Τέλος εποχής για τον Αλέξη Τσίπρα…

Ολοένα και περισσότερο ο Αλέξης Τσίπρας «φαίνεται» γυμνός και άδειος στις οθόνες της τηλεόρασης. Ολοένα και περισσότερο «φαίνονται» τα σαρδάμ, οι αλλεπάλληλες λεκτικές επαναλήψεις του, τα φτωχά ελληνικά του, τα ελάχιστα αγγλικά του. Ολοένα και περισσότερο «φαντάζει» με έναν περικυκλωμένο άνθρωπο που ψάχνει κάποιους να τον βοηθήσουν να βγει από την παγίδα που μόνος του μπλέχτηκε εδώ και πολύ καιρό και δεν το πήρε είδηση.

Κάποτε τα σαρδανάπαλα πολιτικά τσιτάτα που έλεγε άφηναν έκπληκτους τους περισσότερους και άφωνους τους λιγότερους. Ενώ αρκετοί εντυπωσιάζονταν από το θράσος του νεαρού καταληψία των σχολείων του 1990 που εξελίχθηκε – μαζί με την παρέα του – από κνίτες σε συνασπιστές πριν με την «απευθείας ανάθεση» του Αλαβάνου καταλάβουν Συνασπισμό και ΣΥΡΙΖΑ και παίξουν στα ζάρια της πολιτικής και της ιστορίας την Ελλάδα της κρίσης.

Αν δεν ήταν ο Αλαβάνος δεν θα είχαν πάρει την εξουσία της Αριστεράς. Αν δεν ήταν η κρίση δεν θα είχαν πάρει την εξουσία της Ελλάδας. Καβάλησαν το ένα κύμα μετά το άλλο. Μάζεψαν και ενσωμάτωσαν όλα τα κουσούρια του παλιού πολιτικού συστήματος που κατήγγειλαν και τον έναν περιθωριακό μετά τον άλλο. Και βρέθηκαν στην εξουσία συμμαχώντας με ένα ετερόκλητο σχήμα δεξιάς προέλευσης και ακροδεξιάς ρητορείας.

Επένδυσαν στις αυταπάτες τους για μια Ευρώπη, που δεν ήξεραν κι ενός κόσμου, που δεν υπήρχε. Στις 26 Μαΐου αποδείχθηκαν και οι αυταπάτες τους για μια Ελλάδα που δεν είχαν υπόψη τους καθηλωμένοι στα «χειμερινά ανάκτορα» του Μαξίμου και των υπουργείων τους. Οι μη αναμενόμενες σχεδόν 10 μονάδες διαφορά το απόδειξαν.

Σήμερα λίγες μέρες προ των εκλογών ο Αλέξης Τσίπρας κουρασμένος, εκνευρισμένος, μουδιασμένος και αμυνόμενος, αλλά πάντα ειρωνικός και αλαζόνας, αφού επιχείρησε επί 4ετία να ενσωματώσει κάθε ξέφτι του ΠΑΣΟΚ της προηγούμενης 20ετίας, επιχειρεί «άνοιγμα» και στους «βενιζελικούς» του της 20ετίας 1920-1940!!!

Όλα όσα του έβγαιναν μέχρι πέρσι εφέτος μοιάζουν παλαιά. Φθαρμένα. Ανόητα. Είναι γιατί η εποχή άλλαξε. Είναι γιατί τα δεκάδες και εκατοντάδες λάθη, αλαζονείες, υπερβολές, ανακολουθίες, ανιστόρητα, αδυναμίες κλπ σωρεύτηκαν απότομα. Και ξαφνικά η ζυγαριά έγειρε προς πιο μετριοπαθείς τόνους.

