Ευρωεκλογές 2019: Η ημέρα που ο Τσίπρας έχασε την εμπιστοσύνη

Το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών ήταν συντριπτικό για τον ΣΥΡΙΖΑ και πλέον το κλίμα είναι μη αντιστρέψιμο στον ένα μήνα που απομένει για τις εθνικές εκλογές.

Ήδη από το βράδυ της Κυριακής, οι εκπρόσωποι της ΝΔ δεν έχαναν ευκαιρία να τονίσουν πως το αποτέλεσμα πρόκειται για μία προσωπική ήττα του Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος έχασε τη μονομαχία των αρχηγών από τον Κυριάκο Μητσοτάκη.

Βέβαια η αλήθεια είναι πιο σύνθετη. Πράγματι ο Αλέξης Τσίπρας υπέστη μία προσωπική ήττα καθώς σήκωσε σχεδόν μόνος του το βάρος του προεκλογικού αγώνα. Όμως η ήττα αυτή οφείλεται περισσότερο στις δικές του πολιτικές επιλογές και στην επικοινωνιακή διαχείριση τους, παρά στην αποδόμηση του από τη σύγκριση με τον Κυριάκο Μητσοτάκη.

Ο Τσίπρας περίμενε πως όπως και το 2015 ο λαός θα παρέβλεπε τις όποιες ανορθογραφίες των πολιτικών του και θα τον στήριζε. Η αναπάντεχη για πολλούς νίκη του Σεπτεμβρίου του 2015 συνέβη διότι ο λαός πείστηκε πως η κυβέρνησή του διαπραγματεύτηκε και πως η συνθηκολόγηση με τους δανειστές έγινε όταν περαιτέρω αντίσταση θα ήταν μάταιη και καταστροφική για τη χώρα. Έτσι όταν ήρθε η ώρα να περαστούν τα μέτρα οι πολίτες είχαν ‘’αποδεχθεί τη μοίρα τους’’ με αποτέλεσμα να μην κουνιέται φύλλο.

Επίσης στο ΣΥΡΙΖΑ παρ όλο που εφάρμοζαν τα μνημονιακά μέτρα με μεγαλύτερη συνέπεια από τους προηγούμενους , επικοινωνιακά κρατούσαν χαμηλό προφίλ, παρουσιάζοντας τα ως το ‘’αναγκαίο κακό’’ που θα μας οδηγήσει στην ελάφρυνση του χρέους.

Παρ όλα αυτά 2 γεγονότα έπληξαν σημαντικά την αξιοπιστία της κυβέρνησης. Η τραγωδία στο Μάτι και περισσότερο η συμφωνία των Πρεσπών οδήγησαν τους πολίτες να χάσουν την εμπιστοσύνη απέναντι στον πρωθυπουργό, όχι μόνο πολιτικά αλλά και σε ανθρώπινο επίπεδο.

Στην πρώτη περίπτωση, ενώ στην επικοινωνιακή διαχείριση των φυσικών καταστροφών λίγο-πολύ όλες οι κυβερνήσεις του κόσμου κάνουν τα ίδια, στο ΣΥΡΙΖΑ είχαν την φαεινή ιδέα να κατηγορήσουν τους πολίτες(!) που κάηκαν, ενώ στη δεύτερη περίπτωση προσπάθησαν με κάθε τρόπο να πείσουν πως μία συμφωνία-όνειδος ήταν για το συμφέρον της χώρας, επιτεθειμένοι μάλιστα σε αυτούς που διαφωνούσαν λέγοντάς τους φασίστες και γραφικούς και καταφεύγοντας σε αστείες πρακτικές υποβάθμισης των συλλαλητηρίων, αφού πρώτα τα έπνιξαν στα δακρυγόνα.

Έτσι έπεσαν στην παγίδα που έπεσε και η κυβέρνηση Σαμαρά, η οποία προσπαθούσε να υπερασπιστεί με ενθουσιασμό τα εμφανώς παράλογα μέτρα του μνημονίου, προκαλώντας το λαϊκό αίσθημα.

Από την άλλη είναι τώρα η σειρά του Κυριάκου να εμφανιστεί ως εκείνος ο πολιτικός ο οποίος κατανοεί και αφουγκράζεται το λαό. Αν και παραμένει υποδεέστερος επικοινωνιακά από τον Τσίπρα, έχει καταφέρει να χτίσει το προφίλ του συμπαθητικού και μετρημένου πολιτικού και με τη στάση του απέναντι στη συμφωνία των Πρεσπών κατάφερε να πείσει ότι τουλάχιστον στα εθνικά θέματα, θα ακολουθήσει πατριωτική πολιτική ακούγοντας τη πλειοψηφία των πολιτών.

Βέβαια καλό θα ήταν να μην υπάρχουν μεγάλες προσδοκίες γιατί στην Ελλάδα του 2019 ξένοι ηγέτες και διορισμένοι έπαρχοι έχουν περισσότερη εξουσία να αποφασίζουν για τη χώρα από τον Έλληνα πρωθυπουργό.

ΥΓ. Η θριαμβολογία των εκπροσώπων του ΚΙΝΑΛ στα τηλεοπτικά πάνελ έδινε την εντύπωση ότι είχαν πάρει 40% αντί για… 7%, ποιος ξέρει, ίσως συμψηφίζουν το ποσοστό τους με αυτό της ΝΔ(;) , 5 χρόνια σχεδόν μακριά από την εξουσία είναι πολλά…