Πέμπτη βραδάκι. Σούρουπο ουσιαστικά, καθώς το αττικό φως δεν λέει να υποχωρήσει. Με ένα φίλο κάνουμε την αποφώνηση της ημέρας. Έχω πλάτη στο ρεύμα της Ακαδημίας. Τον ακούω να λέει : «Έρχονται». Με το που γυρίζω έχουν ήδη αρχίσει να με προσπερνάνε. Ο συντονιστής δίνει το σύνθημα : «Πάμε».
Δεν διήρκησε παραπάνω από τρία λεπτά. Βουβοί και απορημένοι, είδαμε μια ομάδα από νεαρά άτομα με κουκούλες να σπάνε βιτρίνες με βαριοπούλες και να πετάνε πέτρες.
Τον ήχο του σπασίματος, διέκοπταν και κάλυπταν τα τρικάκια και οι συναγερμοί.
Παρέμεινα στο σημείο για ένα δεκάλεπτο. Δεν εμφανίσθηκε κανείς από τις αστυνομικές δυνάμεις και τις κάθε είδους δυνάμεις ασφαλείας. Τα αισθήματα που με κατέκλυζαν ήταν αυτά της ανακούφισης και της ντροπής.
Ανακούφιση γιατί απλά καμιά από τις βαριοπούλες δεν προσγειώθηκε πάνω μου. Δεν θα ήταν δύσκολο.
Ούτε τόσο παράλογο το να επιτεθείς σε κάποιον που φορά γραβάτα, όπως στην περίπτωσή μου, όσο και το να καταστρέψεις ξένη περιουσία, βιτρίνες καταστημάτων πολυτελείας, που τα ονομάζεις «εχθρούς» και «εκπροσώπους του κρατικού καπιταλισμού».
Είναι αυτή εξάλλου η δύναμη του όχλου που δίνει την αλαζονεία της ατιμωρησίας και της δύναμης, ακόμα και σε καχεκτικούς και αδιάφορους πιτσιρικάδες.
Ντροπή απέναντι σε όσους είδαν τις περιουσίες τους να καταστρέφονται. Και βρέθηκαν να είναι τόσο μόνοι. Είναι αδιανόητο τι θα μπορούσε να συμβεί αν επιχειρούσαν να αντιδράσουν. Και εξαιρετικά αμφίβολο αν θα τολμούσε κανείς να συμπαρασταθεί. Στον φόβο εξάλλου επενδύουν οι αλητήριοι.
Ντροπή απέναντι στους ξένους επισκέπτες που είδαν μεμιάς, να μετατρέπεται ένας από τους πολυτελέστερους πεζόδρομους του κέντρου της Αθήνας, σε Βηρυτό της δεκαετίας του ’80. Δε φαντάζομαι να «ξεμυτίσουν» από το ξενοδοχείο τους, μέχρι την αναχώρησή τους.
Σίγουρα δε θα έχουν να πουν τα καλύτερα για την ασφάλεια στη χώρα μας. Και θα είναι κωμικό να προσπαθήσει να τους πείσει κανείς για το αντίθετο.
Ντροπή γιατί δεν υπήρχε το στοιχειώδες δίχτυ ασφαλείας. Κατ’ αρχήν σε επίπεδο πρόληψης και αποτροπής, αποδείχτηκε η παντελής αδυναμία και ανεπάρκεια των «αρμόδιων».
Μια ομάδα που συγκροτείται για να κάνει «καταδρομική» στην καρδιά της πρωτεύουσας, περνάει από ορισμένα στάδια.
Της γνωριμίας, της επικοινωνίας, της ενημέρωσης, του σχεδιασμού, της εκπαίδευσης, της συνάντησης, της δράσης, της διαφυγής. Και η αφορμή υπάρχει.
Ο Κουφοντίνας και όσοι περιελίσσονται γύρω από τον ίδιο. Απόλυτη ανεπάρκεια υπήρχε όμως και ως προς τη δυνατότητα αντιμετώπισης.
Πρόδηλα δεν υφίσταται κανένας σχεδιασμός για την αντιμετώπιση εκτάκτων περιστατικών, σε μια περιοχή μάλιστα γεμάτη «ευαίσθητους» στόχους.
Ούτε αστυνομικοί με «κάλυψη» ούτε πρωτοβουλίες έρευνας και αξιολόγησης. Φανταστείτε δηλαδή η χθεσινή ομάδα των καταστροφέων να είχε Καλάσνικοφ.
Η ταινία ‘ΒΟΜΒΑΗ’ , θα έμοιαζε με κινούμενα σχέδια. Απόλυτη ανεπάρκεια υπήρξε όμως και ως προς την αντίδραση. Μηδενικά αντανακλαστικά και κραυγαλέο κενό έλευσης αστυνομικών δυνάμεων.
Μόνο αστειότητα θα μπορούσε να θεωρηθεί κάθε προσαγωγή κατόπιν εορτής. Ειδικά μάλιστα από τη στιγμή που οι υπαίτιοι είχαν «ξεφορτωθεί» κάθε τι ενοχοποιητικό. Σε περιπτώσεις ιδίως, όπως αυτή που συζητούμε, που υπάρχει εγγενής καχυποψία ως προς τα αποδεικτικά μέσα.
Η οργανωμένη Πολιτεία ταπεινώθηκε στον πεζόδρομο της Βουκουρεστίου.
Φαινόμενο οδυνηρό που προοιωνίζεται αρνητικές εξελίξεις. Ιδίως όταν οι οικογενειάρχες και ο μέσος πολίτης θεωρήσουν ότι οι θεσμοί, μόνο το πρόσχημα αποτελούν. Και λειτουργούν σε όφελος όσων τους καταπατούν. Οδηγεί σε καταστάσεις αυτοματισμού. Δημιουργεί συνθήκες ‘σποράς’ για τους κήρυκες της αυτο-οργάνωσης.
Την συνέχεια την έχουμε βιώσει. Κανένα δε συμφέρει η επανάληψή της.