Η Ελλάδα γύρισε σελίδα και ο Τσίπρας πλέον φαντάζει παλιός και χτεσινός. Η Ελλάδα των διαχωρισμών έμεινε πίσω. Η Ελλάδα του εμφυλίου, η Ελλάδα του αντιγερμανισμού και αντιαμερικανισμού που εκπροσώπησε το 2015 έμεινε ξαφνικά πίσω. Βοήθησε σε αυτό και ο ίδιος ασχέτως αν δεν θέλει να του το θυμίζουν αυτή τη στιγμή. Ήταν η «πρώτη φορά Αριστερά» που έστριψε τόσο απότομα προς τα δυτικά τη χώρα όσο ποτέ άλλοτε καμία άλλη Αριστερά.

Ήταν ο ίδιος ο Τσίπρας που βοήθησε αποφασιστικά να ξεπεραστεί η εποχή που τον γέννησε και στην οποία κυριάρχησε πολιτικά με τα πάθη και τις αυταπάτες του και την πανθομολογούμενη – ακόμα και από τον ίδιο – άγνοια του.

Στις 26 Μαΐου 2019 ο Τσίπρας ο «άχαστος»… έχασε! Παταγωδώς.

Τι κι αν άλλαξε στρατηγική και τακτικές στη μέση του δρόμου; Μάταια προσπαθεί. Απλώς κάνει συνεχείς περιστροφές 360% γύρω από τον εαυτό του, οι οποίες του δίνουν την αυταπάτη πως προχωρά…

Διαμαρτύρεται για το ντιμπέιτ και όλοι αδιαφορούν, ενώ τον αγνοούν και όλοι αντίπαλοι του! Επικαλείται τα διεθνή και τα εθνικά και δικαιώνει… αντιπάλους του! Έχει μείνει μόνος χωρίς ακροατές στην πλατεία. Όπως ήταν μόνος του ήταν και στην «παράσταση για έναν ρόλο» που επιχείρησε με την συνέντευξη στον ΣΚΑΙ.

Στόχος μια «ηρωική έξοδο» από το αμπρί του Μαξίμου που κρυβόταν από τις μέρες που η ανικανότητα των δικών του ανθρώπων κατέστρεφε το Μάτι μέχρι τη νύχτα της 26^ης Μαΐου που πληρώθηκαν οι τρεις πρώτοι χρωστούμενοι πολιτικοί λογαριασμοί: ευρωβουλευτικές, περιφερειακές και δημοτικές εκλογές. Οι οποίοι κατέδειξαν και τις συνεχιζόμενες μέχρι σήμερα αυταπάτες του μαθητευόμενου μάγου της πολιτικής.

Απομένει την προσεχή Κυριακή ο τελευταίος λογαριασμός, που έτσι κι αλλιώς έχει κι αυτός προεξοφληθεί. Το αν θα υπάρξει αυτοδυναμία είναι ακόμα ίσως το μόνο ζητούμενο. Όμως όλα πια δείχνουν πως η εποχή στην οποία κυριάρχησε τέλειωσε. Και δεν είναι μόνο οι δημοσκοπήσεις (που επαληθεύτηκαν πανηγυρικά την 26η Μαΐου) και που προβλέπουν καθημερινά το τέλος της 7^ης Ιουλίου. Είναι κυρίως «η οικονομία ανόητε» (it’s the economy stupid) που θα έλεγε ο Κλίντον.

Όμως ακόμα περισσότερο είναι και η ελληνική κοινωνία που 70 ολόκληρα χρόνια μετά το τέλος του εμφυλίου (1949-2019) φαίνεται πως αποφάσισε να κλείσει το τραγικό αυτό κεφάλαιο στο οποίο σπεκουλάρησε ο Αλέξης Τσίπρας. Και να κοιτάξει προς το μέλλον…

*Ο Διαμαντής Μπασαντής είναι συγγραφέας, δημοσιογράφος και αναλυτής τάσεων της κοινής γνώμης για το πολιτικό τμήμα του pronews.gr, καθώς και διαχειριστής του ιστότοπου «Εν Άνδρω».