Το αποτέλεσμα των ισπανικών εκλογών δεν μπορεί να χαρακτηριστεί έκπληξη. Τα ποσοστά που έλαβαν τα κόμματα ήταν περίπου γνωστά από τις δημοσκοπήσεις. Μπορεί το σοσιαλιστικό κόμμα του Πέδρο Σάντσεθ να κέρδισε απλά χωρίς αυτοδυναμία με 28,7% και 122 έδρες, η είσοδος όμως του δεξιού Vox του Σαντιάγο Αμπασκάλ στη Βουλή με 10,3% και 24 έδρες αποτέλεσε το κυρίαρχο γεγονός.
Στις προηγούμενες εθνικές εκλογές τον Ιούνιο του 2016, το κόμμα πρακτικά δεν καταγραφόταν καν στα ποσοστά, έχοντας λάβει 0,26% και 47.182 ψήφους.
Μέσα σε 3 χρόνια το Vox εκτοξεύθηκε από τους 47.000 ψηφοφόρους, στους 2.654.200! Ποιος ήταν ο λόγος όμως; Πολλοί αναφέρουν την στάση του γύρω από την περιπέτεια της Καταλονίας η οποία τον Οκτώβριο του 2017, με το δημοψήφισμα λίγο έλειψε να αποσχισθεί από τον ισπανικό εθνικό κορμό. Η αντίθεση του Vox σε κάθε ενδεχόμενο ανεξαρτησίας της Καταλονίας, λένε, συγκέντρωσε και συσπείρωσε αρκετούς ψηφοφόρους.
Άσχετα ποιοι ήταν οι λόγοι, για τη θεαματική αυτή εκτόξευση στα ποσοστά, το Vox δεν αντιπροσωπεύει μια μεμονωμένη περίπτωση στην Ευρώπη.
Αντίθετα είναι ακόμη ένα παράδειγμα της επέλασης, στο μέτρο που τους αναλογεί, των δεξιών κομμάτων στα πλευρά του «παλαιοσυντηρητισμού» που εκφράζουν σήμερα τα κεντροδεξιά και χριστιανοδημοκρατικά κόμματα της Ευρώπης. Κάποιοι έχουν χάσει το βηματισμό τους στο πως απευθύνονται στην κοινωνία και στο τι πρεσβεύουν και σίγουρα τα κόμματα της νέας αυτής διαμορφούμενης δεξιάς δεν είναι ανάμεσα σε αυτούς.
Το Λαϊκό Κόμμα της Ισπανίας, του Πάμπλο Κασάντο, ταπεινώθηκε, όπως αναφέρει η Γκάρντιαν, λαμβάνοντας μόλις 16,7 % και 66 έδρες σε σχέση με τις 137 που είχε συγκεντρώσει στις εκλογές του 2016. Την απώλεια αυτή στο πως τα κεντροδεξιά κόμματα απευθύνονται στην κοινωνία φαίνεται πως καρπώνονται τα δεξιά κόμματα, τα οποία έχουν άμεσα, απλά και κατανοητά μηνύματα προς στις λαϊκές μάζες. Δεν είναι «αντι-ευρωενωσικά», όπως σπεύδουν να τους καταλογίζουν πολλοί.
Το πανευρωπαϊκό κίνημα για μία Ευρώπη των Εθνών και της Ελευθερίας (MENF) το οποίο απαρτίζεται από κόμματα από 12 χώρες της Ευρώπης συμπεριλαμβανομένης της Λέγκα της Ιταλίας και του Εθνικού Συναγερμού της Γαλλίας, (το ολλανδικό PVV, το γερμανικό AfD και το πολωνικό KNP μετέχουν στην ομάδα του MENF στο ευρωκοινοβούλιο την ENL-Europe of Nations and Freedom), δεν μιλούν για διάλυση της ΕΕ. Αυτό που συνέχεια λένε είναι ότι τα ευρωπαϊκά κράτη δεν μπορούν να διοικούνται από ένα απρόσωπο γραφειοκρατικό μηχανισμό, εν αγνοία των λαών της Ευρώπης.
Ζητούν ευρωπαϊκές διαδικασίες , αλλά όχι αυτές που εξυφαίνονται κρυφίως στους «διαδρόμους» των Βρυξελλών, αλλά αυτές που θα σέβεται την κυριαρχία των εθνών και των λαών τους.
Η ανάγκη που ώθησε στη δημιουργία αυτού του κύματος των «ευρωσκεπτικιστών» δημιουργήθηκε από το αδιέξοδο των πολιτικών που εφαρμόστηκαν και δημιούργησαν ένα αίσθημα πνιγμού στο μέσο Ευρωπαίο.
Ένα αίσθημα που επιτείνεται κάθε φορά που κάποιοι ζητούν όλο και «περισσότερη Ευρώπη» σκορπώντας όμως το φόβο, κάθε φορά που το κάνουν. Αυτό γιατί η Ευρώπη που ζητούν σφίγγει σαν θηλιά.
Το διέξοδο σε αυτή την κατάσταση δίνει το κίνημα αυτό. Και φυσικά δεν είναι κάτι το παροδικό, όπως ελπίζουν και εύχονται πολλοί.
Έχει τα χαρακτηριστικά της χιονοστιβάδας και κανείς από τα συστημικά κόμματα δεν μπορεί, ακόμη και τώρα, να αντιληφθεί τις πραγματικές της διαστάσεις.
Και η αντίδραση έρχεται από τα κράτη της πρώην ανατολικής Ευρώπης από την Ομάδα Βίσεγκραντ που ήταν η πρώτη που αντέδρασε στην άκρατη μεταναστευτική παράνοια. Τώρα εξαπλώνεται, μάλλον εξαπλώθηκε ήδη και στην δυτική Ευρώπη.
Αυτοί επομένως που ζητούν «περισσότερη Ευρώπη» τι ζητούν πραγματικά; Ζητούν περισσότερη μετανάστευση, περισσότερους κανόνες-θηλιά, περισσότερη απώλεια εθνικής κυριαρχίας, λιγότερη αυτοδιάθεση των λαών.
Η Ευρώπη, η «ευρωπαϊκή ολοκλήρωση» όπως αρέσκονται να λένε προχώρησε υπερβολικά γρήγορα, σχεδόν ασύνταχτα και μάλλον λαίμαργα, επιθυμώντας όλο και περισσότερο «ζωτικό χώρο» έχοντας δημιουργήσει ένα Φρανκεστάιν των Βρυξελλών, μόνο που τώρα οι λαοί αντιδρούν.
Και όπως λέει η Μαρί Λεπέν ήρθε ο καιρός να το δείξουν και στην κάλπη στις 26 Μαΐου.
