Στις 11 Σεπτεμβρίου του 1973, τα στρατεύματα του στρατηγού Πινοσέτ με τη βοήθεια της CIA εισβάλουν στο προεδρικό μέγαρο και ανατρέπουν την κυβέρνηση του Σαλβαντόρ Αλιέντε στη Χιλή.
Το Δεκέμβριο του ’72 ο Αλιέντε είχε γυρίσει με άδεια χέρια από την ΕΣΣΔ, καθώς οι Σοβιετικοί τον προέτρεψαν να τα βρει με τους Αμερικανούς αρνούμενοι να αυξήσουν την οικονομική βοήθεια.
Επιστροφή στο 2019 και τον Απρίλιο, όταν ο εκλεκτός της Ουάσινγκτον Γκουαϊδό απέτυχε παταγωδώς να ανατρέψει τον πρόεδρο της Βενεζουέλας Νικολάς Μαδούρο μ’ ένα πραξικόπημα-οπερέτα.
Λίγους μήνες αργότερα, οι ΗΠΑ βρέθηκαν σε πρωτοφανή αμηχανία όταν διέταξαν και στη συνέχεια… ξε-διέταξαν(;) επίθεση εναντίον του Ιράν μετά την κατάρριψη αμερικανικού UAV από τον ιρανικό στρατό.
Το ημερολόγιο έγραφε 18 Μαρτίου του 2003 όταν ο πρόεδρος Μπους ο νεότερος με διάγγελμα του ανακοίνωνε την επιχείρηση «Ελευθερία του Ιράκ» και διέτασσε τα αμερικανικά στρατεύματα να εισβάλλουν με αφορμή ανυπόστατες φήμες.
Η αντίθεση του «τότε» και του «σήμερα» είναι εμφανής.
Μάλιστα, αν στις παραπάνω περιπτώσεις προσθέσουμε τη Συρία, τον «τσαμπουκά» της Τουρκίας και τη προσέγγιση Γερμανίας-Ρωσίας, αντιλαμβανόμαστε πως οι ΗΠΑ δεν μπορούν πλέον να επιβάλλουν με ευκολία τη θέλησή τους, όχι στο μακρινό Βιετνάμ αλλά σε χώρους που τα προηγούμενα χρόνια αποτελούσαν την «αυλή» τους.
Αυτό είναι συνδυασμός της οικονομικής και ψυχολογικής εξάντλησης τους όσον αφορά την δυνατότητα τους να διεξάγουν πολεμικές επιχειρήσεις, αλλά και της ανάδυσης νέων υπερδυνάμεων (Κίνα και Ρωσία) των οποίων το «χέρι» φτάνει πλέον και εκτός της περιφέρειάς τους.
Η κυβέρνηση Τραμπ έχει βρεθεί σε αδιέξοδο, καθώς από τη μία βλέπει πως μακροπρόθεσμα οικονομικά «δεν βγαίνει», από την άλλη η τακτική των δασμών δημιουργεί πρόσφορο έδαφος στην Κίνα αλλά και τη Ρωσία να «πλευρίσουν» χώρες.
Οι ΗΠΑ πλέον δεν παίζουν μόνες τους σε κανένα σημείο του πλανήτη.
Φαίνεται πως έχουμε μπει σε μία εποχή όπου ο κόσμος «ξαναμοιράζεται».
Όμως σε αντίθεση με το Ψυχρό Πόλεμο, δεν έχει προηγηθεί κάποιο κατακλυσμικό γεγονός που να έχει ξεκαθαρίσει μεγάλο μέρος των σφαιρών επιρροής .
Επίσης Κίνα και Ρωσία δεν έχουν σχέση με τον «μπαμπούλα» της ΕΣΣΔ, καθώς δεν απαιτούν από τα κράτη στη σφαίρα επιρροής τους να έχουν κάποια συγκεκριμένη ιδεολογία, ή να κάνουν ριζικές αλλαγές στο εσωτερικό τους.
Αντίθετα μπορούμε να πούμε, πως οι ΗΠΑ είναι αυτές που προκαλούν μεγαλύτερη ανησυχία στις ξένες ελίτ, καθώς είναι γνωστό το δόγμα τους περί δημοκρατίας, διαφάνειας κτλπ.
Ίσως στην Ουάσινγκτον κάποιοι ήδη θα αναπολούν την εποχή του Ψυχρού Πολέμου, πόσο πιο απλά ήταν τα πράγματα τότε…
Τα παραπάνω αφορούν την Ελλάδα όχι τόσο εξαιτίας των σχέσεών της με τη Μόσχα ή το Πεκίνο, αλλά με το Βερολίνο. Σαν χώρα εξαρτόμαστε οικονομικά από την γερμανοκρατούμενη ΕΕ και αμυντικά από τις ΗΠΑ, κάτι που θα κάνει ιδιαίτερα δύσκολη τη θέση μας σε περίπτωση εμβάθυνσης του ρήγματος μεταξύ τους.
Αλίμονο αν το «ανήκομεν εις την Δύσιν» χρειαστεί διευκρίνιση…
ΥΓ: Όσον αφορά τα αμιγώς εγχώρια, η ατμόσφαιρα σ’ αυτές τις εκλογές θυμίζει την ατμόσφαιρα που επικρατούσε μετά το Φεβρουάριο στο ελληνικό πρωτάθλημα τις χρονιές που ο Ολυμπιακός το έπαιρνε με 20 βαθμούς διαφορά … «Η πρώτη θέση έχει κριθεί… Η μάχη θα γίνει στην ουρά», χλιαρότητα και αδιαφορία κοινώς…
Ο Άρης Δημητρακόπουλος είναι διεθνολόγος και αρχισυντάκτης του pronews.gr
