Ο Σουλτάνος βρυχάται

Η ευκαιρία και η πρόφαση του δόθηκαν. Όχι ότι του έλειψαν ποτέ. Ούτε και ότι τις είχε ανάγκη. Και όταν τις χρειάζονταν δε δίσταζε να τις δημιουργήσει. Το αποτυχημένο πραξικόπημα από μόνο του, είναι η εύκολη λύση.

Πάνω από 150.000 όσοι έχουν απομακρυνθεί από τον δημόσιο τομέα της Τουρκίας. Και κάθε ανεπιθύμητος «βαφτίζεται» Γκιουλενιστής ή τρομοκράτης και η μοίρα του σφραγίζεται. Όχι βέβαια ότι οι αντίπαλοί του είναι περιστερές, απέναντι στη χώρα μας. Κάθε άλλο μάλιστα. Με τον μανδύα του δυτικόφιλου, ακόμα και του σοσιαλιστή, έπραξαν τα χείριστα σε βάρος μας.

Ας μην ξεχνάμε την Τσιλέρ και τον Ετσεβίτ.

Ο μακελάρης ωστόσο της Νέας Ζηλανδίας, έδωσε νέο αέρα στα «πανιά» του ούτως ή άλλως δραματουργού Ερντογάν. Κάτι η λέξη «τουρκοφάγος» στο όπλο του δολοφόνου, κάτι τα πρόσφατα σχόλια του υιού Νετανιάχου για Κωνσταντινούπολη (καλοδεχούμενα) και όχι Ιστανμπούλ, φούντωσαν τον οίστρο του Τούρκου Προέδρου, ο οποίος βρήκε την ευκαιρία, να δει εαυτόν ως τον «πατέρα» του έθνους των Μουσουλμάνων.

Το είχε επιχειρήσει και με την ΄Αραβική Άνοιξη’ και το κοσμικό Ισλάμ. Δεν του βγήκε. Και την επαναστατική του γυμναστική πήγε να την εξάγει στην ‘κόλαση’ και την περιπέτεια της Συρίας. Άδηλες οι συνέπειες. Για την ώρα αποδέχεται τον Άσαντ. Αυτόν που κατά τα άλλα αφόριζε.

Δεν περιορίζεται όμως στην πατερναλιστική του εκστρατεία. Θέλει να αποκομίσει εκλογικά κέρδη στις Δημοτικές Εκλογές της 31ης Μαρτίου. Στην Άκυρα φαίνεται να κλονίζεται. Στην Κωνσταντινούπολη, παρά την αμφισβήτηση ο εκλεκτός του Γιλντιρίμ δείχνει ότι θα επικρατήσει. Και όλα αυτά μέσα σε ένα σκηνικό οικονομικών δυσκολιών.

Με την τουρκική λίρα να βυθίζεται. Και την κυβέρνησή του να επιδοτεί τις τιμές αγοράς των λαχανικών για να κατευνάσει τη λαϊκή δυσθυμία. Επικίνδυνη η συγκυρία. Ο πειρασμός να εξάγει την κρίση είναι υπαρκτός. Αφορά τη λαϊκή του βάση και το δυνατό χαρτί της επιτυχίας του που ήταν η οικονομία. Το οποίο πλέον φθίνει. Και αναζητούνται άλλοθι.

Στα δικά μας χρειάζεται εγρήγορση. Τους κινδύνους μόνοι μας θα τους αντιμετωπίσουμε. Θετική η παρουσία-αιγίδα των ΗΠΑ, στην τριμερή με Κύπρο και Ισραήλ για τον East Med, χωρίς να είναι και εγγύηση ασφάλειας.

Πρόσφατη είναι η ψυχρολουσία όσων είχαν επενδύσει, στη «Ρωσική Αρκούδα» που θα μπλόκαρε στο Συμβούλιο Ασφαλείας (!!!) τη Συμφωνία των Πρεσπών. Πριν αλέκτωρ λαλήσαι, η «μητέρα του Πανσλαβισμού» αναγνώρισε τη Βόρεια Μακεδονία. Το εν πολλοίς δημιούργημά της. Θα μείνουνε με τον καημό, όσοι προσδοκούν το «Ξανθό Γένος». Ας ελπίσουμε πως η κάθοδός του, θα είναι τουλάχιστο τουριστική. Για την άμυνά μας, υπεύθυνοι είμαστε εμείς και μόνο οι δυνάμεις μας.

Σε επίπεδο πρακτικό οι Τούρκοι συνεχίζουν τις κινήσεις φθοράς. Την πρακτική της ‘ύαινας’. Μόλις πρόσφατα η λεγόμενη Ένωση των Τούρκων της Δυτικής Θράκης, έκανε παράσταση στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο για τα ‘εκπαιδευτικά προβλήματα’ της μειονότητας.

Με περισσή θρασύτητα απέναντι στις Διεθνείς Συνθήκες. Την ίδια ώρα που η Ελληνική μειονότητα στην Κωνσταντινούπολη, έχει ουσιαστικά αφανιστεί.

Μήπως είναι ώρα οι Κωνσταντινουπολίτες να διεκδικήσουν στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων συντονισμένα, αποζημιώσεις για τις περιουσίες που απώλεσαν και τα δικαιώματα που καταπατήθηκαν, με τους βάρβαρους και συντονισμένους διωγμούς του 1932, του 1955, του 1964 και πόσων ακόμα;

Ευκαιρία για τις Ελληνικές υπηρεσίες να ανταποκριθούν στους βρυχηθμούς και τον «λέοντα». Που η αμηχανία αποθρασύνει.

*Ο Πολύκαρπος Αδαμίδης είναι Δικηγόρος, ΔΝ, αν. Καθηγητής Κοινοτικού Δικαίου και Διεθνών Σχέσεων στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων