγγραφέας βιβλίων για το Κυπριακό και διδάκτορας σε θέματα Επικοινωνίας.
